Mijn Eerste Marathon

Dat lopen kan zorgen voor het verlichten van stresshormonen, dat heb ik in mijn vorige blog al uitgebreid beschreven. En dat lopen kan zorgen voor het aanmaken van geluksendorfines, dat zal ook niet veel mensen vreemd in de oren klinken. Runners High, heet zoiets. Maar dat je die Runners High ook in het kwadraat kan beleven, daar kwam ik vandaag achter tijdens de allereerste editie van de HuiskamerRun. Een initiatief dat ik in het kader van De Kleine Huiskamer bij mij thuis heb georganiseerd. Het idee? Een gezamenlijke loop met daaraan gekoppeld een Runners High Tea. Hoe simpel kan het leven zijn? Nou, heel simpel. En het mooiste is: gelukshormonen gegarandeerd!

Wat je hiervoor nodig hebt? Men neme: een huiskamer, een groep zeer enthousiaste lopers, een leuke route van zo’n 10 km en héél veel lekkers na (liefde voor lopen gaat ook door de maag!). Tel daar nog een portie koffie met kloten en een prachtige bos bloemen bij op en je dag kan niet meer stuk.

De mijne in ieder geval niet. Al was het maar dat ik eindelijk Rob Schoonbeek eens in levende lijve mocht ontmoeten. Na veel over en weer geblog op Dutchroadrunners kwam hij dan eindelijk met de motor deze kant op om na zijn 3 marathons in 5 weken de benen lekker los te lopen in het Veenendaalse bos.
Of om Andrea weer te zien. Nadat ze mij vorige week van minstens 3 dagen van spierpijn had weten te voorzien, mocht ze vandaag de lieve trainer uithangen en ons sportieve huisgenoten van wat fijne oefeningen en loopscholing te voorzien.
Maar ook om al die mensen te ontmoeten die ik eigenlijk niet kende maar die via via van deze run hadden gehoord en zich zomaar spontaan hadden ingeschreven om bij mij thuis in de huiskamer te komen.

Een bont gezelschap en dat was te merken. Tijdens het lopen hield het gekwek niet op. Het was dus maar goed dat de run voornamelijk was gericht op gezellig samen lopen en niet op pr’s of streeftijden. Zo was er nog eens tijd om elkaar beter te leren kennen of voor een groepsfoto onderweg. Blozende wangen en vrolijke glimlachen staan toch beter op de foto dan verbeten koppies of uitgeputte grimassen.

Maar ook iets minder hard lopen maakt hongerig. Helemaal met al dat kletsen tussendoor. Na bijna 11 kilometer was het dan ook tijd voor deel twee van de runners high: de runners high tea! Alle favoriete recepten kwamen (mede dankzij het Hardloperskookboek) op tafel: kwarkbroodjes, mammoetkloten, indiase linzensoep. Maar ook nieuwe gerechtjes als cholocade-bieten-brownie of vegetarische empanadas. De verloren calorieën konden (meer dan) ruim worden aangevuld. Tja, dat krijg je als je altijd bang bent te weinig te hebben. Het moge duidelijk zijn dat ik de komende week iedere dag nog op een dieet van kwark&kloten leef.

En dat ik nog zeker een week lang rondzweef op zwevende endorfientjes. Want wat was het leuk om zo samen te lopen, te praten en te eten. High high on runners high, ik zeg: doe er mij nog maar eentje bij!