Mijn Eerste Marathon

Ik en mijn hartslagmeter. Wat zal ik er eens over zeggen?
Toen ik vorig jaar mijn Garmin kocht, kreeg deze gekke ‘beha’ er gratis bij. Het leek me wel handig om af en toe te eens controleren hoe het er tijdens het lopen met mijn hartslag voor stond.
Handig mag echter goed zijn, leuk is zeker anders. Daar kwam ik wel achter toen bleek dat tijdens het lopen mijn tikker toch steeds wel heel erg hard omhoog liep! Daar waar ik vele berichten las over duurlopen op een hartslag van 140/150, leek die van mij dit soort waardes niet te kennen. Wat nou rustige beat? Niks schuifelen op knuffelrock, keihard rammen op minstens 160 beats per minuut! Hoofd in de wolken en hart op hol. En nee, daarvoor hoef ik echt geen 12km/h te lopen!

Misschien moest ik mijn trainingsaanpak toch maar eens even onder de loep nemen. Braaf ging ik met mezelf dan ook de uitdaging aan om eens niet met afstand of tijd, maar met mijn hartslag als leidraad te gaan lopen. Een frustrerend rondje volgde, waarbij ik zeker wel doorhad dat oefening kunst zou baren. Maarja, zoals zo vaak wint meestal toch de eigenwijsheid van de verstandigheid en zo braaf als ik aan dit experiment was begonnen, zo sneaky liet ik de hartslagmeter weer voor wat ie was.

Inmiddels zijn we een jaar verder en je zou daarmee zeggen dat ik daarmee ook weer een jaar wijzer ben geworden.
Niets is echter minder waar, want hoewel ik regelmatig met de hartslagmeter op pad ga, laat ik de waardes eigenlijk gewoon steeds ongecontroleerd de pan uitrijzen. Ik sta (loop) erbij en ik kijk ernaar. Ik zie dat het minder kan, maar knal ondertussen gewoon lekker door. Eigenwijsjes lopen hart? Nee, eigenwijsjes lopen hard!

Gelukkig ben ik naast gek, misschien ook wel een beetje goed. Want gisteren besloot ik dat ik dat als ik die grote M wil halen (en dan het liefst zonder grote B’s), dat ik toch ook die grote H serieus moet nemen, want een marathon zonder hartslag…Nou, ik denk dat je de conclusie wel kunt trekken.

Dus ging ik vanochtend op pad. Garmin om, gekke beha onder sportbeha gefrummeld. Tijd voor een rondje hartslag! Mijn idee? Niet op snelheid letten, maar rustig lopen tot de teller 150 aantikt. Ga ik erover? Gas terug! ‘Voor straf’ wandelen tot de boel tot 140 is gezakt en dan weer opnieuw aan de dribbel tot de 150 me weer inhaalt.
En zo liep (kroop) ik dus door het bos. Hobbelend, dribbelend. Lopen, wandelen, lopen, wandelen. Als ik al wandelend mensen passeerde probeerde ik heel cool op mijn horloge te kijken met een blik van ‘Ik ben geen beginner hoor, dit hoort bij mijn professionele training!’ Om vervolgens heel ‘hart’ te hopen dat ik er snel weer wat vaart in mocht zetten. Hoezo ik laat me beïnvloeden door wat anderen van mij denken?

Maar hoe suf en vreemd deze aanpak ook voelde, stiekem moest ik toegeven dat het ook wel errug lekker was. Zonder pijn en moeite hobbelde ik 11 kilometer voort, pakte wat nieuwe paadjes in het bos en maakte zelfs oogcontact met een wegspringende ree (die ik anders met mijn harde gedender natuurlijk nooit gespot had). En hoewel ik aan de ene kant inspannend mijn hartslag op mijn horloge bijhield, voelde ik mij aan de andere kant juist ontspannender dan tijdens vele andere loopjes. Dagdromend door het bos. Zeker niet hard (edit: ik deed 1:17:09 over de 11 km), maar wel heel erg HART!

En zo geloof ik dat ik dit experiment toch maar eens ga doorpakken. Of geloven, nee, ik ga het gewoon doen! Dat beloof ik met mijn hand op mijn hart.