Mijn Eerste Marathon

‘Gaan we dit doen? Maar ik bedoel; gaan we dit écht officieel doen?’
‘Eh ja, wat mij betreft wel.’
‘Ok! :-)’
‘Ok! :-)’

Zie hier de krachtige samenvatting van de geboorte van een spontaan plan. En eerlijk? Heel veel meer appjes zijn er aan deze geboorte niet vooraf gegaan.

Hij: een sportieve voetballer/bootcamper/crossfitter en niet onverdienstelijk wandelaar.
Ik: een hardlopende veelvraat die niet vies is van een stukje wandelen en een gekke uitdaging op zijn tijd.

Via bootcamp leerden we elkaar kennen en kwamen erachter dat we allebei wel eens een ‘stukje’ wandelden. Informatie waar verder niet veel mee gedaan werd, behalve van het af en toe uitwisselen van plannen en ervaringen. Zo wilde het toeval dat vlak nadat ik de 105 kilometer van Leeghwater had uitgetippeld, hij nog eens tien kilometer verder liep tijdens een tochtje Amsterdam-Tilburg. Tja, en toen kwam langzaam het idee opborrelen. Eerst nog lacherig, niet serieus, want tjee, ‘zouden we dat nou echt wel moeten gaan doen.’ Totdat, nou ja, bovenstaande bezegeling via de app.

We gaan het doen!

Volgend jaar september.
Wandelend van Nijmegen naar Rotterdam.

De lezers onder ons die zich wel eens in het wandelwereldje begeven, weten nu waarschijnlijk wel waar dit over gaat. Voor alle hardlopers die denken dat wandelen toch echt veel te langzaam gaat en dus geen idee hebben waar ik het over heb:

Nijmegen-Rotterdam is misschien wel dé wandeltocht van Nederland.
Niet in het kader van zo groot en gezellig als de Nijmeegse Vierdaagse (daar kan immers niks aan tippen), maar wel als je het hebt over afstand en uitdaging.
Wie een beetje topografische kennis heeft, weet dat Nijmegen en Rotterdam niet naast elkaar liggen. Wie er graag een uitdagende en mooie wandelroute van wil maken, plakt er nog wat lusjes aan vast en komt zo uit op een afstand van 160 kilometer. Ja, u hoort het goed: 160 kilometer. Dat zijn voor de wandelaars onder ons twee Kennedymarsen achter elkaar, of, voor de verstokte hardloperts van dit blog, vier marathons aan één stuk.

Nu is alleen dat gegeven al genoeg reden om het eigenlijk niet te willen doen, maar ik zou Sanne niet heten als ik niet alsnog gezwicht ben voor de tweede belemmerende factor, namelijk: dat je idealiter (om deze tocht te kunnen volbrengen) gemiddeld tussen de 7 en 7,5 kilometer per uur moet lopen. Correctie: wándelen! Nou, ik weet niet of één van jullie dat wel eens een uurtje heeft geprobeerd, maar ik kan je zeggen: dat is een stevige tippel. Helemaal als je dit zo’n 30 uur moet volhouden. Want nee, er wordt onderweg niet geslapen. En nee, het wordt niet opgedeeld in meerdere dagen. Het is zoals het is: 160 kilometer aan één stuk wandelen, met iedere 20 kilometer een verplichte rustpauze. Kortom, zaterdagochtend om 11:00 uur starten en zondagmiddag ergens tussen 15:30 en 16:15 finishen.

Gekkenwerk.
Ja. Als je er niet voor traint wel.
Daar waar ik er bij een Vierdaagse nog wel mee weg kom om ongetraind aan de start te staan en fit te finishen, zijn dit van die dingen waar je dat soort grappen niet bij uit moet halen. Daar zijn Ronald (die andere wandelgek dus) en ik het wel over eens.

Dus hadden we vandaag onze eerste training. Een kleine 25 kilometer op zo’n 7,5km/hr gemiddeld. De eerste stappen van een spontaan plan zijn gezet. Nog maar zo’n 200.000 stappen te gaan!

PS: Hoe zit het eigenlijk met die blessure? Na ruim 5 weken en 3 manuele behandelingen zonder fatsoenlijk resultaat, ben ik vorige week op second opinion bij mijn fysio geweest en zit er eindelijk schot in de zaak! Daar waar mijn bekken volgens de manueel al recht stond, was dit volgens de fysio zeker niet het geval en ben ik met een paar kleine manoeuvres weer recht gezet. Wat een verademing! Het gevoel dat je na weken van een knellende blokkade ineens weer ‘lucht’ hebt in je lijf! Komende week ga ik dus eindelijk weer een eerste hardlooppoging wagen. En tot die tijd leef ik me gewoon lekker uit met heul hard wandelen 😉