Mijn Eerste Marathon

Hoeveel spierpijn kan een mens hebben?
Antwoord: een hoop.

Daar waar ik na mijn vorige marathon bijna direct alweer vrolijk door de straten huppelde en na een week alweer mijn eerste rustige trailrun deed, had mijn lijf ditmaal duidelijk wat meer moeite met het verteren van die 42,2 kilometer. Daar waar ik eerst altijd vrolijk lachte om die Youtube-filmpjes waarbij mensen na afloop van de marathon achterstevoren de trap af strompelden, lachte ik nu nog slechts als een boer met kiespijn. Want hoewel ik niet achterstevoren liep, is de zijwaartse krab-pas nou ook niet per se de meest charmante manier om trappen te trotseren.

Ja, je kan wel zeggen dat ie erin gehakt heeft. De marathon. Iets met diep gaan en doorgaan. Want je lijf negeren als deze ‘Ho!’ zegt, krijg je altijd weer terug op je bord. En dus was het afgelopen week payback time.

Gelukkig ben ik naast loper ook nog een halve triatleet. Dat wil zeggen; als ik niet kan lopen, dan kan ik nog altijd gaan zwemmen. Gelukkig wordt zwemmen ook aangeraden als een prima hersteltraining. Ware het niet dat je je wel bij ieder keerpunt ook weer met je benen moet afzetten… Van die dingen die je normaal nooit opvallen, totdat je ze met melkzuur in je gelederen doet.

Ondertussen probeerde ik gedurende de week een balans te vinden tussen complete rust en lichte activiteit. Lichtjes trappen op de fiets, beetje yoga. En tussendoor met mijn voeten in een sodabadje. Want hoe zat het eigenlijk met die teennagels? Nou, die hadden ook hun portie payback time te innen. Met lief badderen en tegen ze praten hoop ik dat de schade uiteindelijk beperkt blijft en dat ze niet en masse tegelijkertijd afscheid van mij nemen.

Die teennagels kan ik de komende tijd namelijk nog goed gebruiken. Want die marathon mag dan gelopen zijn, de volgende avonturen lonken alweer aan de horizon. En dus waagde ik het er een week na de marathon toch maar op om een eerste Vierdaagse training in te lassen. De spierpijn was inmiddels verdwenen en hoewel het eerste rondje hardlopen na 6 dagen nog niet helemaal vanzelf ging, zou wandelen wel moeten kunnen. Bovendien, wie kan een evenement georganiseerd door ‘De Vrolijke Tippelaars’ weerstaan?

Het tippelen ging me gelukkig goed en vrolijk af. Maar de bootcamp op het stadsstrand waar ik coördinator van ben, liet ik de dag erna toch nog wel als een watje langs me heengaan. Gelukkig moesten er naast squats ook foto’s gemaakt worden, dus deed ik voor de vorm een push-up mee en leefde ik me verder vooral uit met het squatten van mooie plaatjes.

En zo zijn we langzaam alweer bijna anderhalve week verder. Echt fatsoenlijk heb ik nog niet hardgelopen*, maar payback time duldt geen haast, dus luister ik braaf naar mijn lijf en bedenk ik me maar dat voor alles wat ik nu niet forceer mijn lijf mij dankbaar zal zijn als ik eind deze maand de #GSGT aanga.

Hoeveel ik moet terugbetalen na die toch durf ik nog niet te bedenken, maar ik ga er maar vanuit dat het avontuur het meer dan waard zal zijn. Net zoals afgelopen week eigenlijk niks tegen die roze wolk op kon. Want wat is spierpijn als je met je hoofd in de wolken loopt?

*Edit: Na het schrijven van dit blog ben ik weer even een rondje gaan proberen. En potjandorie dat was me een partijtje fijn! Alle spierpijn is/lijkt verdwenen en die 7,5 kilometer voelde weer als vanouds. Payback time right back at ya! Hard work pays off. Geduld en rust ook.