Mijn Eerste Marathon

“Jeetje, jij hebt de smaak wel te pakken hè?”
“Goh, jij bent flink op dreef!”
“Alwéér een wedstrijdje?”
“Volgens mij gaat ie lekker of niet?”

Het is de meesten in mijn omgeving al opgevallen: sinds ik mijn status als tryatleet heb verruild voor die van triatleet hop ik van het ene combinatiesportevenementje naar het andere. Is het geen triatlon, dan is het wel een cubwedstrijdje of – zoals afgelopen woensdag – een run-swim-run feestje. Het kan niet op met de confetti en hoewel ik zelf nog niet eens zo heel erg doorhad dat ik langzaam maar zeker een reputatie van party animal aan het opbouwen was, kan ik na alle reacties inderdaad toch niet helemaal ontkennen dat het feestbeest in mij inderdaad wel een beetje los is.

Maar ja, wat wil je met zoveel leuke feestjes. Normaal ben ik helemaal geen spelletjes mens, maar toen ik de inschrijving voor de Henschotermeer Games voorbij zag komen moest ik wel. Al was het alleen maar omdat deze plek dit voorjaar mijn hart heeft gestolen tijdens mijn eerste duik in open water. Een prachtplek die op sommige momenten zelfs een beetje tropisch aandoet. Tel daarbij op dat het in de buurt is, er veel bekenden mee zouden doen en ik nog niet eerder de run-swim-run-combi had gemaakt…ja, toen had ik mijn feestmuts natuurlijk allang opgezet!

Samen met Jannes van de club reed ik woensdagavond dus naar de locatie waar om 19:00 het feest zou losbarsten. In de rij voor ons startnummer kwamen we al de een na de andere bekende tegen van VZC. Even hoopten we nog met 15 leden van start te kunnen; in dat geval zou onze deelname namelijk ook meetellen voor het clubklassement, waar iedereen stiekem toch wat fanatieker voor strijd dan ze willen toegeven. Hetzelfde geldt overigens ook voor de wedstrijd zelf. Ik roep namelijk van tevoren altijd wel heel erg hard dat ik ‘wel zal zien hoe het gaat’ en dat het ‘vooral voor de fun’ is. Maar stiekem, en wellicht ook niet zo stiekem, ben ik als het startschot eenmaal gegaan is gewoon net zo bloedje fanatiek als een feestganger met een pilletje op. Niet denken, gaaaaaaan!

Denken had ik overigens van tevoren wel een beetje meer kunnen doen. Het vergeten van een startnummerband was niet echt heel erg handig en toen ik mensen met teiltjes water in de weer zag bij het wisselpunt, bedacht ik me dat je voeten spoelen tijdens het wisselen op een zandbank wellicht helemaal niet zo’n slecht idee zou zijn geweest. Ach ja, het is maar een spelletje toch? Of niet?

Na de start was het in ieder geval wel ‘game on’! Begon ik nog een beetje met vermoeide zwabberbenen en dacht ik héél even ‘ik doe het wel rustig aan vandaag’, na zo’n 500 meter leek het feestbeest in mij los te komen en wilde ik niets liever dan ‘party hardy till the end’. Waarvoor ik overigens wel nog een excuus aan Marjolein verschuldigd ben. Riep ik 200 meter na de start toen ik haar tegenkwam nog ‘zal ik gezellig met jou meelopen?, naar 400 meter was ik er alweer vandoor, haar zielig en alleen (nou ja, in de goede handen van haar vader en vriend) achterlatend om mijn eigen feestje te vieren. Sorry, Marjolein, sorry! Next time I’ll buy you a beer!

Iets wat ik na 1,5 km overigens ook wel kon gebruiken. Nou ja, niet perse bier, maar wel iets anders van vocht. Het was een stuk benauwder dan ik dacht en mijn tong lag als een droge leren lap in mijn mond te schreeuwen om water. Wat met zo’n 4.30 min/km in mijn geval ook niet zo heel gek is.
Gelukkig werden na 2,5 km mijn gebeden verhoord en was er water…in de vorm van een meer om in te zwemmen. Hijgend en puffend wurmde ik me zo snel als ik kon uit mijn shirt en schoenen, om van start te gaan aan onderdeel twee van de race: 500 meter zwemmen. Rennend richting het water zie ik in mijn ooghoek nog net Jantiene van AltijdSporten staan. Hoewel we elkaar alleen maar via mail en social media kennen, herkennen we elkaar direct. Ik smile, zwaai, roep en duik zo goed als het gaat het water in. Let’s. Get. Swimming!

Oef! Dat valt nog niet mee! Zwemmen gaat normaal gesproken prima. Maar dan heb ik meestal niet eerst 2,5 kilometer volle bak gelopen. Terwijl mijn benen als zware bakstenen voelen, proberen mijn longen naarstig zuurstof op te nemen. Wat nog niet meevalt als je het merendeel van de tijd met je hoofd en mond in het water ligt. Gelukkig lijkt mijn lijf zich na 150 meter weer aardig te herpakken, doen mijn benen weer gezellig mee en heb ik mijn ademhaling onder controle. Ik heb de slag te pakken en wordt al zwemmend eigenlijk door niemand ingehaald. Af en toe moet ik even navigeren naar de boei, maar eigenlijk zitten de 500 meter er op voor ik het weet. Snel het water uit dus, even lachen naar de camera van Jantiene en op naar de laatste wissel.

Met in iedere sok en schoen een kilo zand zwaarder begin ik aan mijn laatste loopronde. Die begint nog best aardig, maar is de laatste 1,5 kilometer wel afzien. Maar je blijft feesten tot de lichten aangaan of niet, dus niet zeuren, lopen! Ondertussen besef ik me dat ik sinds mijn zwemstart geen vrouw meer in mijn buurt heb gezien. En ook de hele tweede loopronde kom ik nergens een ander vrouwelijk feestbeestje tegen. Wel word ik nog ingehaald door een paar mannelijke feestvierders die nog even een laatste partypopper hebben genomen. Maar uiteraard laat ik me niet kennen en confetti vlak voor de finish ook nog een paar mannen voorbij (Oeps? Was dat het vriendje van Marjolein? Sorry Marjolein, sorry!). Met de finishboog in zicht weet ik er nog een laatste eindsprint uit te persen en kom stuk maar voldaan de finish over in 33:06. Een tijd die later in de uitslagen goed blijkt te zijn voor een 4e plaats bij de dames.

Eenmaal gefinisht begint het feestje natuurlijk pas echt. Afzien is fijn, maar de euforie daarna nog wel tien keer fijner. Zelfs als je nog half naar adem happend probeert een gesprek aan te gaan met Christophe en Miriam (van het o zo beroemde Hardloperskookboek) die nog geheel fris en fruitig aan de start staan van hun 15 kilometer estafette (om en om 2,5 km knallen). Of met Dimitri, een mede-triatleet en FB-vriend die je nu eindelijk in real life de hand kunt schudden. En met Jantiene, waarmee je nu van rol bent verwisseld als sporter en kiekjes-schieter (‘cheese!’). En natuurlijk met Marjolein. Die het mij in al haar vriendelijkheid en vrolijkheid niet eens kwalijk nam dat ik er als een verkeerde haas vandoor ging en nu gewoon als tryatleet staat te stralen na haar eerste zwemvuurdoop. Wat zeg ik? Staat te swingen! Terwijl het estafettefeestje is getart, maken wij onze eigen afterparty. Next time we make it a funkathlon! Swim-bike-run-dance!

En als het einde dan echt in zicht is en het stiekem toch ook wel een beetje fris begint te worden, dan zetten we de feestneus weer af en poetsen hem op voor de volgende keer. Las ik daar nou iets van een zomereditie op 19 augustus met een swim(300m)-run(3km)-swim(300m)-run(3km)? Hang de vlaggetjes maar vast op!