Mijn Eerste Marathon

Maandag moest ik voor een gastles in Baarn zijn. Via Google maps zocht ik naar het juiste adres. 31 kilometer lopen toonde de routebeschrijving. ‘Alles kan’, dacht ik hardop.

Alles kan.
Of, er kan meer dan je denkt.
Van Veenendaal naar Nieuwvliet lopen bijvoorbeeld. Een bizarre afstand op het eerste gezicht en dat dacht ik op de terugweg in de trein ook wel een beetje.
Maar toch, ik had het gedaan. Wij hadden het gedaan. De voordeur uitstappen en gewoon gaan. Stapje voor stapje, kilometer voor kilometer, dag voor dag.

Sommigen verklaarden me voor gek. Anderen konden zich er gewoonweg geen voorstelling van maken. Ook ik niet, toen we die eerste ochtend in het bos bij Veenendaal liepen. Zouden we over een paar dagen echt gewoon in Zeeland zijn? Kun je met 6 dagen lopen daadwerkelijk het halve land doorkruisen?

Ja. Het kan.
Maar je moet het uiteraard ook wel willen.
Maar als je kan, als je wil en als je dan ook nog eens gaat: dan ligt letterlijk de wereld aan je voeten!

En die wereld, die is allemachtig prachtig.
Zelfs in een landje zo klein als Nederland weet iedere dag en iedere nieuwe route je steeds weer te verrassen. Van bos naar betuwe en van dijken naar dorpen. Het knisperend groen in combinatie met het hemelse blauw. Maar ook de grijze luchten en de zinderende hitte. De bospaadjes, de asfaltwegen, de fietspaden, de klinkerweggetjes. De bekende steden en de onbekende dorpjes. De pontjes, de bruggen, de sluizen, de boot. De onverwachtse ontmoetingen en het wederzien met langverwachte vrienden.

En ja, natuurlijk was het afzien. Maar zonder moeite geen voldoening en zonder pijn geen euforie. Bovendien was het genieten groter dan het geNIETen. En wilde ik stiekem diep vanbinnen dat deze tocht nooit zo eindigen. Dat van nu af aan al mijn dagen zouden bestaan uit opstaan, lopen, koude poffertjes, appelsap, krentenbollen, appeltaart en chillen op een terras. Geen mail, geen gedoe. Gewoon, twee fietstassen met spullen en mijn eigen pakezel om ’s avonds moe maar voldaan tegenaan te kruipen.

Het avontuur was klein en groots tegelijk. Maar het was bovenal een ervaring om nooit meer te vergeten. Ik koester alle 6 de dagen en ieder van de 215 kilometer. Met in het bijzonder die laatste 8. De 8 kilometer naar de finish, die daadwerkelijk een finish bleek te zijn! Zonder dat we het wisten hadden Heleen en Rini een onthaal voor ons geregeld, waar ik zelfs nu nog kriebels van in mijn buik krijg. Als een soort Forrest Gump liep ik met een steeds langer wordende sliert van lopers richting de finish. Mensen die ik niet of alleen online kende. Mensen die elkaar niet kenden, maar allemaal daar waren voor één doel: laten zien dat het kan. Dat je ook met kleine stapjes deel uit kan maken van het avontuur. Dat de wereld mooier is als je er voor open staat. Dat ieder rondje, hoe groot of klein, ook een weg is naar iets toe. Soms letterlijk. Soms figuurlijk.

Terwijl ik in de auto zit, kijk ik naar buiten. De velden zijn groen, de lucht is blauw. 31 kilometer lopen. Het had best gekund.

Kijk voor meer foto’s en het verslag van dag tot dag op Instagram.