Mijn Eerste Marathon

Zo, het zijn me de weekjes wel geweest afgelopen maand! Zo druk je nog volkomen naïef een inschrijvingsknop in voor een triatlon en zo zwem je ineens twee keer per week mee met de triatlonvereniging, koop je spontaan een racefiets op Marktplaats, breid je je vocabulaire uit met woorden als ‘koppeltraining’ en maak je je druk omdat die mooie gekleurde wetsuit die je hebt gezien niet om mee te zwemmen maar om mee te surfen is.
Welkom in het leven van een tryatleet!

Eén wedstrijd, drie onderdelen. Dat betekent niet alleen twee nieuwe sporten erbij, maar ook flink wat extra trainingen! Want hoewel ik mij over die 10 kilometer lopen niet zo druk maak, is 1500 meter zwemmen (lees: liefst borstcrawlen) nog wel een dingetje, en kan ik mijn spinningrondjes met Evert toch ook niet echt als officiële fietstrainingen rekenen (alleen al het feit dat ik hier niet van mijn fiets kan vallen of per ongeluk kan vergeten dat mijn schoenen nog ingeklikt zitten). Aan de bak dus!
Een echt trainingsschema heb ik op dit moment nog niet, maar voorlopig is mijn week als volgt ingedeeld: 3 x lopen, 2 x zwemmen, 2 x fietsen (spinnen). Dat plus nog 1 à 2 rustdagen per week en je komt al gauw op 7 trainingen die je in 5 à 6 dagen moet proppen. Klinkt veel, is het (voor sommigen) misschien ook, maar ik moet zeggen dat het mij eigenlijk stiekem ontzettend goed bevalt. Ik ben veel bezig zonder ergens teveel van te doen. Tegelijkertijd merk ik dat juist door het combineren van de sporten ik op alle vlakken sterker word en ik nu al geniet van de vorderingen die ik boek. Want menschen, ik begin zowaar heuse spierballen te krijgen! Ja ja, pas maar op! Was ik een maand geleden nog bang om straks meppen te krijgen tijdens het zwemmen, nu denk ik: laat ze maar komen die watertrappelaars, met die groeiende spierballen van mij geef ik ze zo een mep terug!

Fietsen
Dus…tot zover mijn stoerheid. Want diep van binnen knijp ik hem nog wel een beetje hoor! En terecht (vind ik dan zelf). Want drie onderdelen onder de knie krijgen? Poeh, dat is me nogal wat! Dat bleek wel tijdens mijn eerste tryatleet-rondje op mijn prachtig mooie regenboog racefiets (op technische aspecten goedgekeurd door vriendlief en Marco, op kleuraspect goedgekeurd door mij). Alsof ik opnieuw moest leren fietsen, zo voelde het. Hoe moet je zitten, hoe moet je schakelen, ga je niet razendsnel onderuit op van die dunne bandjes? Allemaal vragen die ik mij al op de rem rollend van de heuvel af afvroeg. Naast de grote vraag wie überhaupt ooit heeft bedacht dat je zo ver voorover gebogen op een racefiets moet zitten en dat dit comfortabel moet zijn. Nekhernia-opwekkend, dat is het! Nou moet ik zeggen dat het nu natuurlijk ook niet het ideale fietsseizoen is. Met natte wegen, veel wind en gladheid zoeken de meeste fietsers hun heil nu ook binnen op de tacx of op de mountainbike. Daarnaast is met gewone schoenen op klikpedalen ook niet echt aan te raden (sorry, het was een testrondje!) en vind ik toch wel dat ik met zo’n fleurige fiets niet zo’n saaie helm kan dragen. Met iets van een troetelbeertjes-print ga ik vast veel harder!

Zwemmen
Waar ik wel harder ging, was in het zwembad. Daar mocht ik namelijk, ondanks de ledenstop, soort van illegaal overstappen van de recreatieve masterzwemmers naar de triatlonclub. De ‘toelatingstest’ van 2 baantjes borstcrawl had ik goed doorstaan. En nadat ik nogal verrassend tijdens mijn eerste les in baan 7 verschillende mensen voorbij crawlde, mocht ik in les 2 meteen doorschuiven naar baan 6. “Lekker met de snelle mannen mee”,  zei de trainer nog met een glimlach. Nou, dat heb ik geweten! Afgezien van het feit dat ik voor eind oktober buiten mijn zwemdiploma’s sowieso geen zwem-achtergrond had (en dus nooit meer dan 50 meter borstcrawl achter elkaar had gedaan), kan ik je verzekeren dat een schema met in het midden 200 snel – 200 langzaam – 200 snel – 200 langzaam niet echt iets is waar je direct van moet lachen. Sterker nog, met die tweede serie 200 snel (en dat is 200 METER snel BORTSCRAWL!), was ik eerder bezig met naar adem happen dan met welke kanten mijn mondhoeken op stonden. Compleet kapot kwam ik thuis. Waar uiteindelijk toch nog wel die glimlach verscheen. This is what triathlon is all about: bikkelen, kapot gaan en doorgaan!

Lopen
Gelukkig zijn er dan nog altijd de looptrainingen. Die fijne, blije looptrainingen. De trainingen die ik ken en zo ontzettend graag doe. In het bos, op de weg, alleen of met iemand anders. Even bijkomen van al het avontuur. Even met beide voeten op de grond. De chloorlucht van mijn lijf lopen, het water uit mijn oren stampen, de stijve schouders laten swingen. Het is het onderdeel waar ik het meest op vertrouw en tegelijkertijd het allerminst. Want is het niet juist vanwege blessures dat ik deze avontuurlijke uitstap heb gemaakt? Dat ik het lopen combineer met andere sporten? Blessure-angst is altijd aanwezig. Hoe groot mijn spierballen ook mogen zijn. Gelukkig deed een bekken-check bij de fysio mijn angst al een kleine mep verkopen. Ik heb in tijden niet zo mooi netjes en recht gelopen! Zou al dat zwemmen mij ook gestroomlijnder hebben gemaakt?

Gestroomlijnder, rechter, gespierder of niet. We zijn pas aan het begin van dit nieuwe avontuur en dat betekent dat er nog heel wat ademhap- en remmend-de-berg-af-momenten zullen komen. Ik zeg: Ik maak mijn borst vast nat!