Mijn Eerste Marathon

Laat ik beginnen om te zeggen dat het blog dat ik vandaag schrijf niet over mij gaat. Hoewel ik gisteren zeker in Enschede liep, is het niet mijn tijd of prestatie die telt. Dat ik voor het eerst sinds ruim 3,5 jaar weer eens een halve marathon liep is zeker leuk en bijzonder, maar hetgeen wat écht leuk en bijzonder was, is dat ik gisteren naast mijn zusje liep. Mijn zusje, die gisteren in Enschede gewoon haar állereerste halve marathon liep. En die nog keihard rockte ook!

 

En dat voor iemand die tot voor kort nooit wedstrijdjes liep. Iemand die bang was zo langzaam te zijn dat ze ‘vast en zeker laatste zou worden’. Iets wat natuurlijk helemaal niet waar was en uit die paar evenementen waar ik haar toe overhaalde ook wel bleek. En zo daagde ik haar eind januari uit om zich in te schrijven: voor haar allereerste halve marathon. Ik beloofde dat we samen zouden trainen. Samen zouden lopen. Én samen zouden finishen. No excuses!

En zo startten we ons trainingsschema. Van 14 naar 16 naar 18 kilometer. Nou ja, die 18 kilometer heb ik wegens wat avontuur in de Ardennen en iets met 80 kilometer wandelen in Limburg nooit gehaald. Maar mijn zusje wel. Die dieselde vrolijk door en werkte de één na de andere training soepeltjes af. Enschede, you better watch out, cause this girl is ready for it!

En toen was D-Day ineens daar! Dé dag van dé halve! Aan het weer kon het alvast niet liggen. Aan onze outfit ook niet. En aan de O-Sanne-Cake zeker niet. Om over alle supersupport nog maar te zwijgen! Papa (die heel trots al zijn volgers via Facebook en Twitter op de hoogte hield), mama, vriendje, schoonfamilie én Babette die met haar dochter zulke mooie supportersborden had geknutseld dat ik wel kan opdoeken met mijn heldenbord!

Met de zenuwen viel het mee. We hadden vooral zin om te gaan. Onze tactiek? Rustig starten en vooral niet focussen op tijd, maar op uitlopen. Ik gokte op een tijd van rond de 2:10. Alles eronder zou mooi meegenomen zijn. En als we erboven zouden finishen? Ook geen ramp, zolang we maar binnen de limiet van 2:30 zouden finishen (ok, liever een kwartiertje sneller) was het doel behaald.

En zo gingen de zusjes op pad. Ik links, zusje rechts. Niet omdat we binnen onze familie zo autistisch zijn (en tikkie maar), maar omdat zo mijn mini-heldenbord het beste tot zijn recht kwam. Het eerste deel van de route ging dwars door het centrum. Mensen, muziek, gezelligheid en met kilometer 3 al de eerste support. Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter! Alweer een kilometer!

 

‘Ehm, we lopen wel een tikkie te hard’, roep ik voorzichtig. Kilometers van rond de 5:53 had ik niet helemaal ingeschat. En het laatste wat je wil is dat je je in het eerste deel stuk loopt en dan harkend naar de finish moet. ‘Maar ik loop echt lekker zo’, krijg ik als antwoord terug. Aangezien het er ook inderdaad wel zo uitziet besluit ik dat we dit tempo dan maar gewoon vast houden en gewoon kijken waar het schip strand. Halverwege wat gas terugnemen kan altijd nog.

En zo huppelen we van Enschede naar Lonneker, een klein plaatsje waar de vlaggetjes zijn uitgehangen en het hele dorp lijkt uitgelopen om die rare ploeerende wezens te bekijken. Met een biertje in de hand, uiteraard, want ‘daar moet op gedronken worden hi ha ho’.

Ondertussen gaat zusje nog steeds lekker en pikken we en passant ook nog even alle weertypes mee zoals je die alleen in Nederland in april kan krijgen. Van zon naar wind naar regen naar zon. En *piep* zegt mijn horloge. We zijn zojuist het 10 kilometerpunt gepasseerd in 0:058:56. Nog niet eens halverwege en nu al een mijlpaal! Dit is namelijk de eerste keer dat mijn zusje de 10 kilometer onder het uur loopt! En hoe! Terwijl ik vol trots naast haar loop te stralen en minstens drie keer roep hoe knap dit is, is mevrouw met nog ruim 11 kilometer te gaan nog wat terughoudend blij. Het klopt, we moeten nog wel een stuk, maar hé, deze is vast in the pocket!

Ondertussen blijven we het tempo mooi vast houden en houd ik goed in de gaten of we niet stiekem toch te hard gaan. Maar aangezien zusje gestaag door blijft dieselen, kachel ik gewoon gezellig met haar mee.

Vanaf kilometer 13 komt een saai lang stuk. Op een lange rechte weg tweeënhalf kilometer heen en weer tweeënhalf kilometer terug. Als er een man met de hamer komt, dan zal die vast hier staan. Maar vooralsnog zie ik alleen nog maar supersupporters die ons weer aan staan te moedigen. Zo fijn!

Inmiddels zijn we bijna anderhalf uur en 15 kilometer verder. En nu begint mijn zusje het langzaam een klein beetje zwaar te krijgen. We gaan nog steeds lekker, maar ze geeft aan dat ze dorst heeft en even wandelend haar bekertje leeg wil drinken. Overigens chapeau aan de organisatie die meer dan voldoende waterpunten heeft met steeds sportdrank en water! Bekertje leeg, dieseltje aan! Nog steeds lopen we rond of onder de 10 kilometer per uur. Ik gok dat we met een beetje geluk zelfs in de richting van een tijd van 2:05 uit moeten kunnen komen!

Maar goed, we moeten nog even. En bij kilometer 18 komt er dan toch even een klein dipje. Ik ren even vooruit voor wat extra water en geef mijn zusje een gelletje met caffeïne. Niet lekker, wel effectief. ‘Kom op, nog héél even volhouden! Het is nog maar 3 kilometer!’

Dan ineens hoor ik mijn naam roepen. Hé, dat is Elsa! Wat top dat ze daar staat! Niks leuker dan onverwachte support! Dat ik onderweg ook nog wordt toegeschreeuwd als Andrea, dat maakt me niet uit. Ik zwaai vrolijk terug en doe net alsof ik blond ben.

En dan komt de finish toch echt in zicht. Ik probeer het tempo een klein beetje op te voeren en zeg mijn zusje te proberen om naast me te blijven lopen. ‘Kom op, dit is écht het allerlaatste stukje! Nog héél even dit tempo vast houden!’ Met de finishboog in ons vizier persen we er een eindsprint uit en komen we hand in hand over de finish.

In 2:04:25!

Super, supertrots! Wat een held! Een half jaar geleden liep ze nog ze nog rond een tempo van 9 á 9,5 km/h en nu loopt ze gewoon een halve marathon sneller dan 10km/h!

Omhelzingen, bloemen en natuurlijk een finishfoto op het ere-schavot met krans! Man, wat is dit mooi! En wat is samen sporten toch mooi! Ik vind het bijna jammer dat het nu voorbij is. Alhoewel, samen nieuwe doelen stellen is natuurlijk ook altijd leuk!

Maar nu eerst, eten  drinken en proosten op trots!
Zusje je bent een topper! Een meer dan grote held!

Dikke kus, je zus!