Op slechts een paar kilometer van mijn huis ligt een andere wereld. Een wereld vol konikpaarden, Schotse hooglanders en herten met grote geweien. Maar het zou me niets verbazen als er ook andere prehistorische dieren verstopt zitten. Mammoeten, wolharige neushoorns, een verdwaalde dinosauriër wellicht.
De vlakte is uitgestrekt en de wind blaast in mijn gezicht. Het enige geluid dat ik hoor is dat van mijn voetstappen, mijn ademhaling, het bonken van mijn hart.
Dan stop ik even. Doe mijn ogen dicht en luister. Ik adem diep in en voor heel even is er niets anders dan het hier en nu. Alleen is het hier en nu een paar miljoen jaar naar het verleden geslingerd en waan ik me voor een split second niet op de Utrechtse Heuvelrug, maar in Jurassic Parc.
Ik voel me klein en nietig, maar tegelijkertijd gevuld met groot geluk.
De gedachte aan grazende brontosauriërs doet me glimlachen en terwijl ik naar de briesende konikpaarden kijk, bedenk ik me wat een voorrecht het moet zijn om hier paard te zijn.
Of loper.
Zoals ik.
Die op een paar kilometer van huis de wereld achter zich kan laten. Alsof de omheining letterlijk een scheidslijn is tussen nu en wat ooit is geweest.
Plantage Willem III.
Hoe één klaphekje een wereld van verschil kan maken.
Mijn Eerste Marathon 
Leuk hoor !