Mijn Eerste Marathon

“En nu wil ik je hier voorlopig écht niet meer zien!”

Ik hoor de woorden van mijn fysio nog in mijn oren echoën. En ik hoor mezelf ook met een dikke glimlach nog zeggen: “Nou, insgelijks anders hoor! Had net als voornemen je een jaar lang te boycotten!” Om ondertussen stiekem alsnog het fysiopakket in mijn aanvullende verzekering ietwat op te schroeven. Je weet het met mij immers maar nooit.

Tja, en dat had ik misschien dus beter even niet kunnen doen. Vertrouwen, dát moet je hebben. En ook al had ik dat ook. Heus. Echt waar. Blijkbaar was het laagje toch nog niet dik en hard genoeg om niet alsnog een deukje in mijn loopkarma op te lopen. En dat na een easypeasy pancakerun notabene!

Ik bedoel. Je verwacht het niet. Niet als je op een druilerige zondagmiddag met 3 meiden gezellig het bos ingaat voor een trainingsrondje voor de Scheveningen Zandvoort Marathon.

Wacht! Ho! Stop! Marathon?!
Nee nee, rustig maar. Niet de hele (waar zie je mij voor aan?)! De estafetteversie. Een versie van 7 etappes die we in totaal met z’n vijven gaan lopen. Niks aan het handje toch zou je zeggen? Vooral niet als het trainingsrondje nog geen 10 kilometer bedraagt, alleen maar voert over verharde fietspaden en wordt afgelegd in een gemiddelde pace van 6:47 min/km. Wie kan aanwijzen wat daar mis kan gaan mag zijn hand opsteken. Niemand?
Kijk, dat deze loop een flinke prestatie voor Lisa was die nog nooit 10 kilometer had gelopen (de bikkel!) of voor Bianca die sinds haar halve in Stockholm ook niet meer verder was gekomen dan 7 kilometer (de held!), of Babette die post-pregnancy weer opnieuw moet opbouwen (de kanjer!), ok. Maar dat uitgerekend ík (IK!) van deze stoere pancakegirls als een slappe pannenkoek het veld moest ruimen, daar had ik geen flensje om durven te verwedden. Sterker nog, nóg geen poffertje!

En toch voelde ik iets. Die laatste 2 kilometer. Een steek aan de zijkant van mijn hak. ‘Negeren’, dacht ik nog. Maar ja, als de steken op een gegeven moment heftiger worden, dan valt er op het laatst nog maar weinig te negeren. Het feit dat ik na het pannenkoeken eten (#WeRunForPacakes) naar de keuken moest strompelen voor de afwas was sowieso niet iets dat genegeerd moest worden. Ik ben een doorzetter, maar niet doorgedraaid. Wat steekt, dat steekt. En hier moest dus per direct actie op ondernomen worden. Ook al zat ik best vol van die pannenkoeken. Het toetje was RICE en dat toetje kon ik maar beter even fatsoenlijk oplepelen.

Zou het aan de M liggen? Dacht ik met een ijsklomp onder mijn voet? Ik bedoel, het mag dan een estafetteversie zijn, maar ik ben nou niet echt gezegend met positieve resultaten na het uitspreken van het grote M-woord. Misschien rust er een vloek op? Ik had ook gewoon nooit ingeloot moeten worden voor Berlijn..

Nee, Sanne, niet panieken! Je bent niet de enige die wel eens een blessure heeft. Sterke nog; blessures horen erbij! Geen échte loper zonder ooit een blessure te hebben gehad, toch? Bovendien. Je bent helemaal niet eens meer alleen een loper. Je bent potjandorie een TRYatleet! Niet kunnen lopen, betekent dat je gewoon lekker een keer extra kunt gaan spinnen. Of zwemmen! Nou, is dat geluk hebben zeg! Kan je mooi eindelijk eens kijken of je die 1000 meter achter elkaar kan aantikken (edit: Ja, dat kan ik – 1km, 40 baantjes borstcrawl, aan één stuk, in 20 minuten). Bofkont die ik ben!

En ik moet zeggen. Het helpt! Niet mogen lopen (op advies van mijn fysio na een kort whatsapp consult – ‘Kun je even een foto appen van waar het pijn doet?’ – héél modern!) is een stuk minder erg als je wel gewoon andere dingen mag en kan doen. Shoppen en via marktplaats de meest fantastische bloemige-glitterfietsschoenen, is ook heel goed voor je humeur. Ik geef me dus braaf over aan mijn rust (edit: looprust), lepel iedere avond mijn bakje RICE leeg en zit ondertussen met mijn vingers gekruist dat die peroneal tendonitis (de voorlopige diagnose van mijn pannenkoekvoet) net zo snel weer verdwijnt als dat die was gekomen.

Karma is a bitch. Maar dit keer laat ik me niet zo snel overrulen. Kom dus maar op met die positieve poffertjes! De Puinduinrun zondag mag dan misschien voor mij een In Puin Duinrun zijn. Met mijn Heldenbord heb ik zo weer genoeg Karmapunten verzameld om hopelijk de fysio af te kopen en zo mijn goede voornemen voor 2015 alsnog te kunnen waarmaken. Zullen we daar maar gewoon een pannenkoekje op in zetten?