Mijn Eerste Marathon

Het had het laatste officiële loopje van 2014 moeten worden. En niet zomaar een loopje. Nee, een loopje dat gemarkeerd werd met een fijne afstand, een allemachtigprachtige omgeving, veel (lees: héél veel) loopmaatjes, fun, pleasure én – natuurlijk – bier (lees: héél veel bier) na afloop.
Al twee maanden lang was het een drukte van jewelste in de groepsApp, die met een kleine groep ‘kroeglopers’ begon, maar zich gaandeweg steeds verder uitbreidde. De groepsApp die we speciaal voor deze loop waren gestart en die er zelfs toe leidde dat er eind november al een heuse parcours- (en kroeg)verkenning plaatsvond. Een goede jaarafsluiting moet je immers niet teveel aan het toeval overlaten.

Toeval of geen toeval. Hoe goed de voorbereiding van dit laatste loopfeestje ook moge zijn geweest, het lot besliste uiteindelijk anders en besloot precies op 27 december het feestje in het water ehh…de sneeuw te laten vallen.

Afgelast. De Derde Kerstdagloop was afgelast.
Hoewel de ‘weerspecialisten’ in de App zich de laatste dagen al drukt maakten over de voorspelde verlate witte kerst die eraan zat te komen, dacht ik dat het met dat witte winterdeken wel mee zou vallen. En zelfs al mochten er wat vlokjes vallen; daar lieten wij ons toch niet door tegenhouden? Ik ben dol op feestjes en mooi niet dat ik dit laatste feestje van het jaar door een zogenaamde sneeuwbui zou laten vergallen!

Monter en vol goede moed ging ik tweede kerstdag dus slapen. Om ’s ochtends vloekend weer wakker te worden. Nee, niet van de sneeuw (die lag er nog niet), maar wel van het feit dat het 6:45uur was en ik me even niet meer zo goed voor de geest kon halen waarom ik het de avond daarvoor ook alweer zo’n goed idee vond om eerst ’s ochtends de zwemtraining nog mee te pakken. Zal wel iets met een vlaag van verstandsverbijstering te maken hebben die hoort bij het opgroeien van try naar tri.
Eenmaal buiten op de fiets kwam ik erachter dat die regen toch wel echt natte sneeuw bleek te zijn en dat het verder nou ook niet echt bijster opbeurend loopweer was. Maar goed, het was nog vroeg (lees: te vroeg). En aangezien de afstanden pas ’s middags zouden starten zou het zomaar kunnen dat het allemaal gewoon best meeviel. Ik maakte me in ieder geval meer druk over hoe zwaar de zwemtraining zou worden dan dat ik me druk maakte dat de loop niet doorging.

Eenmaal thuis na al een uur zwemtraining in the pocket (een noemenswaardig portie uitsloverigheid comes with the package of a tryathlete), zag het er echter toch wel wat zorgwekender uit. Terwijl thuis de natte sneeuw langzaam een dekentje van prut aan het verspreiden was, werden in de groepsApp foto’s geplaatst die er nog minder kerstig uitzagen. Of nouja, wel kerstig, maar niet echt looptechnisch-kerstig. Oh, oh…het zal toch niet hè? Onder mijn bevroren chloor-haartjes kwam langzaam de flashback naar boven van een aantal jaar terug. Ook toen stond in ingeschreven voor de Derde Kerstdagloop, maar ging deze uiteindelijk niet door. Het zal toch niet dat deze geschiedenis zich nu gaat herhalen?!

Om 9:00 kwam uiteindelijk het ‘verlossende’ bericht: Af-ge-last. Dag feestje, dag loopje, dag gezelligheid, dag biertjes. De sneeuw kwam, zag en brak de droom in duizend stukjes.
Daar zit je dan met je goede gedrag. En je kerstmuts. En je idee voor het mobiele heldenbord: ‘Wie dit leest is een KerstHeld’. Ik voelde me gewoon een beetje onthand. Meegaan in een discussie over wel/geen juiste beslissing, daar had ik geen zin in. Feit was dat het niet doorging en dat daar verder niets meer aan te veranderen viel. Had ik me niet voor niets tijdens het zwemmen een beetje ingehouden (of was dat gewoon een goed excuus om na de feestdagen nog een klein beetje bij te kunnen komen?)

Gelukkig is er naast een wil ook nog altijd een weg. En hoewel die weg zich stukje bij beetje steeds verder vulde met sneeuw, konden vriend en ik er toch niet omheen dat we gewoon heel veel zin hadden om te lopen. Evert met zijn spinningfiets mocht in het zonnige Italië dan wel naar ons lonken, de gedachte aan een bos gehuld in winterwonderland gaf uiteindelijk de doorslag om alsnog zelf de loopschoenen aan te trekken. Onder het mom van:  Als de Derde Kerstdagloop niet doorgaat, dan maken we er gewoon zelf een alternatieve Derde Kerstdagloop van!

And so we went. Goed ingepakt en met een flinke dosis goede moed. Als we in Arnhem 14 kilometer off road hadden moeten lopen, dan zouden we dat nu ook gewoon doen. Op naar het bos, de sneeuw en een tocht van allemachtigprachtige kilometers. Wow, wat was dit gaaf! Verse sneeuw, witte landschappen, besneeuwde paden, schitterende vergezichten. En ja, ok, koud was het ook. En op sommige (lees: veel) plekken nat en drassig. Maar die natte voeten, modderige benen en dat bevroren voorhoofd tijdens de afdaling vanaf de Amerongse Berg (lang leve de buff!) waren alleen dit sneeuwavontuur al meer dan waard!

Ongeveer anderhalfuur en vele sneeuwvlokken later stonden we koud, doorweekt en met een dikke glimlach weer thuis. Tijd om te douchen en de Derde Kerstdagplannen af te maken zoals ze oorspronkelijk bedoeld waren: met een biertje in de kroeg!

Proost dus op jullie dus lieve WhatsApp-maatjes. Proost op de voorpret, de vele berichten, de zin, de onzin, de zon, de regen, de sneeuw, de trail-lovers, de trail-haters, de asfaltvreters, de slome slakken, de uitslovers, de nutellaverslaafden, de bierdrinkers, de wijndrinkers….Dat in 2015 maar alsnog een dikke vette herkansing mag komen, want hoe mooi de alternatieve optie vandaag ook was, zonder jullie smaakt het bier toch een beetje als een witte kerst op 27 december.