Mijn Eerste Marathon

Rustig aan, meer genieten, niet te hoge doelen stellen: dat was zo’n beetje de insteek van mijn nieuwe ‘trainingsregime’ sinds ik jankend de Run2Day onveilig had gemaakt. Niet lopen op tijd of afstand, maar lopen op gevoel; zonder horloge, hartslagband of gekke stemmetjes in mijn hoofd die ‘harder, sneller, beter, hoger’ schreeuwen.

Een ander voornemen dat ik op mijn lijstje had geschreven was: meer loopjes doen. Meer meedoen aan evenementen om met andere mensen te genieten van het lopen, nieuwe omgevingen te verkennen en op een leuke manier meer ervaring op te doen. Niet met als doel om meteen een keistrak PR op de 5 km neer te zetten, maar wel om te oefenen met wedstrijdopbouw en te experimenteren met verschillende wedstrijdtactieken. Zo voorkom ik in de toekomst hopelijk wat meer onbevredigende PR loopjes zoals in Amersfoort afgelopen juni.

Maar laten we in post-blessurefase nog maar niet te snel op de PR-zaken vooruit lopen. Rustig lopen en genieten, dat is wat nu bovenaan de boodschappenlijst staat. Het was dan ook met die gedachte dat ik mij vorige week vrij spontaan inschreef voor de Hoge Veluwe Loop. Ik was hem tegengekomen in mijn struintocht naar leuke loopjes voor de komende tijd en met een vers 45 minutenfeestje in het bos in mijn achterhoofd dacht ik: Waarom niet? Misschien is het een beetje snel, zo vlak na mijn blessure. Maar hé, ik ga daar geen wedstrijd lopen. Ik ga gewoon lekker langzaam een duurloopje lopen en hopelijk voor het eerst weer 10 kilometer aantikken!

Zo gezegd, zo gedaan. En met mijn gave om spontane ideeën met één druk op de knop te veranderen in spontane plannen was mijn inschrijving een feit. Ik ga meedoen! Aan een loop! En ditmaal niet náást het parcours maar erop! En als dat nog niet feest genoeg is, gaat vriend ook gezellig mee en besluit ook zijn trainingsmaatje Erik dat het misschien wel eens tijd wordt om voor het allereerst de 10 kilometer te trotseren. Hoe meer zielen hoe meer vreugd.

Nou ja, tot de dag vóór de loop dan. Leek ik net nergens last meer van te hebben en zat er in het lopen echt weer een stijgende lijn: krijg ik spontaan last van een stijve lage onderrug/bekken! Ja hallo! Dat zijn impulsieve dingen die ik liever niet onverwachts op mijn boodschappenlijste tegenkom! Heb ik weer! Niks bijzonders gedaan (ok, een dagje slenterend geshopt met mams op hakken was misschien niet het beste idee) en dan toch het gevoel alsof er ergens iets knel zit. Betekent dit nou dat ik zelfs mijn lage verwachtingen moet laten varen?

Tot op de ochtend van de loop twijfelde ik. Zal ik wel, zal ik niet. Een mini-testrondje rondom het huis gaf de doorslag. Lopen ging eigenlijk prima! Sterker nog, het leek me een beter plan dan de hele tijd langs het parcours staan. Even voelde ik me schuldig dat ik nu niet de goede supporter kon uithangen die ik graag zou willen zijn, maar ja, ik kan natuurlijk niet altijd permanent langs de zijlijn blijven staan. Echte helden begrijpen dat het geluk soms verdeeld moet worden. Nu maar hopen dat ik niet als állerlaatste binnen zou komen, zodat er helemaal niets te supporteren over zou blijven!

Het was in ieder geval wel een plek waar genoeg te supporteren viel. Het leek wel of half mijn Twittertijdlijn impulsief besloten had dat de Hoge Veluwe Loop wel een leuk loopje zou zijn op deze prachtige oktobermiddag. Op de parkeerplaats al kwam ik Babette tegen (die sinds de bevalling van haar tweede kind begin juni ook gewoon voor die 10 km gaat – de bikkel!) en later nog veel andere loopmaatjes.

Vandaag liep ik echter met ‘mijn’ twee loopmaatjes: vriendlief en Erik. Vriend heeft inmiddels de 10km al een paar keer aangetikt, maar voor Erik was het na nog niet zo heel veel training de eerste keer dat hij deze afstand zou aangaan. Prima gezelschap dus voor mij om mijn voornemen om ‘rustig en met plezier’ te lopen uit te laten komen. En dat was maar goed ook, want hoewel het plezier er vanaf het begin af aan goed inzat, ging het met mijn tempo ook wel aardig! Ik liep lekker, had nergens last van en hoewel ik absoluut niets aan het forceren was en ontspannen en relaxed liep, werd het gat tussen mij en de mannen al snel wat groter. Ho! Even een tandje terug! “Kom op mannen! Minder kletsen, meer lopen!”. Ik hoorde wat mensen om mij heen gniffelen. Ze zullen wel gedacht hebben: ‘Wat doet die meid nu achterstevoren huppelend?’

Ik begon er lol in te krijgen. Want, terwijl mijn doel vandaag was om gewoon gezellig zonder klok een duurloop te doen, had Erik van tevoren aangegeven toch wel graag binnen het uur te willen lopen. Vriend hield dus netjes de tijd en een last-minute schema aan (tot 6km op 6:00min/km en daarna langzaam iedere km wat versnellen) en ik ontpopte me tijdens het lopen als een live versie van Evy. “Kom op Erik, we zijn al bij kilometer vier. Het gaat super, ik ben fier op u!”

Kilometer na kilomter ging het ‘dweilen’ zo door. En ja, ik moet eerlijk toegeven dat het best wel lekker voelde dat ik de mannen er op mijn rustige tempo alsnog uitliep (ik bedoel, ik zou geen kind van mijn vader zijn als ik niet een beetje competitief ingesteld ben!). Maar waar ik eigenlijk nog veel meer van genoot, is dat ik echt aan het genieten was! Ik liep soepel, genoot van de prachtige omgeving, had tijd en adem om te kletsen en kon ondertussen tijdens het lopen nog supporteren ook! Vrolijke endorfines maakten al snel plaats voor enige meligheid (runners high?) en voor ik het wist sloeg deze Evy met nog maar 4 kilometer te gaan spontaan aan het zingen: “Nog 4 kilometer voordat ik stop, dat ik kap dat ik nok…” Bij deze alsnog mijn excuses voor alle lopers die ik met deze valse klanken uit hun ritme heb gehaald!

Gelukkig liet Erik zich niet kisten en zat hij ondanks mijn gezang nog steeds goed in zijn ritme. Tijd dus om rustig aan wat te versnellen en te kijken of we die pacer van 60 minuten kunnen pakken. Nog maar 2 kilometer te gaan en dan….staat daar ineens Henk-Jan! Ja, dé Henk-Jan uit Stockholm die samen met mij ge-heja’t heeft met het hjälte-bord! Hij roept mijn naam, we doen een high five en ineens begrijp ik hóe tof het is als mensen langs de kant staan te supporteren! Niet dat ik er nu doorheen zat, maar een extra endorfine-kick geeft het zeker! Henk-Jan, echt super! Bedankt!

Met een nog dikkere grijns dan tijdens de eerste kilometers loop ik met vriendlief en Erik richting de finish. De 60 minuten pacer hebben inmiddels al lang en breed achter ons gelaten en met een kleine soepele eindsprint gaan we met z’n drieën hand in hand de finish over. We dit it! Terwijl we onze prachtige medaille omgehangen krijgen, kan ik niet meer stoppen met stuiteren. Wát een leuke, fijne, gezellige loop was dit! Ik heb niet alleen heerlijk en soepel gelopen, maar we hebben ook Erik naar een mooie eerste tijd weten te hazen! Dat die tijd bijna 10 minuten boven mijn eigen PR ligt kan me totaal niet schelen. Ik heb mijn doel van vandaag bereikt en met een lage inzet alsnog de hoogste prijs gekregen: plezier! Nooit gedacht dat dit nieuwe trainingsregime zo goed zou bevallen!

Voorlopig gaan we op deze herstellende voet dus nog even door. Lopen, opbouwen, genieten. Mijn PR’s de komende tijd zullen dus niet bestaan uit strakke tijden, maar uit mijn eigen nieuwe definitie van deze afkorting: Pleasure Run. Mocht je binnenkort bij een loopje dus iemand horen zingen. Don’t worry, it’s just me having fun!