Zondagochtend 14 september iets voor tien uur. In de zon zit ik rustig mijn ontbijtje op te eten. Dan verplaatsen mijn gedachtes zich ineens naar Keulen. De plek waar over vijf minuten het startschot klinkt en waar ik, als er zes weken geleden geen chiropractor was geweest, bij had kunnen zijn.
Maar ik ben er niet en weet je…eigenlijk is dat niet eens zo erg. Niet meer. Vooral nu ik hier op zondagochtend langs de waterkant in de zon in Stockholm(!) zit te ontbijten. Dat is nog eens wat anders dan zwoegen op 42 en nog wat km! Dat is genieten!
Net zoals alles van deze spontane trip. Echt, ik kan het iedereen aanraden: doe eens gek, want gek voelt zo goed!
Zelfs als je als Hollander tussen de Zweden langs de kant staat tijdens een halve marathon en je supporter-Zweeds niet verder reikt dan het herhaaldelijk en heel hard roepen van ‘hejahejahejaheja!’ Ach, als het voor de Zweden volstaat, dan zal het voor de kaaskoppen ook vast heel motiverend klinken.
Maar een beetje zenuwachtig was ik van tevoren wel. Je staat daar toch ineens als een bleu kaneelbroodje met een oranje bord langs de kant. En hoewel ik van tevoren bij de receptie nog even had nagevraagd hoe je dat ‘hjälte’ eigenlijk precies moest uitspreken (ook niet onbelangrijk) moest ik toch even een drempeltje over om mijn Zweedse keelklanken de zwetende massa in te gooien. Al was het maar alleen omdat mijn supportersmaatje Henk Jan (die ik overigens alleen nog online had ontmoet) in velden of wegen te bekennen was. Gevalletje van afspreken bij een Koninklijk Paleis, dat – uiteraard – veel verschillende kanten heeft en ook nog eens koninklijk groot is. Nouja, dan maar alleen voor lul.
Het mooie echter aan voor lul staan, is dat je wel lekker opvalt. En dat mijn oranje bord inmiddels een klein beetje een nationaal herkenbaar fenomeen begint te worden, blijkt als een voor mij onbekende man langs komt lopen en schreeuwt: ‘Team Nederland!’. Voor de zekerheid controleer ik nog even of ik niet per ongeluk mijn Nederlandse heldenbord heb meegenomen. Voor lul staan is één ding, maar voor lul staan in een verkeerde taal is wel heel erg!
Die taalbarrière speelt mij als supporter overigens sowieso wel wat parten. Constant ‘heja’ (‘hup’) roepen is natuurlijk wel leuk, maar net dat extra beetje meer geven is toch lastig.
Gelukkig heeft Marco dat extra beetje meer niet nodig. In het voorste startvak gestart snelt hij mij tussen de pacers van 1.20 en 1.24 zo hard voorbij dat mij ‘heja’ bijna ingekort wordt tot een simpele ‘hej’ (dat in het Zweeds niet meer betekent dan ‘hoi’ of ‘hallo’). En daar doe je het dan allemaal voor!
Gelukkig heeft Henk Jan het heldenbord inmiddels alsnog gespot, dus heb ik in ieder geval wat moreel support om die halve supportersmarathon met mijn gebrekkige Zweeds te finishen. En dat moet ook wel, want ik ben niet de enige die het einde wil halen. Bianca ook! Kampend met een knieblessure en daardoor geen lange afstanden hebben kunnen trainen, was ze in eerste instantie van plan slechts tot max 12km te lopen. Niemand in haar omgeving wist echter dat ze zich de avond ervoor (na wat ontspannende drankjes) had voorgenomen om – als het zou lukken – alsnog voor de finish te gaan. And oh yes, she did! Wat een held! Nooit verder dan 15km gelopen en nu gewoon die halve marathon wegtikken! Alsof het niets is. Nouja, alsof het 21,1km is. Maar laat dat nou net precies zijn wat je nodig hebt voor de halve marathon!
En dat vind ik nou ook het mooie van supporteren. Je ziet zoveel mensen voorbij komen: groot, klein, jong, oud, dik, dun, snel, langzaam. De een met een mooie loop, de ander met een slingerbeen. Sommigen soepel, anderen moeizaam met verwrongen bekkies.Maar of je nou zo’n snelle jelle bent als Marco (meneer liep met 1.21.35 zomaar eventjes bijna een PR op het vele vals plat) of je onverwachts je eerste HM gewoon fínisht zoals Bianca…iedereen kan wel wat support gebruiken.
En dan slaat de klok tien uur en vertrekken de lopers van Keulen richting de Dom. En ik? Ik glimlach alleen maar en ben blij dat ik zo ‘Dom’ ben geweest om mijn marathonfeestje hier te vieren. In Stockholm. Tussen de helden.
Hejahejahejaheja!
Mijn Eerste Marathon 
Sanne, afgezien van de helden die hier de HM hebben gelopen, vind ik jou de echte HJÄLTE! Zo ontzettend goed van je dat je dit doet. Ik moet eerlijk toegeven dat ik afgelopen zondag de marathon van Keulen op internet heb gevolgd (wist niet eens dat ‘ie bestond, maar dankzij jou wel), maar zonder jou was er geen flair! 😉 Je gaat niet toevallig langs de Berlijnse straten staan met een mooi oranje bord? En…Held blijft Held in het Duits 😉
Haha! Hoe vaak ik dat laatste verzoek de afgelopen weken al heb gehad 😉 En geloof me, ik zou supergraag in Berlijn komen supporteren aangezien daar zoveel mensen lopen die ik (on/offline) ken. Alleen heb ik geen auto en moet mijn bankrekening nog een klein beetje bijkomen van mijn spontane Stockholm avontuur. Maar goed, zeg nooit nooit. Dus mocht ik er zijn, dan laat ik het absoluut weten. En anders schreeuw ik jullie virtueel heel hard met een Duits accent toe 🙂
Knap hoor Sanne, dat je zo toch kunt genieten van je reisje naar Stockholm, nu jezelf niet kon lopen. 😍 😘
Leuk, Sanne! Vind het super dat je weer voor de support gaat, nu je zelf niet kan lopen. Ben je over 2 weken ook in Berlijn te vinden? 😉
Haha….heb die vraag al van meerdere mensen gehad 😉 En stiekem…zou ik heel graag gaan maar weet niet of dat me gaat lukken. Mocht ik er impulsief alsnog belanden, dan laat ik dat zeker weten. En anders schreeuw ik jullie helden sowieso virtueel toe!