Eigenlijk was het de bedoeling dat ik 2 januari mijn luie salsabillen naar Colombia zou verhuizen om daar 3 weken lang NIKS te doen. Maar goed, net zoals het feit dat een backpack toch gewoon gedragen moet worden en salsabillen ervoor gemaakt zijn om geschud te worden, kwam er van die luie plannen van mij niet zo veel terecht. Ok, we hebben hier en daar een uurtje of 16 in een bus gezeten (wat overigens ook een goede test voor je uithoudingsvermogen is). Maar ja, als je meteen na aankomst al een jungle trektocht boekt van 4 dagen dan weet je wel hoe laat het is. Of nee, eigenlijk niet, maar daar kom je snel genoeg achter.
Ciudad Perdida. Ze noemen het een verloren stad, maar eigenlijk kun je het beter de stad van het verloren zweet noemen. Want man, ik ben erachter gekomen dat ik over poriën bezit waarvan ik niet eens wíst dat daar zweet uit kon komen! Vergelijk de tocht met een marathon (qua kilometers), vermenigvuldig het met een trailrun (qua hoogtemeters) en ga dan een Vierdaagse feestje vieren. Ik zeg je: je bent snel vergeten wat ‘fris ruiken’ betekent.
Maar hoewel ‘vakantie’ en ‘afzien’ wellicht een contradictie in terminis is, zal het jullie wellicht niet verbazen dat ik er vooral heel, maar dan ook héél erg van heb genoten (hoewel dit wellicht lang niet altijd van mijn oververhitte gezicht af te lezen is). Misschien is het daardoor dat ik me vandaag heel impulsief (het zal ook eens niet) heb ingeschreven voor de 4 x 50km van de Vierdaagse én een ultratrail (waarover later meer).
Nothing compares…. Misschien is dat wel de juiste uitdrukking. Want zo was het. Uniek. Uniek afzien. Uniek genieten. En mocht je ooit naar Colombia gaan, besteed dan zéker 4 dagen van je vakantie aan deze trektocht. Waarom? Kijk zelf maar!
Mijn Eerste Marathon 