Mijn Eerste Marathon

Eén van de leukste dingen aan sporten vind ik het sociale aspect. Samen trainen, mensen ontmoeten bij evenementen, bekenden tegenkomen bij wedstrijdjes, nieuwe vrienden maken… Eigenlijk voelt sporten net zoals gourmetten; het is tóch leuker als je het samen doet. En als sporten dan net zo verbindt en verbroedert als eten, wat kun je dan beter doen dan deze twee elementen samen pakken en er met z’n allen een ongelooflijk leuke dag van maken?!

Gezellig samen lopen en eten. Dat is kort gezegd het idee waarmee begin april 2014 de eerste HuiskamerRun het licht zag. En met succes. Want hongerige lopers schijnen er genoeg te zijn (hoeveel calorieén verbranden die mensen wel niet?!). Een jaar nadat de tweede editie had plaatsgevonden werd het dus wel weer eens tijd. Tijd om de loopschoenen en de doggybags uit de kast te pakken. Klaar voor HuiskamerRun 3.0!

Of. Nou ja. Klaar. Er moest eerst natuurlijk nog wel een route uitgezet worden (noot van de redactie: de HuiskamerRun omhelst niet louter het rondjes lopen door mijn huis). Én er moest gekookt. En gebakken. En nog meer gebakken. En nog meer gebakken. Een hele zaterdag lang. Want stel je eens voor dat je te weinig eten zou hebben. Met mijn Limburgse roots. En bourgondische opvoeding. Onder het mom van ‘beter teveel dan te weinig’, draaide de oven overuren. En mijn afwashandschoenen helaas ook. Waar zijn die afwaskabouters toch als je ze nodig hebt?!

Maar dan is het zondag. En ben je bij de eerste deurbel alle bakstress en puntmutsen weer vergeten en weet je weer waarom je dit allemaal doet: GEZELLIGHEID!

De een na de andere loper druppelt binnen. Nieuwe en oude bekenden, HuiskamerRun debutanten en ‘veteranen’, mensen van ver en mensen van dichtbij, zeer fanatieke lopers en iets minder fanatieke lopers, asfaltvreters en kilometervreters tot trailrunners en bosaanbidders. Het gezelschap is veelzijdig en bont, maar juist dát maakt het zo leuk. Het gaat er niet om wie beter, harder of sneller loopt. Het gaat erom dat we sámen lopen en dat we sámen dat delen wat ons verbindt. Mammoetkloten! Oh nee, sorry. Kwarkbroodjes natuurlijk.

Met 12 lopers in huis zit de sfeer er in ieder geval meteen goed in. Terwijl mensen zich boven in de geïmproviseerde kleedkamer (“Je kan je spullen in de dj kamer neerleggen”) alvast in hun sportoutfit hijsen, wordt beneden al druk afgekwekt. Het is dat ik zeker weet dat ik ze niet gebakken heb, anders zou je zweren dat ik kletskoppen bij de koffie en thee had geserveerd!

Maar goed, we zijn hier natuurlijk niet alleen om te kletsen en eten (“Oh nee?”). Tijd om al die calorieën van straks dus vast te verbranden! En hoe kun je dat beter doen dan met een prachtige route van 12,5 kilometer door het Prattenburgse bos?

And so we went. Nou ja, nadat iedereen eerst het gps signaal van zijn/haar horloge gevonden had. Stelletje loperts die we zijn! Maar met een minuutje of  5 vertraging konden we dan toch echt op pad. Ik had mijn best gedaan om de kortst mogelijke route richting het bos uit te stippelen. Dus met wat kleine zigzag door de woonwijken zaten we met iets meer dan een kilometer al aan de rand van de Utrechtse Heuvelrug. En in de modder. Tja, dat krijg je als het net twee dagen heeft geregend. Gelukkig zijn de HuiskamerRunners geen watjes en denderden we door modder, bladeren en mos vrolijk het bos in.

Ik had me van tevoren voorgenomen zoveel mogelijk de mooiste plekjes te laten zien. Het enige puntje was wel dat hiervoor wel een paar heuvels voor geklommen moesten worden. Maar onder het motto ‘what comes up must go down’ (“straks mogen jullie rollend naar beneden naar huis!”), heb ik niemand over hoogtemeters horen klagen. Helemaal niet toen ze het uiteindelijke uitzicht zagen.

Via heidevelden en dennenbos kwamen we uiteindelijk bij de welbekende Eenzame Eik (“Dat is gewoon een boom”, aldus de zeer scherpe opmerking van mijn zusje). Tijd voor (nog) een groepsfoto. Oh, en een groepsselfie. Mocht u zich afvragen hoeveel lopers er in één selfie passen: veertien.

Zoals beloofd gingen we na de eik rollend naar beneden. En ja, dan komt uiteindelijk na 12,5 kilometer stiekem alweer veel te snel een einde een de veel te gezellige loop. En hoewel Andrea nog even heel grappig dacht te zijn met haar opmerking “Nog een rondje dan maar?”, was daar toch niet iedereen voor te porren. Niet omdat ze niet meer wilden lopen maar vooral omdat ze héél graag wilden eten!

Nou, en als je graag wil eten, dan kun je het krijgen ook! Alles op tafel zettend zag ik zelf pas hoeveel (te veel!) ik weer had gemaakt. Twee soorten kwarkbroodjes, mammoetkloten, nutellacake, kruidige wortelbulgur, pompoenpannenkoekjes, broccoli quiche, turks brood met kaas, turks brood met rosbief, banaan speciaal prikkers en…zoete aardappelsoep. Oh, de zoete aardappelsoep! Wat was ik blij dat ik daarvan wél twee in plaats van één liter had gemaakt. Op. Tot de laatste druppel.

En toen. Was het zowaar even stil. Héél even. Totdat Andrea en ik aanstalten maakten om dudeljo te galmen en ik de plaat van de Dolly Dots uit de kast plukte (ja, dat vind ik leuk). Het spontane idee om bij de volgende HuiskamerRun een karaokeset te regelen, staat bij mij inmiddels als ‘must do’ in mijn geheugen gegrift. Wat is er na een herfsteditie immers leuker dan een zomereditie met de runnershightea in de achtertuin. En muziek en zang na? Ik ga vast op mijn danspasjes oefenen!

Helaas duurt het nog even voordat het zomer is. En komt aan al het leuks ook altijd alweer veel te snel een eind. Gelukkig heb ik nog een hele bak met mammoetkloten om mijn verdriet hierover weg te eten. It’s a hard knock life, I know.

Maar voordat ik mij op de kloten stort, wil ik eerst Andrea, Marjolein, Angela, Angela, Esther, Rhafi, Jochem, Carla, Berend, Maarten, Patricia en Thirza héél hartelijk bedanken voor hun komst en gezelligheid! Dank voor een topdag! Zonder jullie was het gourmetten vast niet zo gezellig geweest.