Mijn Eerste Marathon

“Maarre…nu je eindelijk die marathon hebt gelopen…heb je dan eigenlijk nog wel doelen? Of zit je nu in een zwart marathon gat?”

“Enne…wanneer ga je weer een marathon doen? Niet liegen hè!”

“Zo..nu ga je zeker voor een Ironman!”

Zomaar wat lukrake vragen/opmerkingen/insinuaties die mij de afgelopen weken naar de oren zijn geslingerd. Want tja, ís er eigenlijk nog wel leven na die marathon? En zo ja, hoe ziet dat leven er dan uit?

Nou, ik kan je zeggen: ja, er is leven na de marathon en ik moet toegeven, dat leven ziet er eigenlijk best rooskleurig uit. Zo is er eindelijk weer tijd voor wat meer sportvariatie. Nadat ik de afgelopen maanden vooral veel heb gelopen, was ik deze week weer eens twee keer in het zwembad te vinden. Ook staat er in de schuur een mountainbike te steigeren om eindelijk weer eens een ritje door het bos te maken. Sinds mijn val heeft mijn mtb een flinke zomerslaap gemaakt. Niet omdat ik bang was weer te gaan fietsen, maar wel omdat ik de val-risico’s met het oog op Bremen zoveel mogelijk wilde beperken. Maar nu die medaille zonder kleerscheuren is binnengehaald kan ik niet wachten om het scheuren door het bos weer op te pakken.

Want ja, er zijn ook doelen. Wat zeg ik: genoeg doelen! Of uitdagingen. Out of my comfort kinda stuff. Je weet wel. De ene mijlpaal is nog niet bereikt of het volgende avontuur lonkt alweer aan de horizon. Liep ik twee weken geleden nog een trail rond een welbekend stuwmeer, leek het me ineens een mooie uitdaging om na Grand Raid Nisramont en Trail du Barrage ook de derde activiteit in deze omgeving aan mijn lijstje toe te voegen: de Nisraman. Voor de bikkels onder ons: dit is een triathlon in de Belgische Ardennen waarin onder andere wordt gezwommen in een stuwmeer, dan wordt gefietst, dan gemountainbiked en dan nog een trailrun als toetje.Hoewel ik in dit geval kies voor de korte afstand, ligt dit op fietsgebied (hoogtemeters!) al zó ver buiten mijn comfortzone, dat ik bijna mezelf wil toespreken op het feit waaróm ik dit in godsnaam wil doen. Eerlijk? Ik weet het niet. Of ja, misschien toch wel. Uitdaging, prachtige natuur en mijn eigen grenzen verleggen. Zelfs als ik als laatste binnen kom. Bovendien, zwemmen in het stuwmeer waar ik al gekayakt en rondom gelopen heb….dat is toch gaaf?!

Tja, en als we dan toch bezig zijn en ik moet toch meer gaan fietsen. Dan kan ik net zo goed meteen ook een halve triathlon meepikken (suggesties welkom!). Tel daar nog een trail hier en daar bij op. De wens om weer een HuiskamerRun te organiseren. De Kennedymars weer te rocken. Me in te schrijven voor de 4 x 50 km Vierdaagse. En vast nog wat spontane inschrijvingen hier en daar. Nou, dan kun je toch niet echt meer spreken van een marathon gat.

Want, oja, die marathon. Ja, dat zou ik wellicht volgend jaar ook wel weer willen doen. Hoewel ik stiekem ook wel bang ben dat een volgende poging deze eerste keer wellicht nooit zal evenaren.

Maar goed, dat is allemaal nog ver weg. En ik ken mezelf…een jaar loopt altijd anders dan je van tevoren denkt. Want nee, die marathonplannen had ik vorig jaar echt nog niet. En van plannen die ik wel had zijn juist weer andere dingen terecht gekomen. Ik pin me dus nergens op vast, maar laat de avonturen komen zoals ze komen.

C’est ne pas un gat.
C’est un vat vol aan mogelijkheden.