29 augustus 2016
Lief marathon dagboek,
Over precies vijf weken zal ik waarschijnlijk ook hier achter mijn laptop zitten. En als het goed is niet alleen met een big smile maar ook met een big portie spierpijn. Als alles goed gaat tenminste. Echt hardop te zeggen durf ik het nog steeds niet. Maar, ik moet eerlijk toegeven dat het vandaag best overtuigend klonk toen ik vol vertrouwen tegen mijzelf in de spiegel zei:’Ik ga het gewoon doen.’
De reden van die overtuigingskracht was dat ik zaterdag eindelijk weer eens een triatlon heb volbracht. Ik was er even een beetje uit en hoewel ik uiteraard veel gelopen en voldoende gezwommen heb, was ik toch een beetje huiverig voor mijn fanatieke besluit om de Olympische afstand te gaan doen en dus 6 maal een rondje van 6,7 km moest gaan fietsen. Met twee fietstrainingen van 20 kilometer achter de kiezen.
Wonder boven wonder ging het lang zo slecht niet als dat ik dacht. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er totaal zonder verwachting in ging en er bij voorbaat al rekening mee hield dat ik op zijn minst 5 à 10 minuten langzamer zou zijn dan vorig jaar. Ik was dan ook blij verrast toen bleek dat ik geen minuten langzamer was, maar juist een halve minuut sneller bleek te zijn geweest! Ok, op het fietsen heb ik het echt een beetje laten liggen, maar dat is ook wel echt mijn eigen schuld. Maar met een eindtijd van 2.35.08 en een vijfde plaats in mijn leeftijdscategorie mag ik na die vorige DNF toch zeker niet klagen.
Het gekke is, dat er meteen weer van alles begint te kriebelen. Hang naar nieuwe uitdagingen en sportavonturen. Ik roep (bij wijze van spreken dan hè) al over allerlei dingen die ik ná mijn marathon wil gaan doen. Alsof die hele marathon niks voorstelt. Alsof het een appeltje is. En een eitje.
Natuurlijk weet ik dat het alles behalve een appel en een ei zal zijn. Anders zou iedere pannenkoek daar een slaatje uit slaan. Het zal zwaar worden, afzien, ik zal vast op een gegeven moment denken ‘Waar de %$# ben ik aan begonnen?!’ Maar dan denk ik gewoon terug aan afgelopen weekend. Aan die triatlon. Die ik weliswaar goed heb volbracht, maar waarin ik ook keihard heb afgezien. Vier rondjes lopen na zes rondjes fietsen is gewoon een mentale mindfuck. Maar zolang je je hoofd in een condoom vol andere gedachten stopt, kan je dat stemmetje van ‘Stop maar. Ga maar even lekker wandelen’ negeren.
En zo was die triatlon niet alleen een goede duurtraining, maar ook een mentale training. Een bewijs van dat je meer kan dan je denkt. En dat je de volgende dag zelfs vol vertrouwen tegen de spiegel durft te roepen: ‘Fuck it! Ik ga die marathon gewoon lopen!’
Waar een beetje triatlonnen al niet goed voor kan zijn.
Liefs,
Sanne
Mijn Eerste Marathon 