Mijn Eerste Marathon

Zo vol verwachting als ik naar mijn debuut als triatleet had toegeleefd, zo plotseling stond ineens de volgende triatlon al voor de deur. Voor mijn gevoel was ik nog amper bekomen van Overwelmend Woerden, maar de datum in mijn agenda liet mij op zaterdagavond toch echt weten dat ik de volgende dag alweer aan de bak moest en dat het wellicht wel een verstandig idee was om mij eens in te lezen in het programma en misschien eens wat spullen bij elkaar te rapen.

Het voelde een beetje vreemd. Zoveel kriebels als ik het weekend van Pinksteren had, zo rustig voelde ik me nu. Mijn spullen waren binnen no-time gepakt. Zo snel, dat ik me bijna niet kon voorstellen dat ik alles wel had. Voor de zekerheid werd de boel dus nog maar 3 keer gecontroleerd. Maar toen ik echt niets kon vinden dat ik zou hebben kunnen missen, liet ik het maar voor wat het was. Niks meer onnodig dan het creëren van zenuwen die er eigenlijk niet zijn.

Ook zondagochtend viel het met de kriebels reuze mee. Eigenlijk had ik er stiekem wel gewoon zin in. Stukkie zwemmen, stukkie fietsen, stukkie lopen. Meer is een triatlon eigenlijk niet toch? Afgezien van enig nadenkwerk en logistiek gepuzzel. Daar waar Woerden namelijk nog overzichtelijk één parc fermé had, moest ik in Huizen mijn hoofd breken over twee locaties. Eerst bij de atletiekbaan mijn startnummer ophalen en loopspullen klaarleggen en daarna met de fiets (en mijn twee trouwe fans, aka mijn ouders, die mij vandaag vergezelden) richting de zwemstart waar ook het parc fermé voor de fiets was. Op zich heel overzichtelijk, maar aangezien de twee parc fermés zo’n 3 kilometer van elkaar verwijderd liggen, is het is wel van belang dat je je spullen in één keer goed legt.

Gelukkig bleek mijn hoofd zich nog steeds koelbloedig te gedragen en hoewel de eerste kriebels met het kijken naar de start van de kwart wel begonnen te komen, had ik al mijn spullen ruim op tijd op orde en kon ik eigenlijk niet wachten om mezelf startklaar te maken. Wetsuit aan en gaan met die banaan!

Eenmaal met z’n allen onder de startboog aan de rand van het Gooimeer was het stiekem toch wel weer een beetje spannend. Zo goed ging het zwemmen de vorige keer namelijk niet en ik kon me de wilde wasmachine nog maar al te goed herinneren. Daar waar we in Woerden echter startten vanuit het water, was het ditmaal een start vanaf land. Rennend het meer in en rennend er weer uit. En naar wat ik bij de kwart al had gezien was het nog best een stukje rennen. Zo diep was het water namelijk niet. Dat betekende echter wel dat je wellicht wat beter positie zou kunnen bepalen en niet direct al in een wirwar van benen en armen terecht zou komen.

En dat bleek ook zo te zijn. Hoewel rennend met wetsuit in de het water nou niet echt heel gemakkelijk gaat, leek ik ditmaal veel sneller mijn plekje in het water te hebben gevonden. Fijn was ook dat de gehele zwemafstand gemarkeerd was met een lijn, dus qua navigatie had ik ook iets om mij op te focussen. Hoewel het lastiger blijft dan gewoon baantjes trekken in een zwembad had ik vergeleken met de vorige keer wél het gevoel aan het zwemmen te zijn. Misschien nog niet zo hard als ik eigenlijk kan (met nog 2 onderdelen in het vooruitzicht durf ik op de een of andere manier nog niet meteen helemaal voluit te gaan), maar het ging lekker en ik kwam onder de tien minuten het water uit en de eerste wissel binnen.

Snel de fiets dus op, waar ik nog heel aardig door een man van de organisatie werd toegeschreeuwd dat ik ‘de mannen’ maar eens goed moest gaan pakken. Ik glimlachte en beloofde mijn best te doen. Hem maar niet verklappend dat fietsen nou niet bepaald mijn sterkste onderdeel is.

Maar goed. Niet nadenken, trappen. Trappen zo hard je kan, of in ieder geval denkt te kunnen. En ondertussen opletten voor tegenliggers, scherpe bochtjes en wat kleine omleidingen vanwege werkzaamheden. Een groot gedeelte van de paden waarover de route liep waren redelijk smal en aangezien zowel de deelnemers van de 1/8e als de kwart daar heen en terug gingen was het met inhalen goed opletten geblazen. Niet dat ik nou zoveel mensen wist in te halen. Maar goed, ik ben in de positie dat ik als fietser al héél blij ben als ik één iemand inhaal, laat staan een stuk of 3 zoals nu het geval was. Nog even speelde ik met twee heren het gezellige spelletje van ‘de man’ (of ‘de mannen’ in dit geval). We haalden elkaar om de beurten steeds in, totdat ik uiteindelijk eentje toch echt moest laten gaan, maar…de ander zowaar op het laatste stuk nog wist te lossen. Me ondertussen overigens toch nog steeds afvragend hoe het toch komt dat sommige mensen mij voorbij weten te fietsen alsof ik stil sta. Maar goed, puntjes voor verbetering houd je altijd.

Eenmaal terug bij de atletiekbaan stond de vrolijke meneer van de organisatie alweer op mij te wachten om te vragen hoeveel mannen ik onderweg had ingehaald. Ik antwoordde dat dat nou precies was wat ik nu ging doen en stoof mijn fiets af om richting mijn loopschoenen te ‘klunen’. Als 1/8e triatleten hadden we namelijk het ‘geluk’ dat we eerst de halve atletiekbaan af mochten lopen voordat we onze fiets konden stallen. En nee, dat gaat na 20 kilometer doortrappen met lood in de benen en op fietsschoenen niet echt makkelijk.

Het extra kluun-onderdeel volbracht, was het tijd voor echt de laatste missie: rennend met een smile naar de finish! Niet denken aan loden benen of het feit dat je hart best wel hard in je keel bonkt. Gewoon kin vooruit, borst vooruit en denken ‘soepel lopen, soepel lopen’. Of het de mantra was die werkte weet ik niet, maar ondanks het feit dat het zwaar was wist ik mijn belofte aan de meneer van de organisatie waar te maken. Ook ditmaal ging ik, net als ik in Woerden, flink wat mensen voorbij. Ik hoorde bij het passeren van twee mannen de één zelfs nog gekscherend tegen de ander zeggen: “Kijk, zó moet het nou!”

Maar inhalen of niet, zwaar blijft het altijd. Zo soepel als het er wellicht nog uitzag, zo voelde het zeker niet. Kleine bruggetjes over moeten is funest (en heel gemeen van de mensen die de route hebben uitgestippeld – die hebben duidelijk niet zelf eerder met fietsbenen een hellinkje genomen), maar het vooruitzicht dat het afzien beloond wordt met een finishboog maakt al het ‘lijden’ onderweg dragelijk.

Helemaal als die finishboog daar ineens al blijkt te zijn. Huh?! In het centrum?! Was de finish niet op de atletiekbaan?! Lichtelijk verbaasd sta ik na een veel te korte eindsprint ineens al op de mat. Als ik dat toch had geweten…! Denk je nog even krachten te sparen voor een laatste spurt, is het moment van spurten gewoon al geweest! Hoezo de volgende keer wellicht nog iets beter het parcours bestuderen? Had gedacht nog minsten een halve kilometer te moeten!

Gelukkig hadden mijn ouders (die tot vlak daarvoor in dezelfde veronderstelling waren als ik) ook net op tijd door gekregen dat ook zij voor een mooie foto-finish ergens anders moesten zijn. Dat ik ondanks enige verbazing dus toch weer lachend de eindstreep heb gehaald kan bij deze weer bewezen worden. En die glimlach werd nog eens wat groter toen bleek dat ik waarschijnlijk een tijd van rond de 1.16 had neergezet, wat toch weer 5 minuten sneller is dan de vorige keer. Niet dat je de verschillende parcoursen ook maar enigszins met elkaar kunt vergelijken met verschillende zwemomstandigheden, andere wisselpunten en andere routes. Maar als je uiteindelijk 6e dame blijkt te zijn van de 42 in je categorie, dan mag je toch eigenlijk niks anders doen dan lachen.

En nu maar hopen dat het lachen mij niet vergaat als ik over 2(!) weken in Amsterdam van start ga op de Olympische Afstand. Drie keer zo ver zwemmen (1500 meter), twee keer zo ver fietsen (45 km) en lopen (10 km). What was I thinking toen ik mij  daarvoor inschreef?! Mochten jullie mij op afbeeldingen daar betrappen op iets dat lijkt op een grimas; geloof mij, dat is niet meer dan de lach van een prettig gestoorde triatleet!