Mijn Eerste Marathon

“Is dat een topsportster ofzo?”, vraagt een verbaasde voorbijganger aan mijn zusje.
“Nee hoor. Dat is gewoon mijn zus. Die spoort niet helemaal.”

Het is eerste kerstdag. De warmste kerst van het jaar. En ik heb besloten dat ik vandaag een duik in het Henschotermeer wil nemen. Gewoon. Omdat het kan. En omdat ik jarig ben. Immers; it’s my party and I swim if I want to, swim if I want to, swiiiiim if I waaaant tooooo!

Nou, dat heb ik geweten. Warmste-kerst-mahoela! Volgens mij heb je met het afsteken van illegaal vuurwerk meer kans om al je vingers te behouden. Man, wat was dat koud! Het is dat ik me niet helemaal wilde laten kennen en na die eerste helse duik toch nog een tweede keer het water in ben gesprongen. Eén ding weet ik zeker: met het bevroren gezicht dat ik daarna had waren in één klap al mijn 30-plus-rimpels spontaan verdwenen. Elk nadeel….

Kerstkindjes zijn speciaal, zeggen  ze wel eens. Als je mijn zusje moet geloven kun je dat ‘speciaal’ het beste vertalen als ‘gek’. Hoewel ze op mijn verjaardag best een beetje had kunnen liegen dat ik een topsportster ben. Dat had het leed dat ik de dertig ben gepasseerd en met afgestorven voetjes het water uit kwam nog enigszins kunnen verzachten.

Hoe ouder hoe gekker. Nog maar een paar jaar tot het gekkenhuis ben ik bang (hopelijk wel met verwarmd zwembad!).