Mijn Eerste Marathon

Het zal menigeen die mij een beetje volgt niet ontgaan zijn: ik zit er weer lekker in, dat lopen. Loopje hier, Pleasure Run daar. En tja, als we dan toch in de flow van de PR’s zitten, dan hoort daar natuurlijk ook de Bergrace by Night bij! Een loop die ik al drie keer heb gedaan en die ieder jaar maar weer leuker lijkt te worden.
Of, wat zeg ik, ieder jaar? Twee keer per jaar zelfs! De oudste nachtloop van Nederland wordt namelijk zowel in het voorjaar als in het najaar gehouden. Dubbel fun dus. Helemaal als je ook ditmaal weer samen met je zusje mag lopen.

Afgelopen voorjaar liep ik voor het eerst samen met mijn zusje. ‘Schildpadje’ zoals ze zichzelf noemde. Nooit eerder een wedstrijd gelopen en vooral bang om misschien wel als laatste te eindigen. Dat dit echt niet zou gebeuren wist is al, maar hoe super is het dan dat je dit ook nog eens dik bevestigd krijgt! Meteen na die vliegende eerste start spraken we dan ook af in het najaar weer te gaan. Dit keer voor een afstand verder (7,6 km) én een tikkeltje sneller. Rond de 46 minuten moest haalbaar zijn vond ik, als haas. Schildpadje moest dat allemaal nog maar even zien.

Maar niet alleen het duo de haas en de schildpad liep vanavond richting finish in het jungle restaurant in Ouwehands Dierenpark. Ook vriendlief – in het voorjaar nog onze chauffeur en support – deed dit keer mee. Op dezelfde afstand als wij, maar wel 15 minuten later. Dat is namelijk nog iets dat deze unieke loop kenmerkt: ladies go first! Ons tweede doel van vanavond was dus: vriendlief tot het einde toe voor blijven.

Maar laten we vooral ook het hoofddoel niet vergeten. Een mooie tijd neerzetten is leuk. Proberen zoveel mogelijk mannen (én vrouwen!) voor te blijven ook. Maar het aller-allerbelangrijkste is uiteindelijk toch wel: plezier hebben! PR’en met hoofdletters. Gelukkig is dat bij de Bergrace niet zo moeilijk. Daar begint het feest namelijk al bij het afhalen van de startnummers in het jungle restaurant. Muziek, gezelligheid en een uitgelaten vrolijkheid als op een schoolreisje in de bus naar de start. Of nouja, schoolreisje…zeg maar gerust een bus vol opgeschoten tieners die voor het eerst een avondje uit gaan! De Bergrace is een feestje en dat vier je met heel veel lol en…lichtjes! Glowsticks, knipperlichtjes, reflectiehestjes. Dit is geen nachtloop, dit is een grote open lucht disco! Gelukkig hadden ze met die gedachte bij de warming-up al rekening gehouden. Licht, rook en knallende beats. Je zou bijna vergeten dat je straks ook nog gewoon een stukkie gaat lopen!

Eenmaal uitgedanst klonk om 22:00 het startschot. Schildpadje en ik stonden achteraan, maar dat gaf niks. Goed voor het moraal juist. Want zolang je achteraan start loopt in principe je niemand het eerste stuk voorbij. En ja, mijn naam mag haas zijn in dit geval, het was toch echt schildpadje die er de eerste kilometer als stroboscoop vandoor stuiterde. “Ze lopen in de weg, ik wil erlangs!” Ehm, ok. Ik schoot er dus maar als een vuurpijl achteraan.

En zo loop je ineens in de donkere binnenvelden Een groter contrast met de beats op de markt kon er niet zijn. Rust, stilte. Eén grote lichtjesroute in het pikkedonker van Wageningen naar Rhenen. Geconcentreerde voeten op het fietspad, schaduwen van lopers op de dijk. Ehh…zeg je nu schaduwen op de dijk? Jawel! Het was namelijk een prachtige heldere nacht mét volle maan. En pas als je dan echt ergens in het donker loopt, merk je hoeveel licht zo’n maan kan geven. Genoeg om je eigen schaduw voor je uit te zien lopen.

Wie ook nog steeds vooruit liep was schildpadje. Hoewel ik me stiekem een beetje afvroeg of ze niet te hard van start ging, wilde ik haar ook niet afremmen. Mijn naam is immers nog steeds haas en als we lekker gaan, dan gaan we gewoon lekker. Dat is dan ook weer het voordeel van een Pleasure Run: de funfactor bepaalt het tempo. As long as you can keep smiling, you’re good to go on.

And so we did. Langs velden, langs wegen, langs de vuurpotten halverwege en de Efteling-muziek (“het lijkt wel of we in de droomvlucht zitten!”). De kilometers vlogen voorbij en voor we het wisten waren we al aangekomen bij de laatste kilometer en hét hoogtepunt van de race (letterlijk en figuurlijk): de ‘berg’ met de lichtjes. Eén lang (onverhard!) donker bospad, dat aan beide zijden gemarkeerd wordt met honderden waxinelichtjes. Het mooiste punt van de race, maar tegelijkertijd ook het zwaarste punt van de race. Al was het maar omdat je ondanks dat waxinelicht alsnog verdomd goed uit je doppen moet kijken (voor zover dat lukt) om niet over een of ander los gesteente te struikelen. Gelukkig had ik een soort van hysterisch stroboscoopgevaarte aan mijn rugtasje bevestigd zitten . Het toch ietwat vermoeide schildpadje kon dus mooi het licht in de duisternis volgen. “Kom op zussie!” schreeuwe ik. “Je bent er bijna!”. Om daarna stiekem in haar oor te fluisteren “Zie je dat meisje in het roze daar? Die gaan we voorbij. Kom op!”

Eenmaal boven op de berg was er licht en was ook het einde in zicht. Dacht schildpadje in eerste instantie dat een eindsprint er niet meer inzat, met de finish in zicht dacht ze daar toch anders over. Als een zoef de haas werd het meisje in het roze voorbij gesprint en finishten we samen in 44:05(!). Schildpadje moe en ik zo trots als een pauw! Want wat had ze het geweldig gedaan. Gewoon sneller dan 10km/h gelopen en ruim onder de tijd waarvan ze zichzelf eerst afvroeg of ze dat überhaupt wel zou halen. Dat Pleasure Runnen zou nog best eens dé nieuwe tactiek van het lopen kunnen worden! Als het dat niet al is (of zou moeten zijn). Het moge in ieder geval logisch zijn dat de medaille die ik gratis bij mijn vroege inschrijving kreeg linea recta bij mijn zusje om de nek mocht. Als iemand die medaille heeft verdiend!

Maar laat ik ook de andere held van deze nacht niet vergeten: mijn lieve vriendje. Hij heeft ons niet meer ingehaald, maar veel gescheeld had het niet. Met een prachtige eindtijd van 37:07 mocht ook hij dik verdiend zijn medaille omhangen en was het tijd om te doen wat je na de Bergrace hoort te doen: swingen in het jungle restaurant!

Wat een feest, wat een feest! Als ik had gewild had ik zo de hele nacht door kunnen dansen. Het is dat deze loop slechts het begin was van een weekend vol Pleasure Running en dat ik ook daar nog wat energie voor moest sparen. Maar één ding weet ik zeker: komend voorjaar ben ik er weer bij. En dan blijft dit duracell-konijntje dansen tot de lichtjes uit gaan!