Soms, heb van je die momenten dat je even kwijt bent waarom dit ook alweer zo’n goed idee was. Waarom je überhaupt ooit hebt kunnen denken dat dit een goede planning was. En leuk zou zijn enzo.
Het is vijf uur ’s middags en nadat ik diezelfde ochtend nog het het ja-woord heb gezegd en dat een uurtje eerder vierde met 3 mojito’s, ben ik zojuist met mijn kersverse man op bed gestort. Nee, niet om te doen wat je denkt dat een pasgetrouwd stel daar normaal gesproken doet, maar om even bij te komen. Bij te komen en je te realiseren dat je over 1,5 uur alweer opgehaald wordt om richting het Henschotermeer te rijden. Om – jawel – een rondje, wat zeg ik, 3 rondjes hard te lopen. Just married or just crazy?
Zoals het vaak gaat met dit soort plannen, weet je naderhand nooit meer zo goed hoe je hier ook alweer op bent gekomen. Het enige wat ik weet is dat ik dacht: ‘Oh ja, leuk!’ En vijf minuten later stonden we ingeschreven. Ik met Jantiene als team Turbo Tutu’s en mijn aanstaande met mijn zusje als team Sjoether. Ja, wij streden op onze trouwdag niet mét elkaar, maar tégen elkaar. En dat was niet alleen omdat Sjoerd geen tutu aan wilde (hoewel de paarse kleur prachtig kleurde bij zijn hardloopbroek – maar dat terzijde), maar omdat Jantiene en ik nog een appeltje of 2 met hem te schillen hadden na het cross-cirquit van afgelopen jaar. Ons enige doel vanavond: mijn man eraf lopen! Hoe romantisch!
Maar goed, grote mond, klein hartje. En eenmaal aangekomen bij het Henschotermeer zeiden de mojito’s in mijn lijf dat 3 rondjes slapen wellicht een beter idee was dan 3 rondjes lopen. Ook Jantiene, die eerder die dag nog een pittige begrafenis achter de rug had, stond meer in standje ‘rust’ dan standje ‘actie in de taxi’. Rustig aan dan maar? Ja, rustig aan dan maar.
“Rustig aan? Jullie?! Ja, dat zeggen jullie altijd. Heb het nog nooit zien gebeuren.”, aldus Sjoerd die inmiddels wel weet met wie hij is getrouwd. Het feit dat ik inmiddels in een blauwe tutu rondhuppel met een lint ‘Just Married’ eraan (met dank aan noestig knutselwerk van Jantiene), verbaasd hem ook weinig. Ook mijn ouders en schoonouders (die als supporters zijn meegekomen) hebben volgens Jantiene een verbazingwekkend hoog ‘dit is normaal’-gehalte.
Maar rustig aan dus. En *pang!* Daar ging het startschot. En jawel, dat ‘rustig aan’ is dus al meteen verleden tijd. Jantiene schiet ervandoor en ik laad mezelf psychisch op voor de 3 rondjes geNIETen die eraan zitten te komen. Als team moeten we vandaag in totaal 15 kilometer afleggen, waarvan ieder 7,5 km verdeel over 3 rondjes Henschotermeer. Voor iedere mojito één rondje. Ik ben benieuwd wat mijn lijf daarvan zal vinden. Veel re snel is Jantiene weer terug en dan mag ik. Tot het gaatje. Uiteraard. Ik heb geen horloge om en geen idee hoe hard ik ga, maar aan mijn brandende longen bij het 2 kilometerpunt te voelen ben ik ‘standje rustig aan’ al wel even voorbij.
De tweede ronde gaat in en ik mag even op adem komen. Dat is best lekker moet ik zeggen. En ook ideaal om even met wat bekenden bij te kletsen. En felicitaties in ontvangst te nemen. Oja, ik ben vanochtend getrouwd. Met je hoofd vol in de race zou je het van de adrenaline bijna vergeten. Het is dat die tutu zo opvalt. Die ik stiekem nog best leuk vind staan ook. Iets voor een nieuwe hardloopcollectie?
Lang om gekke ideeën uit te werken heb ik echter niet, want Jantiene is alweer terug en ik moet weer aan de bak. Rondje 2 gaat beduidend zwaarder dan nummer 1, maar gelukkig ben ik niet de enige die dat ervaart. Met allemaal verschillende teams met sterke en minder sterke lopers, haal ik best wel wat mensen in. Opgeven is geen optie. Doorbijten en doorlopen. Tik. Em. Aan!
En daar gaat Jantiene. De laatste ronde. Volle bak. Uiteraard. Tja, wie echt dacht dat Team Turbo Tutu’s echt rustig aan zou doen, kent ons nog niet langer dan vandaag. Kapot tot het gaatje! Gelukkig lijkt mijn derde ronde lekkerder te gaan dan de tweede, totdat Jantiene daar ineens staat. Na 10 minuten geleden gefinisht te zijn uiteraard weer fris en fruitig en met de camera in de aanslag om onze eindsprint te filmen. “Ik kan niet meer!”, roep ik vol dramatiek. Na 1 uur en 4 minuten knallen we de finishlijn over. Mijn tutu ruikt zuur van het lactaat. Maar…we did it! Tweede damesteam en…team Sjoether met ruim 9 minuten voor gebleven (iets wat uiteraard alleen te wijten is aan mijn man en niet aan mijn zusje). Ha! Dat zal hem leren ons nog eens in te halen!
En ach, als het dan toch een dag is van ‘ja’ zeggen en gekke capriolen, dan zeg ik geen nee tegen een spontane duik in het Henschotermeer. Ja sorry, die tutu vroeg gewoon om een scène van de stervende zwaan! En aangezien ik net al lopend weer een klein beetje dood ben gegaan onderweg…..Ik kan je zeggen, de verfrissende duik was heerlijk!
En zoals een goede man betaamt, staat hij aan de kant met een handdoek mij op te wachten. Hij is niet verbaasd. Hij weet met wie hij is getrouwd. En maakt zijn borst vast nat voor welke ‘goeie’ ideeën er nog komen gaan…
(Geweldige foto’s met dank aan Vtv Techniek!)
Mijn Eerste Marathon 
Mooie blog !! Prima gelopen, ondanks de mojito’s ! En een DIKKE proficiat met je huwelijk, natuurlijk ! 🙂