Mijn Eerste Marathon

Jeetje, is het alweer een jaar geleden? Echt? Een jaar? Een heel 12 maanden, 52 weken, 365 dagen jaar? Word ik oud of lijkt de tijd echt steeds sneller te vliegen?

Anyway. Ja. Dus. Het is een jaar geleden. Een jaar sinds ik mijn eerste baantjes hier in het zwembad trok. Niet letterlijk natuurlijk. Maar zwemwoordelijk. In de zin van ‘echt’ zwemmen. Baantjes trekken. Borstcrawl zwemmen. Trainen.

Hoe ik er precies ineens bij kwam om te gaan zwemmen weet ik niet. Nou ja, ik heb zo’n vaag vermoeden dat het met een blessure te maken had (waarom zou je als loper anders gaan zwemmen?) Maar toch, het kwam niet van het een op andere moment. Ik had het wel eens eerder geroepen, vaker zelfs, maar op de een of andere manier kwam het er steeds niet van. Geen tijd, geen geld, geen zin, andere excuses die eigenlijk gewoon getuigen van gebrek aan daadkracht.

Maar toen ik eenmaal besloten had het echt te gaan doen was ik hooked. En kon ik me niet voorstellen waarom ik hier niet veel eerder mee was begonnen. En nog steeds niet trouwens. Want hoewel het ‘pas’ een jaar geleden is dat ik begon, kan ik me amper voorstellen dat ik iets meer dan een jaar terug eigenlijk helemaal niet zwom.

En dat terwijl ik het als kind ook altijd heerlijk heb gevonden. Een gedeelte van mijn jeugd doorgebracht in Curaçao, lag ik al jong veel in het water. En met op mijn zevende 4 zwemdiploma’s had ik ook best een beetje aanleg. Maar ja, toen kwam ik op een leeftijd dat ik ballet-  en turnpakjes een stuk interessanter vond (hoewel mijn funkita badpak nu toch écht een stuk mooier is!). En toen hield het zwemmen op. Tot een jaar geleden dus.

En nu zou ik niet meer zonder kunnen. Zo’n 2 á 3 keer per week lig ik in het bad en ik vind het héérlijk! Ja, zelfs maandagochtend om 5:45. Ok, dat eerste teentje, dat eerste baantje…dat is even doorbijten, maar daarna…genieten! Alsof je zweeft. Soms, als het echt lekker gaat, denk ik zelfs dat er weinig dichterbij kan komen bij vliegen dan zwemmen. Tegenstrijdig maar waar.

Wat overigens niet betekent dat het af en toe niet keihard bikkelen is. Oh zeker wel! Helemaal in het begin. Dan kon ik na een pittige training echt helemaal ‘chloorstuk‘ zijn. Kapot. Op. En nog steeds. Zwemmen is zo anders dan lopen. Het voelt echt veel meer als werken. Techniek, ademhaling, snelheid…Maar dat is ook precies wat het zo leuk maakt. De uitdaging en het gevoel als je ineens dat ene baantje door het water lijkt te glijden (om het volgende baantje weer compleet ‘harkend’ af te leggen).

Maar zwemmen en ik. We zijn vriendjes geworden. Niet alleen in het zwembad. Ook daarbuiten. Juíst daarbuiten! Na mijn eerste zwemtochtje in open water wist ik meteen: meer van dit! En zo hopte ik de zomer van eiland naar eiland en waagde ik me zelfs aan een 4 kilometer zeezwemtocht. Iets wat ik een jaar daarvoor toch echt niet had kunnen bedenken!

En nog steeds is het vreemd. Dat ik een jaar geleden net met moeite 1 á 2 baantjes borstcrawl zwom, maar nu een kilometer in 16.37 min af kan leggen en tijdens een gemiddelde training zo’n 2000-2500 meter wegtik. En het nog echt leuk vind ook!

Nu helpen een leuke vereniging, gezellige zwemmaatjes en afwisselende schema’s natuurlijk ook (saai baantjes aftellen is er nooit bij). Maar ook los daarvan, weet ik, deze liefde gaat niet meer over. Sterker nog, dit jubileum is pas het begin!

Dus neem ik een aanloop….maak een bommetje…en plons met volle kracht op nog vele mooie jaren! Hieperdepiep…hoera!