Mijn Eerste Marathon

I Can. Het is me nogal een uitspraak. Zeggen is één ding, maar doen is het volgende. Maar ja, als het evenement waar je al maanden voor inschreven staat en waarmee dit hele ‘triatlongrapje’ eigenlijk gestart is de naam ‘ICAN’ draagt, dan zijn er maar weinig smoesjes aan te voeren om deze uitspraak niet met volle overtuiging waar te maken.

Het lot wilde echter dat ik me zaterdag voor de grote dag helemaal niet zo I CAN voelde. Iets met drukke weken, honderd-en-één verschillende activiteiten en veel hooi op een soort van gebaksvorkje. Allemaal leuke dingen, maar toen mijn wekker zondagochtend/nacht om 4:10 ging, had ik toch even zoiets van ‘Waarom doe ik dit ook alweer? Ik wil slapen! Wat nou ICAN? I potjandorie CAN’T!’

Een plens water in mijn gezicht en een kwartier later zag ik de boel gelukkig alweer wat rooskleuriger in. En dat is maar goed ook, aangezien mijn trouwe supporter genaamd papa, zoals altijd standaard een kwartier eerder op de stoep stond (zijn lijfspreuk: ‘Beter te vroeg dan te laat’). Om 6:00 waren we dan ook meer dan op tijd op de plaats van bestemming, aangezien de registratie pas om 6:15 zou openen. Als eerste aan de beurt en andere vroege vogels die inmiddels arriveerden, mocht ik mijn ‘startpakket’ in ontvangst nemen. Dat lijkt gewoon op een envelop, maar is stiekem een puzzel waarvan je hoopt dat je hem op de juiste manier oplost. Startnummer (uiteraard), stickers voor je helm (links, rechts en voor), een tas voor je fietsspullen, een tas voor je loopspullen, eventueel nog een tas met je gewone kleren voor daarna, twee plaktatoeages voor je armen (‘Wow! Das net als vroeger met die kauwgomplakplaatjes!’) en een enkelband (lees: je chip) waar een gevangene op de vlucht bang van zou worden. Hoezo, een triatlon is ‘gewoon’ ‘alleen’ zwemmen, fietsen en lopen? Het is sporten in combinatie met een spoedcursus logisch nadenken! Ineens vond ik het niet zo erg dat we zo vroeg waren.

Ondertussen werd het steeds drukker bij het startterrein en spotte ik ook mijn mede-clubgenoten René, Mark en Hanno, vergezeld door supersupporter Alida. Toch altijd leuk bekende gezichten te zien en eventuele startstress samen te delen. Want ja, die begon nu toch langzaam wel te komen. Kriebels in de buik en de grote vraag: Kan ik dit? Gaat het me echt lukken? Gelukkig wist een mevrouw van de organisatie me een beetje moed in te spreken ‘Och meissie, je eerste OD? Juist dan geen nood! Je hoeft alleen maar te finishen!’ En warempel! Daar had ze gelijk in! Kom op Sanne, klaar met zenuwen…gewoon gaan. Stukkie zwemmen, stukkie fietsen, stukkie lopen. That’s all! Tijd is niet belangrijk. Finishen wel. En genieten!

En toen was het ineens 8:25, stond ik in het water van de Ouderkerkerplas en was het startschot gegaan. Waaah! Here we go! En goh, dit viel me eigenlijk heel erg mee! Met nog steeds een klein Woerden-trauma van spartelen en adem happen in de grote wasmachine, lag ik hier eigenlijk al heel erg snel heerlijk vrij te zwemmen. Het scheelde wellicht dat de mannen twee minuten voor de vrouwen waren gestart en dat je met zo’n lange afstand in en grote plas gewoonweg ook echt meer tijd en ruimte hebt om je slag te vinden. En die had ik goed gevonden. Sterker nog, ik was gewoon aan het genieten! Zo ’s ochtendsvroeg met de eerste zonnestralen al schijnend op het water. Dit was gewoon heel erg gaaf! En ok, met de weerkaatsing van het licht ook soms wel een beetje lastig navigeren. Vooral naar de tweede boei waar ik op een gegeven moment toch wel iets uit de richting zwom. Maar eigenlijk ‘boeide’ dat me niet eens zoveel. Ik was heerlijk aan het zwemmen en had na die 1500 meter best nog wel een extra lusje willen maken als het niet de bedoeling was geweest dat ik nu op de fiets zou springen voor een rondje ‘Ronde Hoep’. Iets te fris en fruitig het water uit en wellicht nog iets meer kunnen geven? Misschien, maar daar was ik eigenlijk niet eens mee bezig.

Snel richting de transitiontent dus en op zoek naar mijn tas met fietskleren. Dat is nog niet zo simpel in een wirwar van natte triatleten die allemaal zo snel mogelijk door willen naar het volgende onderdeel. Een hele handige constructie was het dan ook niet, vooral als je even vergeet dat die tas met fietskleren na het omkleden natuurlijk wel met wetsuit en al weer afgeleverd moet worden wil je je spullen na de finish weer op kunnen halen.

Maar goed, fietsen dus. Alida had het al goed ingeschat..het was prachtig fietsweer! En hoewel ik twijfels blijf houden over (de afwezigheid van) mijn fietskwaliteiten kan ik ook hier niet anders zeggen dan dat ik heerlijk heb gefietst en keihard heb genoten. Want, wat was het een geweldig mooi en prachtig rondje! Helemaal vergeleken met het heen en weer stuk van Woerden of  de dijk op en af in Huizen. Dit was gewoon genieten! En ik weet niet of het daar aan ligt, maar ik was ook gewoon lekker aan het fietsen. En werd niet eens alleen maar ingehaald (hoezee!). Zelfs nog een tijdje met twee dames het spelletje van ‘de man’ gespeeld. En dat was eigenlijk best wel leuk. Een beetje onderlinge competitie en elkaar uitdagen.

Na twee rondjes genieten moesten we nog een laatste stuk naar het Martin Luther Kingpark. Een wat minder mooi stuk met ook wat minder fijne paden. Maar het vooruitzicht dat het tweede onderdeel er zo gewoon al op zat deed mijn benen nog even extra trappen.En mijzelf ondertussen verbazen dat het me tot nu toe nog zo goed af ging.

Daar kwam na het fietsen echter wel even keihard van terug. Dat de overgang fietsen-lopen geen match made in heaven is, dat weet ik al even, maar man…dit keer vond ik het echt zwaar! Of het het vooruitzicht was dat ik maar liefst 10 kilometer moest (een afstand die ik sinds januari en blessureleed pas weer sinds kort en nog maar één keer heb aangetikt) of het feit dat het stiekem inmiddels toch best wel benauwd was, weet ik niet, maar ik kan je zeggen: echt genoten van dit stuk heb ik niet! Dit was gewoon doorbijten. Afzien tot de finish. Bikkelen en op je tanden bijten. Heen en weer, heen en weer. Gelukkig was ik niet de enige en zag ik meer mensen grimassen trekken waarvan je bij het aanzien ervan al pijn in je benen krijgt. De kilometers aftellend nam ik iedere verzorgingspost water aan..om te drinken en over me heen te gooien. Ik had het warm, ik had het zwaar en keek uit naar het moment dat ik niet meer verder hoefde. Het gekke blijft echter dat hoe belabberd het ook voelt, ik toch ook ditmaal met het lopen weer genoeg mensen voorbij ga. Loop ik dan toch niet zo slecht, of loopt de rest gewoon nog veel slechter? Gelukkig wist een aangereikt bekertje sportdrank een soort laatste energiekick te geven en was het ook dit keer weer de support die mij er doorheen sleepte. Niet alleen mijn vader stond nu aanmoedigend en foto’s makend langs de kant, maar ook mijn zusje en zwager. Nooit gedacht dat in mijn zusje zo fanatiek kon schreeuwen!

En dan, zoals altijd, is daar toch uiteindelijk die langverwachte en o zo euforische finish. Met nog een laatste restje energie pers ik er iets van een sprint uit en zie nog net op de klok boven mij de getallen 2:55 staan. Voordat ik daar echter verder over kan nadenken zie ik Alida, Mark en René al staan. Half op adem komend en in staat van opperste blijdschap verkerend vraag ik hoe het is gegaan. Een beetje beteuterd kijkt René mij aan…hij is na 2 kilometer al gevallen met de fiets en was uiteindelijk als allereerste bij de finish: met de ambulance. Fiets stuk, rechterkant lichaam zo goed als helemaal open. Brrrr..dat wens je echt niemand toe! Twintig kilometer extra fietsen overigens ook niet. Wat Hanno en een aantal andere snelle mannen hebben gedaan.Door slechte bewegwijzering zijn ze het lusje van de deelnemers van de halve ingestuurd. Niet echt iets om heel blij van te worden.

Ik kan echter niet meer dan héél erg blij zijn met mijn race. Want, wow! Ik heb het gewoon gedaan! Wat iets meer dan een half jaar geleden met een droom begon heb ik nu gewoon volbracht! Als iemand mij dit een jaar geleden had gezegd, dan had ik het niet geloofd. 1500 meter zwemmen (in november begonnen met zwemtraining), 45 kilometer fietsen (in maart begonnen op de racefiets) en 10 kilometer lopen (na veel blessureleed). En dat allemaal achter elkaar! Het besef moet nog een beetje komen en stiekem voelt het ook niet meer dan ‘gewoon’ een resultaat van waar ik de laatste tijd voor heb getraind. Maar potjandore…I did it! Of ik het kan? Oh yes ICAN!

Inmiddels word ik dankzij twitter-support ook op de hoogte gesteld van mijn uitslag (geweldig hoe mensen ‘live’ mijn race helemaal hebben gevolgd!): eindtijd 2:49:02. En hoewel ik geen speciale tijd voor ogen had was dit toch echt beter dan ik had durven denken of dromen. Positief ingeschat had ik mezelf op een tijd rond de 3 uur ingezet, maar dat ik 23e dame van de 106 zou worden en 5e in mijn categorie is toch een hele fijne blije mooie opsteker voor deze tot voor kort nog onervaren tryatleet.

Een gratis massage van Jan was dan ook niet meer dan heel erg welkom en verdiend. Net zoals de douche thuis (geloof mij, de combi oudekerkerplaswater, zweet, gel en energiedrank STINKT!), de biertjes in de pub daarna met pa en het samen gezellig uit eten.

I CAN zeggen is één ding, maar uiteindelijk is het enige dat je hoeft te doen: het gewoon te DOEN! En als ik het can, so can you!