Mijn Eerste Marathon

Lieve oma,

Soms…weet je even niet zo goed waar te beginnen. Iets met een besef dat nog moet komen en een reeks van indrukken die nog even moeten bezinken. Bizar om te bedenken hoe je zomaar van een gek, klein, spontaan idee ineens kan komen tot een plan en dat het plan dan wordt omgezet in een concrete actie en ineens uitmondt in een avontuur dat je nooit meer zal vergeten.

Ze zeggen wel eens: het gaat niet om het doel, maar de reis ernaartoe. En ik moet zeggen oma, het is waar. Ja, ik had een doel voor ogen, maar zonder die reis die daar aan vooraf is gegaan, was het doel bereiken nooit zo mooi geweest. Twee uur in de auto zitten is toch echt anders dan vijf dagen onderweg zijn. Daar zijn mijn bovenbenen het overigens ook mee eens. En die vijf blaren. En die ene teennagel op half zeven. En die schuurplekken onder mijn oksels. En die zweetpukkels die het gevolg zijn van overproductieve poriën gestelpt met factor 50 zonnebrand.

Maar het was iedere blaar, puist en schuurplek waard. Ik ben zelfs een klein beetje verdrietig dat het hele avontuur alweer ten einde is. Want het was mooier dan het zwaar was en als ik zou mogen kiezen zou ik al die 165 kilometers zo weer opnieuw doen. Ja, zelfs in die bloedhitte van de afgelopen week. Want ik heb herinneringen gemaakt die ik in een doosje wil stoppen met een briefje waarop staat: ‘Geen plan is ooit gek genoeg om niet minstens te overwegen het gewoon te doen.’ En het dan ook gewoon te doen.

We did it oma! De Grand Southern Grandma Trail is volbracht. En het was allemachtigprachtig!

Dag 1, Veenendaal – Ravenstein, 40 km

Lieve oma,

Vandaag zijn we van Veenendaal naar Ravenstein gegaan. We mochten 2 pontjes over, hebben heel veel bange schapen gezien, zijn in 3 provincies geweest, aten boterhammen op een bankje en zijn nu 40 kilometer dichter bij Bingelrade. Nu zijn we best wel een beetje moe, maar gelukkig slapen we in een herberg met terras voor de deur. Eén biertje moet kunnen toch? Tot zondag!

Dag 2, Ravenstein – Venhorst, 30 km

Lieve oma,

Vandaag zijn we vanuit Ravenstein vertrokken naar Venorst. Met blauwe luchten door het Brabanse land. Wat was het mooi! En warm. Dus deden we als de schaapjes; af en toe even uitrusten in de schaduw van een boom. Ook lunchten we koude poffertjes bij de kerk van Mill, speelde ik vogelverschrikker in het gras en…werden we ingehaald door een stel toeterende aso’s. Wat eigenlijk gewoon Babette bleek te zijn die ons kwam verrassen. Dat was echt wel vet lief oma. Wat ook lief was, is dat we vanavond bij familie van Babette mogen slapen. En dat ik een klein kuikentje mocht knuffelen. We zijn nu weer 30 kilometer dichter bij Bingelrade. We kunnen al bijna zwaaien. Tot zondag oma!

Dag 3, Venhorst – Helenaveen, 37 km

Lieve oma,

Vanochtend hebben we Venhorst verlaten en zijn we met de zon in en op onze bol op weg gegaan naar Helenaveen. En wat een bofkonten waren we: we mochten ter afwisseling een heel stuk door het bos! Schaduw en even geen asfalt. Dat vonden mijn bovenbenen ook wel fijn. Ik ging letterlijk als een zonnetje! Alleen toen kwamen we bij een doodlopend paadje en een sloot. En wij moesten precies aan de overkant zijn. Toen moesten we dus op berenjacht. Gelukkig zijn wij niet bang, dus gingen we zwemzwemzwemzwem met fiets en al door de rivier. Er is geen foto van en hoewel ik weet dat als het niet op Facebook staat het ook niet is gebeurd, hebben we wel een filmpje om het te bewijzen. Die krijgt u nog te zien. Daarna aten we weer koude poffers. Dit keer in Deurne. Maar toen werd het zwaar. En ging het grote genieten over in het grote afzien. Maar na 37km was daar toch het terras en het bier. Wel alleen alcoholvrij dit keer, want ik was zelfs een beetje te moe voor een echt biertje. Nu ga ik lekker televisiekijken. Nog maar 60 km en 2 dagen te gaan oma. We zijn er bijna! Tot zondag!

Dag 4, Helenaveen – Sint Odiliënberg, 34 km

Lieve oma,

Vandaag zijn we vertrokken uit Helenaveen om eindelijk de grens met Limburg te passeren. Omdat het nogal warm zou worden vertrokken we al om 7.00. We hadden alleen niet zoveel geslapen omdat onze hotelkamer boven de kroeg aan het terras grenste en we tot 5.00 ’s ochtends New Kids uit Maaskantje op het terras hadden zitten. Ik kan u zeggen oma, daar word je niet echt blij van. Gelukkig was de wilskracht groter dan de wallen. Maar die zon hè…en dat zweet…niet tegenaan te drinken! Gelukkig had ik een mentale truc bedacht: 3km lopen en dan stoppen om te drinken. In een dipje klinkt 11x3km namelijk een stuk minder ver dan 33km. Wat ook helpt: een twittermaatje een stukje laten meelopen. Dan zit je zo op 20km. Maar ja, dan moet je nog een eindje. Maar toen..op 25km en met Roermond in het zicht bleek…bleek God te bestaan. Er was water! Water om in te zwemmen! Geen twijfel, wij slaan af, Roermond can wait…plons! Na een duik en gebruikelijke pofferlunch vervolgden we verfrist onze tocht. Dwars door het centrum van Roermond. Dat was mooi! Daar moest dus wel op gedronken worden (geen nood oma, alleen malt). En toen het laatste stuk. Iets met niet denken, maar doorgaan en ondertussen in de volle zon een klein beetje doodgaan. Niet echt natuurlijk, maar dat wilde mijn moeder graag even checken, want die stonden ineens als verrassing voor de deur van ons vakantiehuisje. Dat was stiekem best wel lief. En nu is het nog maar 1 nachtje slapen en dan zijn we in Bingelrade. Nou ja, bijna dan. We moeten er wel nog even 25km voor lopen. Tot morgen oma!

Dag 5, Sint Odiliënberg – Bingelrade, 25 km

Lieve oma,

Vandaag was het dan zover. De laatste dag. De laatste 25 km. En u weet wat ze zeggen, de laatste loodjes wegen het zwaarst. Maar wie heeft dan ook al die heuvels in Limburg neergelegd?! Met het kraaien van de haan vertrokken we uit onze blokhut. Vandaag zouden we immers landsgrenzen doorkruisen. Maar eerst door het bos en daarna van Echterbosch naar Koningsbosch. Wist u dat ze daar nieuwsgierige paarden, circusgeiten en asociale schapen hebben? En toen was daar Deutschland! Der enige echte Bundesrepublik. Das war ja richting geil! Nou ja, eigenlijk niet echt zo langs een N-weg met windmolens, maar goed…je kan niet alles hebben. Net zoals je geen zeggenschap hebt op het weer. Want na dagen zinderende hitte kwamen we op 1,5km van de finish in een ware stort- en onweersbui terecht. De hemel werd er emotioneel van zullen we maar zeggen. Maar daar was dan na 165 kilometer eindelijk dat bord: ‘Bingelrade’. Het dorp waarvan iedereen zegt ‘Eh…wáár gaat jullie reis naartoe?!’ Nou, naar oma dus. Met heldenbord! En hele dikke zoenen. En vlaai. En een douche. Wir haben es geschafft! Een bizar mooi, verrassend, ver, gaaf, vermoeiend, fantastisch avontuur. Van Veenendaal helemaal naar Bingelrade. Het besef moet nog een beetje komen. Maar wat was het mooi. Een avontuur om in een doosje te stoppen. En nog héél lang van na te genieten!

Ps:

Lieve oma,

Ik weet dat het avontuur eigenlijk ten einde is, maar toch wilde ik nog graag nog even iets zeggen. Want weet u, Sjoerd (dat lange eind dat u ooit nog eens lekker ding heeft genoemd toen hij een keer na een douche zonder shirt de kamer in kwam lopen – wat ik als mooie-man-kenner uiteraard compleet begrijp) Nou, die Sjoerd dus. Die verdient eigenlijk ook nog wel een soort van staande ovatie met heel veel tromgeroffel en meer van zulks. Ik heb dan wel een pokkenend gelopen, maar dat was eigenlijk ook het enige dat ik hoefde te doen. Sjoerd daarentegen… die was pakezel, verzorgingsman, cameraman, massageman, navigatieman, oppepman, inpakman, boodschappenman, ‘kijk eens wat voor mooie vogel daar vliegt’ man… Nou, eigenlijk dus een man-die-alles-kan-man. En zonder wie ík deze tocht niet had kunnen volbrengen (wat ik overigens ook niet had gewild, want dan ik niet de hele tijd naar dat kekke fietskontje van hem kunnen kijken). Afijn. U begrijpt het oma. Deze Grand Southern Grandma Trail was er niet geweest zonder Sjoerd. Zelfs nu zit ik met mijn blarenteentjes in een voetenbadje gemaakt en klaargezet door… juist. Wilt u hem dus de volgende keer dat u hem ziet een hele dikke zoen geven? Dan doe ik dat ook.