Mijn Eerste Marathon

En toen. Ineens. Was met het vallen van de eerste blaadjes het triatlonseizoen alweer voorbij. Na een hele fijne lange zomer met buitenplonsjes, koppeltrainingen, wedstrijdjes, nieuwe uitdagingen, nog meer wedstrijdjes en nog meer nieuwe uitdagingen, kwam er ineens een einde aan al het endorfinegeweld. Leek het er eerst op alsof ik bijna iedere week wel ergens aan de start stond (wat ook wel een klein beetje zo was), nu ineens was mijn sport-agenda zo goed als leeg. Geen wedstrijden, geen uitdagingen. Zelfs het buitenplonsen verplaatste zich weer naar binnen. En tja, dan kun je er dus eigenlijk niet omheen. Hoe graag je ook wil: als op maandagochtend om 5:20 je wekker gaat voor je zwemtraining om 5:45, kun je niet anders denken dan dat het zwarte gat net zo donker is als je fietsrit naar het zwembad en vraag je je met de slaap nog in je ogen af: ‘Waarom doe ik dit ook alweer?’

Dat ik sport omdat ik het leuk vind, dat staat buiten kijf. Dat ik het doe omdat ik het fijn vind, er een goed humeur aan overhoud en blije endorfines die me stuiterend door het leven laten gaan, ook dat zal ik niet ontkennen. Maar toch, ondanks al dat ‘leuk’, ‘fijn’, ‘blij’ etc. kan ik stiekem niet ontkennen dat ik in al die vrijheid blijheid toch ook wel een uitdaging nodig heb. Een doel. Iets om me in vast te bijten. En voor te gaan.

Maar ja, wat dan?

Het gekke is: Ik ben niet zo’n planner. Ik ben niet zo iemand die halverwege 2015 al haar hele kalender voor 2016 heeft ingevuld. Daar waar ik soms om me heen al mensen zie roepen van ‘Oh, en dan doe ik in 2016 een halve marathon/triatlon en dan ga ik medio 2017 voor de hele’, zou ik niet weten hoe ik zo ver vooruit moet plannen. Niet alleen omdat ik het niet durf (met 4 DNS marathons op mijn conto ben ik inmiddels door schade en schande wijs geworden), maar ook omdat ik het gewoonweg niet weet. Of misschien ook niet wil weten. Omdat ik bang ben zo gefocust te zijn op die reeks vastgestelde doelen, dat er geen ruimte meer over is voor andere gekke spontane dingen. Zoals een Trail des Fantômes of een zeewemtocht van 4 kilometer. Dat zijn namelijk precies de dingen waar ik afgelopen zomer zoveel plezier uit heb gehaald.

Balans moet het dus worden. Balans tussen fun en focus. Nu maak ik mij om de fun niet zoveel zorgen: een volgende ‘beregoede’ trail staat al gepland, de Bergrace komt eraan en ik ga me deze winter eens als crosser laten ‘ontmaagden’ bij het BVC circuit. Maar dan die focus. Waar ga ik die komende tijd en komend jaar op richten?

‘Een halve triatlon!’

Haha! Grapjassen! Het is me de laatste weken wel een paar keer naar het hoofd geslingerd en hoe gaaf deze uitdaging ook klinkt, voorlopig klinkt het ook vooral nog heeeeuuuuulll ver! 2,9 km zwemmen, 90 km fietsen en 21,1 km lopen is toch nog echt andere koek dan 1,5 km zwemmen, 40 km fietsen en 10 km lopen. Niet alleen is het bijna 2 keer zover, maar het betekent ook flink wat meer trainen. Bovendien kan ik mij de gedachtes tijdens het lopen van de twee OD’s dit seizoen nog herinneren dat ik dacht: ‘Een halve? No f*&^ng way!’

Sowieso wil ik de lange afstanden voorlopig nog even voorzichtig op een laag pitje laten staan. Hoewel het allemaal goed gaat en mijn laatste ‘bekkencheck’ bij de fysio liet zien dat ik mijn wiebelige onderstel goed onder controle heb, zit het geheel nog niet helemaal 100 procent stabiel in elkaar en wil ik voorlopig dus nog even geen risico lopen. Hoe hard mijn hartje ook klopte bij al het marathongeweld in Berlijn afgelopen weekend…die droom ligt voorlopig nog even in een gouden doosje diep onder mijn bed verstopt voor later. Als ik groot en sterk ben.

Tja, dan blijft er dus uiteindelijk niet zoveel over. As het niet lang en ver wordt, dan wordt het kort en snel. Niet alleen bij het lopen, maar op alle onderdelen. Knallen met die handel! De sprinttrainingen bij het zwemmen zijn inmiddels al ingezet (haaaaaat met een heel klein beetje liefde) en ik ben zowaar ook structureel aan het intervallen geslagen met lopen. Wat vorige week zelfs resulteerde in een aantal duizendjes waarbij ik tussen de 4:35 en 4:50 min/km kroop.

En zo vormen zich in dat zwarte gat toch langzaam maar vanzelf wat eerste voorzichtige doelen. Met als aftrapper het doel om vóór het einde van de het jaar mijn PR op de 10 kilometer te verbeteren! Een ‘mislukt’ PR (49:40) dat ik vorig jaar tijdens een belabberde race in Amersfoort liep en waar ik dus zowel tijd- als gevoeltechnisch nog wel wat te revancheren heb. Waar ik dit ga doen, dat weet ik nog niet, maar mocht iemand een leuke, snelle, gezellige race weten op 14, 15, 21 november of eind december, dan houd ik mij bij deze van harte aanbevolen. It’s payback time baby!

En als deze snelle Jelle dan al knallend het nieuwe jaar ingaat, dan zou het natuurlijk erg mooi zijn als ook mijn PR op de 5 km (22:15) wellicht wat opgepoetst kan worden, die 10 km wellicht nóg wel een tikje sneller kan en ik het op triatlongebied gezellig bij de 1/8e en de OD houd, maar eindelijk eens fatsoenlijk leer fietsen en ook daar mijn uitdaging in de snelheid ga zoeken.

En dan misschien, héél misschien…in het najaar van 2016 wel weer ergens een halve marathon. Maar dat is voor een niet-planner als ik nog wel heel ver weg. Bovendien weet je immers maar nooit wat voor leuke dingen er nog allemaal tussendoor komen!