Mijn Eerste Marathon

Hoe begin je ooit aan een race van 80 kilometer?

Het is een vraag die mij de afgelopen week vaak door het hoofd is geschoten.
Er waren momenten dat 80 gewoon klonk als een getal en er waren momenten dat het daadwerkelijk klonk als een afstand. Een flinke afstand. Eentje waarvan je, naarmate dé dag steeds dichterbij komt, steeds vaker denkt ‘ja maar hoe? hoe dan?’

Dus probeerde ik er de laatste dagen maar gewoon niet te veel aan te denken. Niet de rekensom te maken dat 80 kilometer toch echt gewoon bijna 2 keer een marathon is (maar dan met zo’n 2300 hoogtemeters) en niet uit te rekenen hoeveel uren lopen dat dan wel niet zou zijn.

Nee, de enige manier om dit avontuur aan te gaan was om gewoon te denken ‘ik ga vandaag lekker een stukje lopen’. Ieder stapje is er één en met die instelling als mantra én een liedje van Destiny’s Child in je hoofd kom je er wel.

Maar man, tách-tíg kilometer!
Hoe vaak ik dit wel niet heb geroepen een avond voor de start weet ik niet meer. Terwijl ik op onze hotelkamer stond te klungelen met alles wat ik mee moest nemen (het was voor het eerst dat ik verplicht was items als een hoofdlampje, fluitje, regenjas en voldoende water mee te nemen – serious business, maar zie het maar allemaal in dat racevest te proppen), begonnen de zenuwen officieel toe te staan. Maar hoe? Hoe dan?

Na een – te verwachten – waardeloze nacht ging om 5:30 de wekker en moest ik er toch echt aan geloven. Ontbijt naar binnen, kleding aan, rugzak om, diep inademen en op naar de start.

‘All the women, who are independent. Throw your hands up at me.’

Nou, handen in de lucht als je je een beetje geïntimideerd voelt door de echte trailerts die daar in het startvak stonden te wachten. Dat de vrouwen duidelijk in de minderheid waren dat wist ik al, maar het leek op het ontbreken van een piemel na ook nog eens alsof ik de enige was zonder baard, stokken en compressiekousen. Hoe heb ik ooit bedacht dat ik dit wel zou kunnen?

En toen waren we weg. Geen genade.
Ik schrok een beetje van het tempo waarmee sommigen weg leken te sjeezen en vroeg me af of iedereen wel doorhad dat we zojuist waren gestart met een tách-tíg kilometer race.

Zoals het gaat in het begin is het altijd even je tempo en ritme zoeken. Ik had al wel snel door dat het vies benauwd was en dat mijn  ontbijt als een soort baksteen op mijn maag lag. Verder was het met een start om 07:00 gewoon nog hartstikke vroeg dus liep ik de eerste kilometers in een soort roes en met verstand op nul.

De eerste 10 kilometer gingen snel voorbij en voor ik het wist passeerde ik de eerste rustpost. Ik had nog genoeg van alles bij en wist dat Sjoerd op 21 kilometer zou staan, dus hobbelde rustig door. Ik probeerde een beetje om mij heen te kijken, maar echt veel was er dankzij flinke mist niet te zien. Wel bleef ik mijn ontbijt opboeren en dat boeren zou ik de rest van de tocht blijven doen. Als trailrunning een cijfer zou moeten krijgen op de ranglijst van sexy sporten, dan zou het ergens onderaan bungelen.

Na 2 uur en 19 minuten was ik net als bij Monopoly weer terug bij start, alleen was dit de doorkomst van het eerste lusje en zou de toch nu pas gaan beginnen. Een kwart zit erop, zei ik in mijn hoofd. ‘En daar is de tweede dame! Maar met nog 60 kilometer te gaan kan er nog van alles gebeuren!’, schalde de man door de speaker. Informatie die ik niet wilde horen. Niet dat het nog 60 kilometer was (nee, nog maar driekwart!) en al helemaal niet dat ik tweede lag. Ik wilde geen druk. Niet nu. Niet deze race. Ik wilde gewoon voor mezelf. Dit halen. Finishen.

Maar nu eerst water. De zoete sportdrank in mijn waterzak deed mijn boeren geen goed, maar aangezien ik kletsnat van het zweet bij de tweede rustpost stond wist ik dat ik goed moest blijven drinken. Water, een zoen, tot over 10 kilometer en door!

Van een eerste kwart op naar de eerste één derde. Daar waar ik op school een hekel had aan wiskunde, blijkt het denken in breuken nu een mentaal steunpunt. Vier keer twintig kilometer lopen klinkt toch vriendelijker dan één keer tachtig. En als je er na ruim 26 al een derde op hebt zitten, dan heb je al een flink stuk taart gehad.

‘Girl I didn’t know you could get down like that
Charlie, how your Angels get down like that.’

Alleen dat ‘get down’ hè. Dat begon zo tussen 20 en 30 kilometer al wel een dingetje te worden. Een opspelende knie als souvenir uit Zeeland begon zich er wat tegenaan te bemoeien, waardoor ik genoodzaakt werd na iedere technische afdaling (lees, steile smalle paadjes met losse stenen) even de boel te rekken alvorens ik weer door ging. Binnensmonds vloekte ik en hoopte ik dat dit geen roet in het eten zou gooien. Een mentale strijd kan ik wel aan, maar een opspelende knie zou met zo’n 50 kilometer te gaan nog wel eens tricky kunnen worden.

In Jalhay zat er 30 kilometer op en stond Sjoerd weer op mij te wachten. Ik gaf aan dat ik last had van mijn knie, dat ik nog steeds te misselijk was om iets te eten en dat ik baalde dat ik wist dat ik tweede lag want dat wilde ik eigenlijk niet weten. Gelukkig hoefde ik me daar al snel niet meer druk over te maken, want dame 3 kwam niet lang na mij de verzorgingstent binnen, pakte een stuk watermeloen en hobbelde weer door.

Ik nam ondertussen een pilletje om te kijken of dat wat tegen de knie zou helpen. Lopen op pijnstillers doe ik normaal nooit en iets stuk lopen was het laatste dat ik wilde, maar aangezien ik wist dat het ‘slechts’ een spierkwestie was en het prima te doen was zolang het niet erger zou worden…

 

 

Dus ging ik weer op pad. Niet zozeer vol goede moed, maar wel halfvol en sowieso voldoende om niet aan opgeven te denken. Tussen de klamheid en het boeren door was het namelijk wel genieten. Ik was nooit eerder in dit deel van de Ardennen geweest en verbaasde me over de afwisseling van de route. Dan weer over vlaktes, dan weer langs het water, over houten bruggetjes, vlonders, een soort moeras. Nee, het was weinig echt hard lopen tussen de 30 en 50 kilometer, maar mooi was het wel.

En zowaar, stukje bij beetje, begon ik er weer een beetje de pee in te krijgen. Of het dat advilletje is geweest of toch het feit dat het me was gelukt een clifbar en een gelletje naar binnen te proppen weet ik niet, maar hoe dichter ik bij het 50 kilometer punt kwam, hoe beter het ging.

Ondertussen was ik al 20 kilometer lang stuivertje aan het wisselen met dame 2 (en dan weer 3 en dan weer 2 en dan weer 3). Steeds als ik haar voorbij kwam, kwam zij weer heel fanatiek met haar stokken achterop getikt. Ze was duidelijk fanatieker dan ik, maar ik had geen zin me gek te laten maken.

‘The rock I’m rockin’, I’ve bought it
‘Cause I depend on me if I want it’

Op het hoogste punt aangekomen bij rustpost 4 voelde ik me soort van onoverwinnelijk. Vijftig kilometer gehad! I’m rocking this shit! Terwijl ik de stokkenmadam lekker door liet gaan, vulde ik rustig mijn water bij, kletste wat met de organisator die er stond en riep jolig tegen Sjoerd ‘Nu hoef ik nog maar 30! Appeltje eitje!’

Het is raar hoe je hoofd mentaal dingen met je lijf kan doen. Het was alsof er een knop om ging die zei ‘als je zo ver bent gekomen, dan lukt de rest je ook’. Het was gewoon ‘nog maar’ 20 tot Sjoerd en dan nog 10 tot de finish. Bovendien had ik het hoogste punt gehad en was het vanaf hier rollend naar beneden. Nou ja, bijna dan. Soort van.

Maar die eerste lange afdaling… Ik zou liegen als ik zei dat ik vleugels had, maar laten we het even stalen vleugels noemen. Ik besloot dat ik gewoon even moest doorbijten en gas geven dat ik dan omhoog wel weer wandelen mocht. Sowieso probeerde ik mezelf ook zoveel mogelijk uit de wandelmodus te houden en op tip van de fysio vooral te lopen op hartslag. Is die te hoog? Dan wandelen. Maar zakt hij te ver? Niet blijven wandelen (hoe verleidelijk dat ook is), lopen! Lopen!

Terwijl ik bijna onderaan de afdaling was keek ik achterom. Niemand te zien. De stokkenmadam was uit het zicht, maar wacht…zie ik daar voor mij nou een andere dame om de hoek gaan? Het duurt niet lang of ik kom haar inderdaad voorbij. Ik voel me bijna schuldig als ik vriendelijk ‘bonjour!’ roep en haar daarna – met nog maar 14 kilometer te gaan – voorbij stap.

Shit! Nu lig ik nummer 1!
En dan word ik ineens toch fanatiek. Met nog 6 kilometer tot Sjoerd (ze zouden de ‘tot Sjoerd’ formule ook op de middelbare school moeten toepassen, ik weet zeker dat veel meer meisjes voor wiskunde zouden kiezen!) en nog maar 16 tot de finish ruik ik stiekem overwinning. Of in ieder geval podium. En nu ik zo dichtbij ben wil ik dat eigenlijk niet meer weggeven.

De nog steeds aanwezige misselijkheid zet ik opzij en het feit dat ik zelfs een winegum niet meer weg krijg, daar maak ik me niet druk meer om. Ik voel me sterk. Moe maar sterk. En ik doe het gewoon. Ik ben dit gewoon aan het doen!

‘All the women, who are independent
Throw your hands up at me.’

Dan is daar sneller dan verwacht de laatste rustpost. Nog maar 10 kilometer te gaan! Wat is nou 10 kilometer? Ik zeg tegen Sjoerd dat ik alleen water wil aanvullen en door. Door naar de finish.

Maar niet voordat we eerst nog een flink klimmetje voor de kiezen krijgen. Het blijft immers toch een trail. Terwijl ik flink door probeer te blijven stappen komt een Nederlandse jongen mij voorbij. ‘Zet hem op hè! Je kwam me zo hard voorbij op 60 kilometer!’ Ik hijg dat ik meer een daler ben dan een steiger, gelukkig geldt ook in dit geval ‘what comes up, must go down’.

En hoe moe ik ook ben en hoe hard ik ook uitkijk naar gewoon even zitten, even liggen, voor nu ga ik gewoon door. En haal ik met nog 5 kilometer te gaan de Nederlandse jongen weer in. En nog een man, en nog één (uiteindelijk zou blijken dat ik in die laatste 10 kilometer ruim 13 plekken in het klassement ben opgeschoven). En een heleboel wandelaars van de 50 kilometer die vanochtend ook zijn gestart en nu samenkomen op het laatste deel van de route. Ik stamp door en ben vastberaden nu niks meer weg te geven. Neerstorten is voor straks, maar nu gaan we gewoon nog even door.

Alleen, hoe lang is ‘even’ nog? Een dame in de berm roept ‘nog iets meer dan 4 kilometer!’ Shit, dat is toch net een kilometertje meer dan ik dacht na de laatste post. En geloof me, dat doet met zo’n 75 kilometer op de teller toch wel mentaal even iets met je.

Maar dan, ineens, staat daar het bordje ‘2 to finish’.

Fuck yeah!

Ik kan het bijna niet geloven. Ik ben dit ding gewoon aan het winnen. Maar wat? En hoe dan?!

Ik kan er amper bij met mijn hoofd, maar wet wel: ik ben er bijna. Ik ben er.

IK BEN ER!

Na 10 uur 13 minuten en 13 seconden bereik ik de finish.
En val ik in de armen van mijn mama, die samen met mijn vader naar Spa is gekomen (ik vermoed uit bezorgdheid om te kijken of ik dit ding wel zou overleven).

 

 

 

La première femme de 50 Miles Spa.
Met – zo blijkt later – ruim 30 minuten voorsprong op nummer 2. Alles gepakt in die laatste 14 kilometer.

Ik ben kapot, moe, blij. Alles tegelijk.
En ik wil zitten. Rugzak af. Zitten. Liggen.
Water.
Een biertje.
Na een halve genoeg hebben.
Misselijk.
Verbaasd.
Ongeloof.
En zo ongelooflijk blij.

‘I worked hard and sacrificed to get what I get
Ladies, it ain’t easy being independent’

Ja, het was hard werken.
En zelfs nu, 2 dagen na afloop, moet ik mezelf soms knijpen om te realiseren dat ik dit heb gedaan. Ik ben geen buitencategorie. Ik ben niet beter dan vele anderen. Ik geloof dat veel meer mensen (en ook dames) dit kunnen. Als je maar in jezelf gelooft, durft door te zetten en niet bang bent voor een beetje wiskunde.