Zo tegen het einde van het jaar duiken ze weer op. De lijstjes, de overzichten, de kilometerstanden. Heb ik dit jaar weer meer gelopen dat vorig jaar? Zijn mijn fietsstatistieken verbeterd? Zijn mijn zwemrecords verbroken? Lang leve fancy sporthorloges die alles kunnen traceren en een jaar in cijfers kunnen vangen.
In mijn jaaroverzicht zijn het echter niet de cijfers, de kilometers of de snelheden per uur die tellen, maar de smiles, het plezier en het feit dat 2015 het állermooiste en leukste sportjaar was dat ik tot nu toe heb mogen beleven!
En dat terwijl 2015 helemaal niet zo florissant begon. Sterker nog, de maand januari was nog niet eens voorbij, toen door een grote lijst van plannen een dikke rode streep kon worden gezet. Een stessfractuur. Pannenkoekpech en 3 maanden revalideren. Dag Puinduinrun, dag Petzl Night Trail, dag halve marathon van Wenen en dag marathon van Berlijn. Eén scheurtje in mijn hak en mijn marathondroom lag definitief aan diggelen. Ik was er klaar mee. De teleurstelling, de pijn. Het opstaan en dan weer keihard naar beneden denderen. Ik besloot mijn marathondroom heel ver weg in een doosje te stoppen en mijn energie te richten op andere zaken. Bijna, biiiijjjna had ik mijn loopschoenen definitief aan de wilgen willen hangen. Maar gelukkig kwam daar de ommekeer, die 2015 hebben laten shinen als nooit tevoren.
Het ‘lot’ wilde namelijk dat ik vlak voor de jaarwisseling al besloten had om 2015 het jaar te maken waar ik van tryatleet naar triatleet zou gaan. En met een scheurtje in je hak kun je dan wellicht niet lopen. Je kan er wel mee zwemmen en mee fietsen! Dat deed ik dan ook volop. En met plezier! Ik stapte voor het eerst op de klikpedalen, legde mijn eerste kilometer-zwemtest af en ontdekte hoe de geur van neopreen mijn zintuigen liet hunkeren naar het openwater-avontuur. Alles was nieuw en alles was leuk. Geen druk, geen verwachtingen, maar gewoon uitproberen en ervan genieten.
En toen, tweede Pinksterdag, Woerden. Mijn allereerste triatlon. De dag waarop alles samenkwam en ik – aangemoedigd door allemaal lieve spontane fans – wist dat dit de start was van mijn ‘tweede sportleven’.
Een leven dat meteen goed gevierd moest worden, want volgens mij heb ik nooit eerder aan zoveel evenementen en wedstrijden deelgenomen als afgelopen jaar. De hele zomer feestte ik van de ene uitdaging naar de andere. Niets leek meer te gek ineens. Of ik was gewoon de schaamte voorbij en besloot me gewoon lekker te laten gaan. Na een eerste triatlon volgde er nog één en ach, nu ik toch bezig was, kon ik na twee keer een 1/8e ook best eens voor een OD gaan. Ik volbracht de ICAN in Amsterdam, racete naar een poedelprijs bij Triatlon Veenendaal, finishte samen met vriendje als eerste team bij de Crosstriatlon in Renkum, hopte van eiland naar eiland bij het Rondje Eilanden en nam deel aan de bijna wekelijkse clubwedstrijdjes van VZC die door leden van de club worden georganiseerd.
Maar alsof dat nog niet allemaal uitdagend en gek genoeg was, fietste ik voor kraamvisite ook even met de fiets naar Tilburg, liet ik me overhalen om een zeezwemtocht van 4 kilometer aan te gaan, nam ik deel aan mijn eerste trailrun in de Ardennen en ontdekte ik hoe leuk het spreekwoordelijk doodgaan tijdens een korte cross kan zijn.
Dat ik en passant dit jaar ook nog een PR op de 5 en 10 kilometer liep, dat is natuurlijk leuk, maar uiteindelijk minder belangrijk dat bijvoorbeeld de wedstrijdjes die ik liep samen met mijn zusje. De Heldensupport-tour die ik dit jaar langs 3 grote marathons maakte. Of de HuiskamerRun die ook dit jaar weer voor heel veel gezelligheid zorgde.
Want, dat is toch ook wel één van de factoren die dit jaar zo’n geweldig sportjaar hebben gemaakt: de mensen met wie ik heb gesport. En de lol en de gezelligheid die daarbij gepaard gaat. Want, wat is er immers leuker dan samen sporten? De fun, het stiekeme fanatisme, maar ook de relativering dat plezier uiteindelijk boven prestatie staat.
Want als er één ding is wat ik in 2015 heb geleerd, is dat je met plezier veel meer kunt bereiken. En dat je met minder druk en angst om te falen uiteindelijk veel meer kan een aandurft dan je ooit had durven dromen.
Dus, daarom, geen cijfers, geen statistieken. Alleen één hele grote glimlach, waarvan ik hoop dat deze mij in 2016 net zoveel mooie avonturen zal brengen als dit jaar. Daar kan namelijk geen PR, cijfertje of medaille tegenop!
Mijn Eerste Marathon 
Je stuitert weer uit mijn reader Sanne. Ik ben er wel eens jaloers op dat je zoveel kunt en er zo voor gaat. Als ik weer een beetje in het gareel ben dan kom ik toch eens een zwemles bij je nemen en/of meedoen aan de huiskamerrun.
Sportieve wensen en groeten voor 2016,
Dorothé
Ha lieve Dorothé, jaloers zijn is niet nodig. Ieder doet wat hij kan. De kunst is om daar met volle teugen van te genieten. Hoe veel of weinig het ook is. Maar je bent van harte uitgenodigd om een keer langs te komen. Voor baantjes in het zwembad, een HuiskamerRun of gewoon een kopje koffie of thee. Ik wens je alle goeds en moois voor 2016!
En dat allemaal in één jaar!
Ik wens je voor volgend jaar minstens zoveel sportplezier.
we gaan voor een nog grote glimlach in 2016 dan in 2015.