Mijn Eerste Marathon

Geannuleerd.
Gecanceld.
Afgelast.

De afgelopen weken stond de wereld geheel in het teken van alle dingen die niet doorgingen. Geen evenementen, geen wedstrijden, geen tripjes, geen hardloopreizen. Begrijpelijk en logisch. En met een intelligente lockdown ook nog prima te bolwerken. Dat is immers het mooie van hardlopen; dat het altijd en overal kan. Ook gewoon in eigen achtertuin.

Dat we – na Limburg, Zeeuw-Vlaanderen en Terschelling – dit voorjaar het vierde puntje van Nederland niet zouden ‘aftikken’, daar had ik me inmiddels al wel bij neergelegd. Texel ‘loopt’ niet weg. En wat in het vat zit…

Maar toch, heel stiekem, begon het de afgelopen weken te kriebelen. En werd er zachtjes doch hardop gedacht in mogelijkheden. Texel zou het zeker niet worden (Iets met het vermijden van drukte op de waddeneilanden en dat er geen fietsen in de trein worden toegelaten voor de weg terug). Een rondje dan? Zodat we weer thuis zouden uitkomen? Maar dan wilde ik wel een toffe bestemming hebben.

‘Parijs! Wacht dacht je van Parijs?!’
‘Of Bern? Californië wellicht? Zuid-Carolina? Zeeland? Rome?’

En zo werd de hardloopwereldreis geboren. Eind juni, een tocht van 5 dagen en een kleine 200 kilometer. Langs – jawel – Parijs, Bern, Californië, Zuid-Carolina, Zeeland én Rome!

En ok, Parijs schrijf je in dit geval heel chique met -ch op het einde, maar dat mag de pret niet drukken. Ik heb immers ook nooit iemand horen klagen over het feit dat de term ‘globetrotter’ altijd werd gebruikt voor mensen die met het vliegtuig de wereld over gingen. Terwijl ‘trotter’ toch echt niks anders betekent dan ‘draver’.

En draven ga ik! Gaan wij!
De paden op, de lanen in. Want, wat er ook gebeurt, met een beetje fantasie ligt de wereld altijd aan je voeten…