Mijn Eerste Marathon

“Nou, veel plezier hè! Lekker genieten!”
Jantiene kijkt mij aan met een sarcastische grijns zoals alleen zij dat kan. Ik kijk terug en we schieten in de lach. Voor een laatste maal de komende 15 minuten. Want we weten allebei: we roepen wel dat we gaan genieten, maar in werkelijkheid gaan we zo meteen keihard tot het gaatje tot de modder uit onze oren komt en het zuur uit onze benen spuwt. Sporten voor je plezier noemen ze dat. Uhuh.

Maar haat en liefde liggen dan ook dicht bij elkaar bij zo’n korte cross. Het is – jawel – kort, de omgeving is mooi en de sfeer gemoedelijk. Tegelijkertijd is kort zó kort dat er geen tijd is voor rustig opstarten of indelen. Is de mooie omgeving vooral zo mooi omdat hij zo verrotte zwaar is (prachtig hè die heuveltjes!) En mag de sfeer dan gemoedelijk lijken, maar slaat deze om zodra het startschot gaat. Een wedstrijd is en blijft immers een wedstrijd. En als die wedstrijd ook nog eens een competitie is die bestaat uit 4(!) wedstrijden, dan weet je zeker dat her en der wat concurrentie wordt gevreesd, uitgedaagd, verloren of verslagen.

Zo ook vandaag in Wageningen. De tweede wedstrijd van het BVC circuit. Ik had ergens een beetje gedacht dat deze race wat minder zwaar zou worden dan in Veenendaal (waar we direct na de start een heuvel op moesten knallen en twee rondjes over een crossbaan moesten lopen), maar was even vergeten dat Veenendaal dan wel zwaar begint, maar vlak eindigt. En Wageningen zag er op het eerste oog dan redelijk vlak en ok uit….de plassen, modder, vele vele boomwortels, scherpe bochtjes, verstopte heuvels en vals plat naar de finish toe, maakte dat ik daar niet veel later hard van terug zou komen. Note to self: een cross valt nooit, maar dan ook nóóit mee!

PANG!
En daar gaat het startschot. En Jantiene. Ze vliegt me vooruit en ik probeer er enigszins achteraan te gaan. Verklaarde ik haar voor de start nog voor gek dat ze in een roze topje zonder mouwen loopt (k-k-koud!), nu ben ik heel blij met haar knalroze ‘afwijkende’ outfit. Kan ik haar mooi in het oog houden en als roze haas gebruiken (volgende keer nog een fluffy roze konijnenstaartje om het af te maken graag!) Maar ik merk dat ze eigenlijk wat te hard gaat voor me en dat ik de eerste kilometer een beetje in een roes op de automatische piloot loop. Nou ja, niet helemaal. Maar ik ben vooral meer bezig met boomwortels ontwijken en zorgen dat ik niemand voor de voeten loop (of andersom) dan dat ik echt bezig ben met snelheid maken. Dat krijg je op van die mooie smalle bospaadjes. Die zijn natuurlijk niet gemaakt om daar met een horde hijgende lopers als een malle overheen te crossen.

Na de eerste kilometer komt er wat meer ruimte en merk ik dat ik een beetje beter in het ritme kom. Jantiene loopt nog steeds voor me en heeft twee meiden in haar kielzog hangen. Ik kan er nog steeds niet bij maar vind dat in al mijn ‘fanatiekiteit’ niet eens zo erg. Ik weet dat Jantiene goed heeft getraind en onlangs nog een zeer scherpe 5 kilometertijd heeft neergezet (21.59 – 16 seconden sneller dan mijn PR) en dat die andere twee meiden sowieso sneller zijn. Zolang ik redelijk dicht bij ze in de buurt kan blijven mag ik niet klagen.

Ondertussen ben ik zo halverwege het tweede rondje (de ‘grote’ ronde van maar liefst 2 hele kilometers en 100 meter!), vooral een strijd met mezelf aan het leveren. Dacht ik eerst nog dat ik niet zo heel voortvarend van start was gegaan, daar kwam ik nu toch wel een beetje van terug. Want ik begon het zwaar te krijgen! En met zwaar, bedoel ik ZWAAR! Wie denkt dat ik op loopfoto’s altijd alleen maar de vrolijke clown uithang, think again. Onderstaande foto spreekt boekdelen. Ik kan me herinneren dat ik de fotograaf heb gezien, maar gewoon de puf niet had om er even leuk naar te zwaaien. Nou, dat zegt wel wat! Als blikken konden doden…

Gelukkig blijk ik niet de enige te zijn die het zwaar heeft. Ik hoor vlak voor me een meisje wel erg hard hijgen en dat gekreun klinkt harder dan dat van mij. Niet veel later ga ik er voorbij en kom ik zowaar wat dichter bij het groepje van Jantiene in de buurt. Hoewel ik nog steeds niet de gedachte heb dat ik er voorbij kan gaan en vooral bezig ben mezelf moed in te spreken (“Je kan het het! Kom op! Niet wandelen! Nog even doorzetten! Het is maar zo’n klein stukje! Kom op! Doorzetten nu!”), kan ik er ineens toch langs. Huh? Watskebeurt?

Met de laatste bocht naar links is het één lange rechte lijn naar de finish. Een lange rechte lijn vals plat omhoog welteverstaan. En vlak voor die bocht kan ik er ineens langs. Ik wil eigenlijk nog ‘sorry’ zeggen tegen Jantiene (ik gunde haar deze overwinning wel na hard werken en blessureleed) of in ieder geval iets bemoedigends, maar mijn lijf en longen zijn te moe om vriendelijk en sociaal te doen, dus ik hobbel er puffend met een rood hoofd langs.

Eén meisje van het groepje heeft duidelijk nog wat over en schiet er vandoor. Maar een ander meisje (dat normaal áltijd voor mij finisht) weet ik wél in te halen en hoewel ik de hele tijd verwacht dat ze mij met een laatste eindsprint nog zal kloppen, gebeurt dat niet.

Wie dat wel doet is….Sjoerd! Ja, je verwacht het niet! Met nog geen 10 meter voor de finish doemt er ineens een blauw gevaarte naast mij op, dat er zowaar nog wél wat ‘bemoedigends’ uit weet te persen. ‘Kom op meisje, nog een klein stukje!’. ‘Ja, lul! Dat weet ik, ik zie die finishvlaggen ook wel!’, denk ik. Maar dat is niet wat ik zeg. Wat ik zeg – en ik weet nog steeds niet waarom – is: ‘Ga maar.’ Met het laatste beetje puf verliest mijn overwinningskracht het van het zuur in mijn benen en laat ik hem gaan. Natuurlijk was het stiekem een test om te kijken of hij niet alsnog zo galant zou zijn om mij voor hem te laten finishen. Maar nee hoor. Meneer vat mijn uitspraak in combinatie met verwrongen grimas inderdaad op als een ‘go’ en huppelt in mijn ogen met een eindsprintje naar de finish. Wat, als je kijkt naar zijn (ontbrekende) trainingsschema, best een klein heel erg beetje frustrerend is.

En dan, eindelijk, mag ik ook die felbegeerde lijn over! En was ik niet eerder zo blij een boom te zien, dat ik er spontaan mee begin te knuffelen. Ka-put! Niet veel later komt ook Jantiene net zo geNIETend over de finish. Van praatjes is weinig over. Ik een boom, zij een hek en zo komen we eerst vijf minuten op adem.

En dan, pas dan….wordt het eindelijk écht leuk! Als de hartslag niet meer door het plafond schiet, de rode koppen ehh..iets minder rood, en er in plaats van ademstoten ook weer ruimte is voor zoiets als het vormen van woorden. Dan kruipen de vrolijke meisjes ineens weer uit hun schulp en staan de vriendjes plichtsgetrouw alweer klaar met de camera om héél waarheidsgetrouw vast te leggen hoe leuk we het wel niet hebben gehad. Uhuh. En maar lachen voor de camera. Genieten hoor dat sporten. Echt kei-hard geNIETen!