Mijn Eerste Marathon

Ik zit in een spagaat. Niet dat ik zo lenig ben (In. My. Dreams! – en één keer op elf jarige leeftijd toen ik als stijfste turnstertje van de klas na uren oefenen op mijn kamer eindelijk met mijn schaamstreek de grond bereikte, en mijn pijngrens). Maar wel in een spagaat van leuke uiteenlopende dingen die ik de komende weken allemaal in mijn schema moet (herstel: WIL) passen. Want ook al draait het voor een groot deel om de fun. Soms kom je er niet onderuit dat er ook gewoon een beetje fatsoenlijk getraind moet worden.

Zo sleep ik vanavond mijn wederhelft maar eens het huis uit voor een rondje sportieve activiteit. Meneer heeft in 2016 nog geen enkele kilometer weten te maken en hoewel hij Koning Ultracompensatie is, slaat de schrik bij mij toch een beetje om het hart als ik in mijn agenda zie dat we over slechts 4,5 week van start gaan bij de Grand Raid Nisramont. En hoewel we als ‘Team Cavia’ niet al te hoge verwachtingen scheppen, wil ik op zijn minst toch wel de finish halen. Heelhuids als dat kan. Komend weekend vertrekken we dus op een mini-trainingskamp naar de Ardennen (een verkapt verjaardagscadeau van mij aan hem – geen medelij, er zit een knus B&B bij geboekt). Met een gebrek aan uitgebreide technische mtb ervaring heb ik namelijk nog steeds nachtmerries dat ik straks bovenaan zo’n afdaling sta te gillen dat ik niet naar beneden durf. Als laatste finishen, ok. Maar als bange cavia van het parcours worden gehaald, dat gaat me niet gebeuren!

Ondertussen loop ik 6 maart ook nog een 10 kilometer wedstrijd tijdens de CPC (iets met een gehoopte PR-poging tijdens het inschrijven enkele maanden geleden – en iets met een huidige staat van vorm waarin ik al blij ben als ik hem soepel rond de 50-51 minuten uitloop). Oja, en dan was er de week na de spartelende cavia’s ook nog een wandeltochtJE van 80 kilometer. Voelt u de spagaat aankomen? Ik heb in het laatste geval maar besloten dat ik er een karaktertestje van ga maken. Fatsoenlijk trainen lukt toch niet. Dan maar ongetraind 18 uur wandelen. Appeltje eitje toch?

Ach ja, en als we toch bezig zijn, dan kan er ook nog wel een halve marathon bij ergens in april. Want dat heb ik immers ook al 3 jaar niet meer gedaan. Dus waarom niet nu gewoon alles tegelijk toch? Zondag 17 april, Enschede. Gezellig met m’n zusje, dat dan weer wel. Dacht dat het een mooi alibi zou zijn om niet zo hard te hoeven lopen. Maar potjandorie, na maanden korte afstanden en januari helemaal minimaal km’s, vallen de duurlopen wel een beetje tegen hoor! En met een zusje dat wél 4 á 5 keer per week loopt, ben ik bang dat het voor míj straks aanpoten wordt om die 21,1 kilometer lachend te volbrengen!

Gelukkig compenseer ik wat gedisciplineerde arbeid met andere sportieve activiteiten. Zo zit ik sinds vorige week officieel bij het hiphop-wedstrijdteam ‘Flash!’, waarbij ik mijzelf 2 avonden in de week.ritmisch in het zweet werk. En voor ie denkt dat dansen als workout niet kan tippen aan hardlopen, fietsen of zwemmen…think again! Na een pittige warming up, volgt altijd een nóg pittiger buikspierkwartiertje gevolgd door wat grondig rek- en strek werk.

Mocht ik dus door een enigszins rommelig schema verzaken om onvoorbereid zonder glimlach over de streep te komen. Dan in ieder geval swingend met een sixpack in spagaat!