12 augustus 2016
Lief marathon dagboek,
Ik heb het ze verteld. Nee, niet ons geheim. Maar dat ik ga stoppen met dit blog. Ze slikten het voor zoete koek. Nou ja, bijna allemaal dan. Er zijn een aantal die niet geloven dat ik al klaar ben met schrijven hier (ik ben bang dat mensen me beter kennen dan ik denk). Maar dat is niet erg. Het belangrijkst is dat niemand ook maar enig vermoeden heeft wat er zich naast deze ‘blogstop’ afspeelt. Ons geheim.
Ik ben eigenlijk niet zo goed in geheimen bewaren. Als ik ergens enthousiast over ben dan schreeuw ik dat gewoon graag van de daken. Of ik schrijf erover. Maar in dit geval kan het niet. Mag het niet. Tenminste, dat heb ik met mezelf afgesproken. Noem me gek, raar of bijgelovig maar op de een of andere manier zit het in mijn hoofd dat als ik mijn geheim ook maar aan één iemand doorvertel, het hele sprookje alsnog niet door zal gaan. Of, beter gezegd, alwéér niet door zal gaan.
En ja. Natuurlijk heb ik al een paar keer op het punt gestaan om het te vertellen. Uit enthousiasme. Uit spanning. Uit het feit dat het heel normaal is dat je zoiets als dit wil delen. Maar ik doe het niet. Ik slik mijn woorden in, glimlach en doe alsof er niks aan de hand is. Alsof het voor mij heel normaal is om 53 kilometer in een week te lopen (‘Tja, vakantie hè. Alle tijd om te lopen.’) En deze week ook weer 50 kilometer aan te tikken.
Ik loop ze dus in stilte. Ik bereid me voor in stilte, wetende dat er slechts 2 mensen zijn die van mijn plannen op de hoogte zijn. Sjoerd, mijn vriend (die ik eigenlijk mijn man moet noemen maar dat vertik ik). En Dexter. Of Erik (zoals hij eigenlijk heet). Een twittervriend die in Bremen woont en eigenlijk een beetje de aanstichter is van het geheel. En tevens optreedt als online coach en ervaringsdeskundige.
Mijn ouders denken dat ik straks in Bremen Erik ga aanmoedigen. Net zoals de rest straks zal denken. Heldensupport gecombineerd met een stedentrip. Niks gek aan.Behalve dan dat ik degene zal zijn die de support kan gebruiken. Wel 42,2 kilometer lang.
Want, lief dagboek, we gaan ervoor.
Mijn. Eerste. Marathon.
Liefs,
Sanne
Mijn Eerste Marathon 
Prachtig, zoals je dat hebt gedaan. Ik had wel gezien dat je flink aan het trainen was.
Gefeliciteerd en ik verwacht natuurlijk nog wel een paar mooie afleveringen van je. En daarna je blognaam veranderen in: ‘Mijn tweede marathon’? Of misschien wel ‘Mijn eerste ultra’..? 😉
Haha! Ja wie mij via Garmin een beetje gevolgd heeft had iets kunnen vermoeden wellicht 😉 Maar verder ben ik blij zoals ik het heb gedaan. De hele voorbereiding volgt deze week met een dagelijkse update, met als klap op de vuurpijl een vlog van D’day zelf 😉 Enne…voorlopig geniet ik mooi nog even na van deze eerste voordat ik ook maar iets ga aanpassen :-p
GEFELICITEERD met deze prachtige prestatie:-)! Je bent (een nog grotere) HELD! Zeker nu je zelf ook de magische afstand hebt gelopen;-).
Fantastisch! Gefeliciteerd!
hahaha briljant
Wat ontzettend leuk, Sanne! Ik neem aan: gefeliciteerd (maar heb nog niet, zoals Dorothé, naar de uitslagen gekeken). Wat heerlijk dat het nu gelukt is, en wat geeft dat een mogelijkheden voor hierna.
Zo hee, nu wél je uitslag opgezocht: wat een mooie tijd! Lucky girl.
Leuk. Proficiat. Ik heb natuurlijk stiekem naar de uitslagen gekeken.
Groetjes?
Dorothé
Ik snap dat heel goed. Lekker geen druk zo. Oh wat gaaf meis
Het was echt de juiste manier. Mijn ouders zijn een beetje teleurgesteld dat ze het niet live hebben mogen meemaken. Maar de vreugde zal nog wel gedeeld worden 🙂