Mijn Eerste Marathon

“Dit is dus echt het leukste evenement van het jaar.”
“Doe ook mee, dit is zoooo leuk!”
“Als je aan iets leuks wil meedoen, dan moet je hier aan meedoen.”

Het Rondje Eilanden. Als er één evenement is dat je als triatleet niet mag missen, dan is het dit evenement. Tenminste, dat werd mij verteld. Nu heb ik inmiddels een kleine reputatie opgebouwd dat ik aan bijna alles wat leuk is meedoe (“Jij doet in één seizoen wat sommigen in vier jaar doen!”), dus u begrijpt…er was weinig voor nodig om mij na bovenstaande uitspraken op de knop van inschrijven te laten drukken. En dat terwijl ik geen idee had wat de rondje eilanden precies was. Ja, iets met zwemmen en lopen. Oh, én met surfschoentjes!

Dat zit namelijk zo: Het Rondje Eilanden is niet zomaar een zwemloop. Het is wat je noemt een swim-run-swim-run-swim-run-swim-run-swim-run-swim-run-swim-run-swim-run-swim-run-swim-run-swim-run. Ja, tel dat maar eens goed na. Wie dacht dat eiland hoppen een activiteit was waarbij je met een boot lekker lui van het ene naar het andere eilandje vaart….think again! Bij dit dagje uit is het programma opgedeeld in een afstand van 1500 meter zwemmen en 5 kilometer lopen. En dat verdeeld over 12 verschillende zandeilandjes.

Ehm, en dat moet dus leuk zijn? Nou, als je triatleet bent natuurlijk wel. Dan is een evenementje als dit gewoon letterlijk een natte droom die uitkomt. En dat maal 12. Het moge duidelijk zijn waarom wij altijd zo vrolijk zijn als we gesport hebben.

Maar goed. Hét Rondje Eilanden dus. Gisteren was het zover. En zou ik eindelijk te weten komen of deze wedstrijd echt zo leuk is als iedereen beweert. Met als enige kanttekening dat ik door al dat ‘geleuk’ en gelike’ en ‘geweldig’ even was vergeten dat het dus ook echt een wedstrijd was. Met chip en tijdsregistratie en een finale enzo. Ok, helemaal vergeten was ik het niet, maar op de één of andere manier zag ik deze dag meer als een gezellig uitje dan als een fanatieke race. Misschien door het eiland-hop-idee, misschien door het feit dat het de start- en finishlocatie eruit zag als een waar festivalterrein (compleet met podium en eetstalletjes), of doordat het met de aanwezigheid van ruim 30 clubleden aanvoelde als een klein schoolreisje waarbij we allemaal braaf onze nette schooltenuetjes droegen.

Ik werd in ieder geval al helemaal blij toen ik het terrein opkwam. Wat een sfeer, wat een gezelligheid! Zelfs het weer was in de feeststemming en de zon scheen alsof ze de hele plas voor alle sportieve festivalgangers persoonlijk wilde verwarmen. Wat op zich niet verkeerd was aangezien het hele tochtje zonder wetsuit werd afgelegd (wie ooit heeft proberen hard te lopen in wetsuit begrijpt waarom). Wat we echter wél nodig hadden waren schoenen. Loopschoenen, surfschoenen, waterschoenen, sandalen…ik heb alle mogelijke opties en constructies voorbij zien komen. De truc was om iets te vinden dat licht genoeg is om in het water met te zwemmen, maar stevig genoeg om op de onverharde paden mee te lopen. Ik koos uiteindelijk voor de optie soepele surfschoen om mee te zwemmen, met hardloopzooltje erin voor extra loopdemping en duct tape om deze constructie ergens halverwege niet van mijn voeten te verliezen. Of dit net zo werkte als dat ik had bedacht weet ik niet. De eerste plons in het water zou het mij wel leren.

Tijd om van start te gaan! Of, nou ja, de eerste lichting van start te zien gaan. Met een deelnemersveld van zo’n 550 eiland hoppers, werd er gestart in tijdritseries van 10 personen per keer. Iedere halve minuut mocht een nieuwe groep te water gaan en met startnummer 406 had ik dus nog wel even te gaan. Kon ik mooi wat open-water-zwem-techniek afkijken van de snelle mannen, want op de één of andere manier komen mijn zwemkunsten in het open water qua snelheid toch nog niet helemaal tot zijn recht.

Ineens was het 15:39:30 en stond ik mijn laatste 30 seconden af te tellen voordat ik met mijn groepje de grote eilandtour mocht gaan beginnen. Ik voelde een paar zenuwkriebels opkomen, maar kon tegelijkertijd ook niet wachten om met dit feestje te starten. Bij een wedstrijd die als zo geweldig leuk wordt beschouwd is het zonde er niet van te genieten. Dat ging ik dus lekker doen.

PLONS!
En weg was ik. Het water voelde lang niet zo koud als dat ik had gedacht en mijn schoenen zaten nog aan mijn voeten. Kijk, dat is vast een mooi begin! Het zwemmen ging ook lekker. Relaxed, niet te geforceerd. Het was fijn om niet met zulke hele grote groepen te starten, zo kun je vrij makkelijk om elkaar heen zonder dat je meteen een voet in je gezicht kreeg of een surfschoen in iemand anders oog boorde. Het enige met open water zwemmen is dat navigeren altijd nog wel een dingetje blijft en dat het soms ook moeilijk inschatten is wanneer je er nu bent of niet. Maar goed, geen paniek. Gewoon rustig het water uit en op naar het eerste eilandloopje!

En goh! Die surfschoentjes liepen eigenlijk helemaal niet zo verkeerd! Ik liep zelfs best lekker! En wat zijn die eilandjes eigenlijk mooi! Genieten, genieten, genieten. En dan weer met een grote plons het water in. ‘Stelletje gekken’, zag je de toeristen op de verschillende eilandjes denken. En ach, geef ze eens ongelijk. Hardlopende mensen met badmuts en zwembril op surfschoentjes vallen nou niet perse in de categorie ‘normaal’. Ik maakte dan ook met liefde een bommetje voor de jongetjes die daar aan de kant van het water om vroegen. Vergeet normaal! Wees gek, genietend gelukkig! (Hoewel ik dat slokje wodka van de groep jongeren op eiland 9 toch maar met liefde heb afgeslagen. Er zijn grenzen aan mijn gekheid…)

Eiland op, eiland af, eiland op, eiland af…de tel was ik inmiddels aardig kwijtgeraakt, maar de lol zeker nog niet. Vergeleken met de Henschotermeer Games viel deze race me qua zwaarte tot nu toe nog alles mee. Misschien omdat ik minder hard ging of misschien omdat de stukjes korter waren. Hoe dan ook, de afwisseling beviel eigenlijk best goed en de overgang van zwemmen naar lopen en andersom viel me niks tegen. Wat wel tegenviel was mijn nieuwe tactiek. Afgekeken van de snelle mannen had ik besloten om te kijken hoe het zou zijn om steeds om de 2 (ipv 3) slagen adem te halen. Dit ging qua ademhaling op zich wel ok, maar mijn nek (die dus steeds dezelfde kant opdraaide) dacht daar wat anders over. Ook had ik nogal eens de neiging om uit koers te raken met deze nieuwe move. Back to the old one dus en als ‘naviagtieslag’ wat schoolslag tussendoor. Je best doen is één ding, maar jezelf een nekhernia zwemmen iets heel anders. Ik ga wel verder met genieten vandaag. Die snelle mannen (en vrouwen) mogen me nog wel eens uitleggen hoe die turboslag precies werkt.

Het lopen ging me ondertussen lekker af. Ik heb de gehele race geen vrouw mij over land voorbij zien snellen en haalde hier en daar ook nog wat mannen in. Ondertussen had ik nog tijd om me te verbazen hoe mooi het hier was. En me af te vragen waarom ik hier nog nooit eerder was geweest. Wat was dit een ontzettende leuke plek. En wat was het een feestje om hier vandaag mee te mogen doen! Het is dat je op een gegeven moment stiekem toch best een beetje moet wordt van al hoppen, maar anders zou ik zeggen dat er bijna gewoon te snel een einde aan kwam. Ineens was eiland 1 weer in zicht en stond ik na een klein eindsprintje bij de finish. Met een hele grote dikke glimlach. Geen idee van mijn eindtijd of plaats, maar écht dat kon me ook niet schelen. De vragen van de clubleden of ik ‘misschien wel in de finale’ zat wuifde ik met een glimlach weg. Voor dat geintje had ik nog wel flink wat extra turboslagen mogen maken en, geloof mij, dat dat zit er echt nog niet in. Maar dat is niet erg. Ik had genoten van begin tot eind en het leuke was…het was nog niet eens over!

Bij Het Rondje Eilanden kan je namelijk niet alleen als een gek met een badmuts rondrennen; je kan er ook kamperen, muziek luisteren en blijven eten. En dat eten gaat er na zulke sportieve gekheid wel in! Nasi, vis, ijsje toe. En dan samen met de ‘blauw-gele-brigade’ met een biertje in de zon naar fijne muziek luisteren en je keihard bedenken: Ja, dit is officieel het áller-áller-leukste evenement van het jaar!