Mijn Eerste Marathon

Eind december. Als er één moment is waarop ontelbare terugblik-acties en eindeloze clichés geoorloofd zijn, dan is het wel nu. En omdat clichés nou immers niet voor niets clichés heten, kan ik het niet laten om dit blog te beginnen met de banale, afgezaagde uitspraak: “Wat is het jaar toch weer voorbij gevlogen!” Zou het echt zo zijn dat de tijd ieder jaar sneller lijkt te gaan? Als het niet zo is, dan weet ik in ieder geval wel waarom 2014 zo vliegensvlug voorbij is geraasd: Time flies when you’re having fun!

Tja, en als ik dan toch lekker cliché en als slaaf van de traditie bezig ben. Laat ik er dan ook maar meteen een klein jaaroverzichtje tegenaan gooien. Want man o man o man o man, wat is het een prachtig mooi jaar geweest!

In januari begon ik mijn eerste vrije (lees: los van fysio-schema) loopjes op het prachtige strand van Isla Holbox in Mexico. Een betere plek om een lange, koude periode van stressfractuur leed achter mij te laten was er niet. Hoewel lopen op het strand zwaar is (helemaal bij een graadje of 30), kon ik niets anders dan genieten van iedere pas die ik weer zette. Ik was ervan overtuigd dat het leed geleden was en plantte stiekem alweer een zaadje voor een boompje met marathondromen.

Eenmaal in februari weer terug in Nederland begon ik mijn kilometers alweer gestaag op te bouwen. Begin maart liep ik tijdens een RAR met Andrea voor het eerst weer een afstand boven de 10 kilometer en….vond de allereerste editie van de HuiskamerRun plaats! De runners high was terug en de marathonkriebels kietelde heviger dan tevoren.

Toch denk ik dat ik in april beter even (achter mijn oren) had kunnen krabben, in plaats van mezelf inschrijven voor de marathon van Keulen. Hoewel ik er aan de ene kant hevig in geloofde, heb ik achteraf gezien de hele periode (blessure)angst en twijfel gehad. Hoe graag ik er ook naartoe wilde, ergens kon ik het plaatje in mijn hoofd niet rond krijgen dat ik er ook echt zou komen te staan. Ik zag het gewoon niet voor me. Misschien is het dus ook helemaal niet zo vreemd dat het uiteindelijk ook allemaal niet lukte (met ‘dank’ aan een ‘klein’ duwtje van een chiropractor). Het klopte gewoon niet in mijn hoofd. De reden was verkeerd. Ik liep op teleurstelling en frustratie van de gemiste kans in Amsterdam, wat de druk op een verkeerde manier op de ketel zette. Ik had het tijdens mijn ‘mislukte’ PR in Amersfoort al kunnen weten.

Gelukkig is er nog een cliché dat in dit soort gevallen erg van pas komt. En dat is: ‘Al doende leert men’. Dat ik de start van Keulen niet haalde en daarmee voor de tweede maal een marathon aan mij voorbij zag gaan, was zeker niet iets waar ik in eerste instantie erg blij van werd. Ik wist toen echter nog niet dat dit moment een ommekeer zou betekenen waar ik nu nog steeds de stuiterende vruchten van pluk. In plaats van dat ik half september namelijk aan de start van de marathon van Keulen stond, vloog ik spontaan voor een lang weekend naar Zweden, waar ik twee voor mij (toen nog vrijwel) onbekende loopmaatjes aanmoedigde tijdens hun halve marathon in Stockholm. Dit Hjälte-waardige moment (en Abba-tastisch geweldige weekend), was voor mij het punt dat ik besloot: plezier moet voorop staan. Hoe hard, hoe ver, hoe snel of langzaam ik ook loop: als de fun niet in de run zit, dan is het onbegonnen zaak.

En zo liep ik begin oktober mijn eerste Pleasure Run. Als haas. En als ‘onroute Evy’ om een goede vriend tijdens zijn eerste hardloopwedstrijd binnen de 60 minuten op de 10 kilometer te loodsen. Dat ik zelf harder had gekund kon me niet schelen. Zoveel plezier als dat ik had gehad (en de voldoening om iemand anders een PR te bezorgen), daar kon geen persoonlijke overwinning tegenop. Voor het eerst genoot ik echt van de sfeer, de omgeving, de mensen en het lopen. Vooral het lopen. Want menschen, wat had ik dat gemist! Gelukkig werkt positieve energie als een tierelier en in het kader van ‘wie goed doet, goed ontmoet’, mondde Pleasure Runs op sommige momenten ineens uit in échte PR’s. Want zoals het cliché al zegt…al het goede komt op het moment dat je dit het minst verwacht.

Dat geldt overigens ook voor nieuwe uitdagingen. Die zich in november ineens impulsief op mijn pad leken te begeven. Ok, ik was er natuurlijk zelf bij toen ik een ticket boekte naar Wenen en op de knop ‘inschrijven’ drukte voor een triatlon. Of voor de loting van Berlijn. Maar ja, dat alles dan ineens allemaal tegelijk samenvalt….daar had ik natuurlijk niet helemaal op gerekend! Maar…met het feit in mijn achterhoofd dat mijn impulsieve besluit naar Stockholm te gaan zoveel moois heeft gebracht, kan ik niet anders dan erop vertrouwen dat ook deze besluiten gewoon zo moeten zijn. Dus kocht ik zo vlak voor het einde van het jaar nog een racefiets, verdiepte me in de wereld van wetsuits en bike-run-bike’te ik ook nog even die nog steeds openstaande 5 kilometer-afstand van mijn lijstje.

Hoogtepunt na hoogtepunt. Zo voelt 2014 voor mij. Niet de blessure is wat bij mij is blijven hangen, maar de mooie momenten. De twee bergraces met mijn zusje, de Huiskamer Runs, de Loopmaatjes Estafette, het meekoken voor Hardloperskookboek deel 2 (in het voorjaar van 2015 in de winkels!). Echter, het aller- állermooist zijn niet die evenementen op zich. Of de (om en nabij) 1300 kilometer die ik heb afgelegd. Het allermooist zijn de mensen met wie ik het afgelopen jaar mocht lopen en de nieuwe vriendschappen die ik heb mogen sluiten. En daar zitten een aantal hele bijzondere en waardevolle tussen. Want, hoe cliché het ook moge zijn, sámen is alles toch echt mooier en leuker.

Bedankt dus. Jij. Jullie. Dat dit jaar zo verrassend en bijzonder is geweest. Op naar een prachtige afsluiting tijdens de Derde Kerstdagloop en een nieuwe start bij de Florijn Winterloop. Voor Pleasure, voor Fun. Because that’s how I – also in 2015 – Run!

Ps: Wil je mijn nieuwjaarswens voor jullie en een zeer hilarisch en bijpassend filmpje zien? Klik dan hier.