Mijn Eerste Marathon

Geloof mij, het was echt niet de bedoeling. Natuurlijk is een wedstrijd een wedstrijd en ga je stiekem altijd net iets harder, sneller en dieper dan tijdens een training (anders had je net zo goed thuis kunnen blijven en je dat gepiel met die veiligheidsspelden kunnen besparen). Maar dat een testwedstrijdje in het kader van mijn nieuwe ‘Wat gaat ze haaaard’– doelen zo zou aflopen, dat had ik van tevoren niet kunnen bedenken.

Ik zou dus meedoen aan de Cuneraloop. Een kleinschalig maar gezellig loopje in Rhenen. Dichtbij, ongedwongen en een race die ik nog nooit gelopen had, dus een goed startpunt om eens te kijken hoe ik er op dit moment voor sta. Nou ja, voor sta. Dat weet ik natuurlijk wel. Ik ben half april weer begonnen met lopen en hoewel ik geen last meer heb van mijn blessure, zit ik nog wel steeds in opbouw- en aanloopfase. Intervallen en snelheidswerk heb ik nog niet gedaan, hoewel ik tijdens een zwemloop en de triatlon in Woerden wel zag dat ik qua lopen best leuk mee kon komen.Tijd dus om gewoon eens tijdens een ‘losse’ loopwedstrijd te kijken wat ik daar zou kunnen doen.

Dat de Cuneraloop niet perse over een snel parcours beschikt, dat had ik van tevoren al gezien. Een vermoeden dat ook werd bevestigd toen ik bij aankomst de start- en finishboog precies in het midden van een hellende weg zag liggen. Whoops! Dat wordt zowel startend als finishend omhoog! En tussendoor ook nog een aantal keer. “Het is meer klimmen dan dalen”, zei een clubgenootje van de triatlonvereniging tegen mij. Ze had zojuist meegedaan met de 5 km estafette en gaf aan dat het pittig was. Niet alleen vanwege het vals plat, maar vooral ook vanwege de zon. Die scheen zaterdagmiddag namelijk volop en zorgde ervoor dat al voordat ik was gestart de temperaturen in mijn lichaam stegen.

Maar hé, wat maakt het uit? Het is mijn eerste race sinds januari. No pressure, just fun. Gewoon gaan en kijken waar het schip strand (wel bij de finishlijn uiteraard). Als ik op dit parcours in deze zon rond de 25 minuten zou kunnen lopen, dan zou ik al heel erg blij zijn. Maar ik wilde me er ook niet blind op staren. Dus horloge wel om, maar omgedraaid aan mijn pols zodat ik er onderweg niet (of, in ieder geval, moeilijk) op zou kunnen kijken. Ineens was het 15:59 en voor ik het wist was het 3, 2, 1…GO!

Voor mij zag ik de snelle jongens (en meiden) al wegstuiven. Ook ik had er meteen een goed tempo in, maar wilde me niet teveel laten opjagen door de rest. Gewoon op gevoel flink doorlopen en dat het liefst 5 kilometer lang. Nog voor de eerste kilometer had ik al twee meiden ingehaald die duidelijk iets te enthousiast van start waren gegaan. In de verte zag ik er nog een paar lopen, maar daarvan had ik al gezien dat ik daar geen energie in hoefde te steken, want dat waren overduidelijk getrainde loopsters van een atletiekvereniging.

De eerste 2 kilometers gingen rap voorbij. Wat klimmen, beetje dalen, nog meer klimmen. Bij kilometer 3 kreeg ik het echter toch wel zwaar. Vanuit de luwte van de bomen gingen we ineens vals plat in volle zon omhoog. En ja, dat tempo van mij was leuk, maar misschien toch ook wel iets te ambitieus voor als je nog geen snelheidswerk achter de kiezen hebt. Vanbinnen begon ik mezelf een beetje te vervloeken dat ook ik toch wel iets te snel van start was gegaan. Want ook al is het maar 5 kilometer, als je bij kilometer 3 toch al best moe begint te worden, dan zijn die laatste 2 kilometers gewoon zwaar.

Warm, water, dorst, moe…bij een tweede waterpost besloot ik dan ook héél even een klein stukje te wandelen. Totdat ik werd ingehaald door een man achter mij, die al de hele tijd hard hijgend net achter mij had gelopen. Hij kwam net schuin voor me lopen en riep “Kom op! Nog maar een klein stukje!” Opgepept door deze woorden haakte ik bij hem aan en vervolgden we samen onze weg. Omhoog. Alweer omhoog! Niet steil of uitzonderlijk (voor zover dat in Nederland al kan), maar vals plat in combinatie met valse hitte, maakt zo’n mini-klimmetje toch weer vals venijnig. “Waarom is een 5 kilometerloop nou zo zwaar?!” hijgde ik vol dramatiek naar mijn haas. Hij lachte en zei “Kom op, nog even omhoog, dan mag je vanaf de hoek weer omlaag en zie je daar de finish al liggen.”

En ja, dan ligt inderdaad ineens die finish daar alweer. Met een laatste beetje kracht zette ik nog even aan om het heuveltje naar de finishmatten te volbrengen. “Kijk, en daar komt weer een dame soepel over de finish!” Ehm, soepel? Man! Dat was niet soepel hoor! Dat was warm en zwaar! Soepel ben ik pas weer na 4 bekertjes water en even in de schaduw staan. En als ik ineens besef wat voor eindtijd er op het bord en mijn horloge staat: 22 min 15? Pardon? 22.15?! Dat is een PR! Wat zeg ik: een dik PR! Bijna een minuut eraf! Whoops! Hoe kan dit?

Nog niet helemaal bekomen van mijn verbazing, val ik alweer in de andere, als blijkt dat ik ineens ook het podium op moet klimmen. “Sanne! Je moet komen! Je hebt prijs!” Eh, wat? “Je bent derde dame geworden. Kom! Ze gaan zo de prijzen uitreiken en je moet nog even snel een clubjasje aantrekken!” Whoops, whoops en dubbelwhoops.
Met een kop nog niet bekomen van de hitte trek ik al zwetend een fijn gevoerd jasje aan en kan ik nog net de rits dicht doen voordat ik mij aller-allereerste podiumplaats in ontvangst mag nemen. Nog een beetje beduusd neem ik de bloemen en de waardebon aan. Nog niet helemaal beseffend wat er zojuist is gebeurd.

Eenmaal van het podium af (waar ik het jasje mocht overdragen aan het estafette-team van ons dat ook het podium mocht betreden) zocht ik nog naar mijn haas. Zonder hem en zijn aanmoedigingen had ik namelijk vast niet zo’n mooie tijd gelopen. Gevonden heb ik hem niet meer, maar aan de uitslagen te zien moet het Theo zijn geweest. Dus bij deze, Theo bedankt!

Tja, en daar sta je dan. Met je PR en je derde plaats. Niet helemaal zoals gepland, maar wel leuker dan gehoopt. Bovendien, als dit het punt is waar ik nu sta, dan zou daar met wat training wellicht nog best iets verrassends uit kunnen komen. Maar voordat we teveel gaan dromen en overmoedig gaan worden: eerst weer terug naar de basis. Opbouwen, uitbreiden, rustig aan verder en wie weet waar we volgend jaar dan staan!