Mijn Eerste Marathon

Gisteren was het zover: mijn eerste proeftraining bij een loopgroep van de lokale atletiekvereniging. Na mijn eerdere blog en de vele ervaringen en tips die ik daarna van alle kanten kreeg (waarvoor dank!), ging ik goed voorbereid en met een positief gevoel op pad.

Een van mijn grote ‘struikelpunten’ was het eten. Hoe ging ik dit doen als ik tot 17.30 werk, pas om 18.00 de trein kan pakken en na 19.00 alweer de deur uit moet om op tijd bij de training te zijn? Boterhammen in de trein, warm eten tijdens de lunch, of gewoon snel een banaan erin en dan de warme maaltijd bewaren tot na de training? Ik besloot voor de middenweg te gaan: een maandagavond-kliekje van couscous met noten, kaas en vijgen in een plastic tupperware bakje en dat rond vijven nog even met een lepel achter mijn bureau naar binnen schuiven. Dat moet genoeg energie geven voor een eerste trainingsavond!

Een beetje moe van een eerste werkdag en veel nieuwe indrukken, kwam ik mooi op tijd bij de atletiekclub aan, waar ik meteen kennis maakte met een eerste loopclubmaatje. De weg wist ik nog niet zo goed, maar gelukkig kon zij mij verwijzen naar de kleedkamers en waar ik mijn spullen kwijt kon. Inmiddels waren ook de trainer en de rest van de lopers gearriveerd. Tijd om de atletiekbaan onveilig te maken!

Na een warming-up, wat rekken en strekken kon de training echt beginnen. Intervallen waren het deze avond. Iets waar ik tot voor kort nog amper wat mee had gedaan. 1000-500-300-200-400-600 met steeds 200 meter herstel tussendoor? Ik had geen idee. Gelukkig had ik al snel een ‘eigen’ loopmaatje gevonden, waarmee ik op eenzelfde tempo de training kon volbrengen. Een beetje kletsen, een beetje lopen. Iets harder lopen, iets minder kletsen. De eerste steigerruns (nog zoiets nieuws!) en intervalrondjes vlogen voorbij.

Mijn angst om niet mee te kunnen komen met de groep, was dan ook snel verdwenen.  Was ik eerst nog bang om iets te hoog te worden ingeschat en bepaalde verwachtingen niet waar te kunnen maken (‘He, ben jij niet de dochter van die ultralange afstandsloper?’), tijdens de training bleek ik toch aardig in de voorhoede te lopen. Niet dat dit heel belangrijk is natuurlijk, maar een kleine boost voor je zelfvertrouwen geeft het toch wel.

Wat ik echter nog belangrijker vond, was het sociale aspect en de gezelligheid die ik deze avond meekreeg. Ik werd hartelijk ontvangen, warm welkom geheten en heb met verschillende mensen leuk kunnen kletsen. Ook na afloop van de training werden er onder het genot van een kopje koffie of thee nog genoeg tips, ervaringen en leuke anekdotes uitgewisseld. En werd zowaar al uitgenodigd om mee te gaan met een groepje richting Keulen om daar de marathon te gaan lopen.

Nou, over dat laatste moet ik nog even nadenken, maar dat ik nog een paar keer ga meetrainen dat is zeker. Rennen alleen is leuk, maar samen misschien nog wel veel leuker.