Mijn Eerste Marathon

“Fock, wat ga je hard!”
We zijn halverwege de tweede ronde en ik heb al minstens vijf keer gedacht om Marjolein gewoon maar te laten gaan. Het is twee weken post-Bremen en mijn lijf is na maanden lang & slow niet helemaal meer gewend hoe het is om te lopen op niveautje kort & hard. Marjolein daarentegen is de laatste tijd juist wel even klaar met de lange afstanden en heeft fitte sprintbillen waar ik nu al een kilometer of 3 tegenaan mag kijken.

“We doen rustig aan vandaag hè?”
“Ja, we doen rustig aan.”
Natuurlijk had ik kunnen weten dat dit uiteindelijk niet zou gebeuren. Hoewel ik het toch zeker wel van plan was. Maar ja, als er eentje snel vandoor gaat, dan ben ik stiekem toch te fanatiek om haar dan ook echt te laten gaan. En dus deden we niet rustig aan. Maar gingen we gewoon twee rondjes bijna dood.

Wat dat betreft is lopen in een wedstrijd toch een soort mentale mindfuck. Helemaal als je kort en hard moet. Je voelt je lijf en je longen branden, je hoort vanbinnen een stemmetje gillen ‘langzamer! langzamer!’, maar je zet toch door. Wetende dat deze hel over een dikke 20 minuten afgelopen is en je weet dat de euforie na afloop alle pijn weer doet vergeten. Maar nu is het nog niet zover. Nu zit ik nog midden in de hel en zijn de sprintbillen van Marjolein mijn lijdensweg naar de hemel.

Mijn geluk is de ‘heuvel’ in de laatste kilometer van het parcours. Als trailliefhebber is dit een eitje voor mij om omhoog te komen. Bovendien, ‘what comes up, must go down’, en in omlaag lopen ben ik nóg beter. In tegenstelling tot asfalt-lover Marjolein die van uitzicht heeft gewisseld en nu tegen mijn bescheiden Antilliaanse kontje aan moet kijken. “Kom op Marjolein! Laatste stukkie! We gaan samen over de finish hoor!”

Fanatiek of niet, het voelt niet goed om Marjolein er op het laatst uit te lopen. Als zij er niet was geweest had ik dit belachelijke tempo überhaupt nooit volgehouden. Wat dat betreft vervloek en bedank ik haar tegelijkertijd. Maar goed, samen uit, samen thuis. Bovendien lonkt de finish en met die gedachte in het achterhoofd, gaat ook bij Marjolein het laatste restje turbo nog even aan en vliegen we hand in hand over de finish.

“Mijn God! Ik ga NOOIT meer rustig aan met jou lopen!”
“Moet jij zeggen!”
“Wat hebben we eigenlijk gelopen? Ik heb echt geen idee!”
“Onder de 22 minuten geloof ik.”
“Nee! Ga weg!”
“Nee, echt. Maar ik kom wel 150 meter te kort.”
“Shit!”
“Die moet ik nog wel volmaken zo hoor!”
“Moet dat?”
“Ja, kom op. Nog één sprintje.”
“Wel richting het bier dan.”
“Uiteraard richting het bier!”

Een kwartiertje later zitten we moe maar vol endorfine aan het bier. Met een officiële eindtijd van 21:57 & 21:58 hebben we allebei een onofficieel PR te pakken. Maar net wel of net niet, dat maakt niet uit. We proosten gewoon op ons gezamenlijke haaswerk, onze sprintbillen en het feit dat dit vast nog veeeuuul harder kan. Als we maar gewoon rustig aan doen. Proost!