Mijn Eerste Marathon

Zo tegen het einde van het jaar komen ze weer. De lijstjes, de kilometers, de hoogtepunten, de PR’s. Vaak gevat in cijfers, in getallen, in ‘hoeveel kilometers ik dit jaar weer gelopen heb’. Hoeveel kilometers ik dit jaar gelopen heb? Ik heb werkelijk waar geen idee. Los van het feit dat ik lang niet alles netjes registreer (de autist in mij draait zich nu zachtjes om in haar graf), vind ik het aantal kilometers aan het einde van het jaar ook eigenlijk niet zo boeiend. Ik ben een Alpha-meisje. Ik hang niet aan getallen. Ik hang aan verhalen. Aan momenten. En terugkijkend op de verhalen en momenten van de afgelopen 12 maanden, kan ik met eerlijkheid zeggen dat dit wellicht wel het mooiste sportjaar ooit is geweest. Niet eens vanwege de kwantiteit aan wedstrijden (in verhouding heb ik daar aardig wat aan meegedaan dit jaar), maar vooral vanwege de kwaliteit van een aantal evenementen, die op hun beurt zo bijzonder waren, dat ze dit jaar onvergetelijk hebben gemaakt.

Het begin half maart in de Ardennen met de Grand Raid. Vol goede moed (lees: naïeve bravoure) had ik me samen met mijn wederhelft aan het eind van 2015 ingeschreven voor deze speciale team ‘triatlon’. Leek 2 kilometer kayakken, 24 kilometer mountainbiken, 7 km trailrun en 4 km run-bike van tevoren nog een stoere uitdaging. Naarmate de dag dichterbij kwam scheet ik vooral 7 zeven verschillende kleuren. En dan vooral vanwege het mountainbike gedeelte. Uiteindelijk bleek deze angst (gedeeltelijk) ongegrond en heeft ‘Team Cavia’ zich er dapper doorheen geslagen. Want wat was het naast uitdagend vooral ontzettend gaaf! Total Loss waren we toen we iets binnen de 4 uur binnen kwamen. Maar de derde prijs bij de Mixed Teams en de grote fles Kabouterbier maakten een hoop goed. In 2017 kunnen we er helaas niet bij zijn, maar in 2018 zijn we er zeker weer!

Nog maar net bekomen van mijn ontplofte mountainbike-benen uit de Ardennen stond de volgende uitdaging alweer op het program: De Kennedymars in Sittard. Voor de lopers onder ons die dit niks zegt, dat kan kloppen, want de Kenneymars is niet lopen, maar wandelen. En dat wel 80 kilometer lang. Voor enig referentiekader: ik heb er samen met mijn nicht 15 uur over gedaan. En ja, dit was misschien wel het zwaarste wat ik OOIT heb gedaan. Zonder enige wandeltraining 80 kilometer lang verstand op nul en lopen maar. We hebben gelachen, gevloekt, ons verbeten en doorgezet. Om uiteindelijk bij mijn oma thuis even van mijn stokje te gaan na alle inspanningen. Voor alles een eerste keer, maar het geeft wel aan wat een uitdaging als deze met je lijf doet. Ook voor de Kennedymars geldt, ik had hem voor dit jaar toch weer op mijn lijstje staan, maar daar zijn plannen in Hamburg voor in de plaats gekomen. Dus in 2018…? Wie weet!

Een krappe maand later was het alweer tijd voor het volgende hoogtepunt van dit jaar: de halve marathon in Enschede. En dat hoogtepunt kenmerkte zich voornamelijk doordat ik deze halve marathon niet alleen, maar samen met mijn zusje liep. Haar allereerste. Was dat alleen al iets om trots op te zijn, nog trotser was ik toen we samen hand in hand na 2:04:25 over de finish kwamen. Veel sneller dan we van tevoren hadden gedacht. En wat had ze fantastisch gelopen! Uiteraard doet heldensupport langs de route ook veel goed en maakte dit alles deze dag tot een feestje die ik niet snel meer zal vergeten. Voor 2017 zeg ik: Esther, op naar de volgende HM en dan onder de 2 uur? Ik weet zeker dat je het kan!

Uiteraard kan niet alles rozengeur en manenschijn zijn. Ook was 2016 ook het jaar van mijn eerste DNF. Tijdens de Team Triathlon in Arnhem moesten mijn fietsbenen (of, het gebrek daaraan) en ik de rest van het team laten gaan en voelde ik voor het eerst hoe het is om de eindstreep niet te bereiken. Sometimes you win, sometimes you lose. It’s all in the game, maar zonder dieptepunten, geen hoogtepunten.

Want gelukkig gingen die hoogtepunten ondertussen gewoon onverminderd door. Zoals op 13 juli. Een datum die het vermelden waard is, omdat ik die dag niet alleen samen met Jantiene, mijn zusje en wederhelft aan de Henschotermeergames meedeed, maar die dag ook met laatstgenoemde in het spreekwoordelijke huwelijksbootje stapte. ’s ochtends trouwen, ’s middags cocktails en ’s avonds in turbo tutu 3 rondjes knallen rond het Henschotermeer. Gestoord of geheel in (onze) stijl. Ik weet nu in ieder geval dat Mojito’s vleugels geven en dat je weet dat je de leukste bent getrouwd als het hem niet eens kan schelen dat je met jouw duo voor dat van hem bent gefinisht.

En alsof ons trouwfeestje nog niet leuk (en sportief) genoeg was, plakte ik er de week daarop ook nog eens een Nijmeegse Vierdaagse achteraan. Wat ik daarover kan zeggen? Eerlijk? Ik denk dat als je het nooit hebt gedaan, je geen idee hebt hoe fantastisch die Vierdaagse is. Het is als 4 dagen zomercarnaval alleen dan met (in dit geval) 4 x 40 kilometer wandelen. Ik heb genoten van de eerste tot en met de laatste seconde en heb bijna een traantje gelaten toen het weer voorbij was. Wat een feestje! Ik heb echt even moeten afkicken en er bestaat een grote kans dat ik er komend jaar weer bij ben. Maar dan voor de 4 x 50 kilometer!

Qua triatlon was 2016 niet mijn meest lucratieve jaar, maar de thuiswedstrijd in Veenendaal kon ik uiteraard niet overslaan. Zelfs met (zeer) weinig fietskilometers op zak (na die DNF was ik er even klaar mee) ging ik gewoon voor de Olypmische Afstand. Finishen zou ik, hoe, dat zouden we nog wel even zien. Ik was dan ook blij verbaasd dat ik in vrijwel dezelfde tijd als het jaar daarvoor over de finish kwam, en dat met een stuk training minder! Het wakkerde het vuur in mij wel weer aan en met een nieuwe fiets en nieuwe moed gaan we komend jaar eens kijken wat eruit te slepen valt.

Voor 2016 verschoof mijn focus vlak voor de zomer namelijk naar iets heel anders. Naar iets waar maar weinigen iets vanaf wisten. Naar een plan waarvan ik de hoop eigenlijk al een beetje opgegeven had, maar waarvan ik nu voelde, wist, dat het me gewoon ging lukken. Zolang ik maar mijn eigen plan zou trekken. In stilte werkte ik mijn kilometers af. En bereidde me voor op die eerste zondag in de maand oktober waarin wij ‘gewoon een weekend naar Bremen’ zouden gaan, maar ik ondertussen wel beter wist. Ik had geen verwachting, wel hoop en die hoop die heeft op alle fronten al mijn verwachtingen (als ik die dus zou hebben gehad) overtroffen. Want wat was die eerste marathon een geweldige ervaring! En wat heb ik genoten van de route, het lopen, het gevoel, de finish. Alsof ik een droom beleefde die te mooi was om waar te zijn. En waarvan ik na 42,2 kilometer zeker blij was dat deze voorbij was, maar toch….dat gevoel…onbeschrijflijk! Dus ja, in 2017 ga ik me er weer aan wagen. Mijn grootste angst? Dat het nooit meer zo mooi zal zijn als die eerste keer. Daarom ga ik proberen er vooral keihard van te genieten. Niet met als doel (persoonlijke) records te verbreken, maar om het een ervaring te laten worden die ook in de boeken van 2017 als hoogtepunt genoteerd kan worden.

En alsof het met die eerste marathon nog allemaal niet voorbij was, liep ik een week na Bremen een fantastische trailrun rond het stuwmeer waar Team Cavia eerder dat jaar nog had gekayakt. En liep ik een maand later een dik vet PR op de halve marathon, die ik – ondanks mijn super haas – even niet had zien aankomen. Soms heb je van die momenten dat je tempo’s loopt waarvan je van tevoren niet had gedacht dat ze erin zaten. De marathon in Bremen en deze halve in Etten Leur waren van die momenten. Vliegend (en ok, aan het einde verbijtend) over het parcours en met een big smile over de finish.

En met diezelfde big smile zit ik nu hier. Aan het einde van 2016. Het voelt bijna een beetje onwerkelijk als je dit allemaal opschrijft. Wat een mens in een jaar allemaal kan doen. Fit, gezond en zonder blessures. Je kan van tevoren wel dingen plannen, maar je weet nooit hoe ze uiteindelijk zullen lopen. Komende zaterdag sluit ik het jaar sportief af met de 100 x 75 meter Ultraswim van de triatlonvereniging. En daarna? Ga ik 2 januari eerst 3 weken vakantie vieren in Colombia en zet ik mijn sambabillen daarna weer aan het werk voor een jaar met nieuwe plannen, nieuwe dromen, nieuwe kansen. Een schone lei, een nieuw begin. En dit hoogtepunt van een jaar pakt in ieder geval niemand meer van mij af.