Vorige week las ik ergens een verhelderende spreuk: ‘Als je geen tijd hebt om te ontspannen, wordt het tijd om te ontspannen.’
Voor iemand die vaak nogal veel in haar ‘hoofd’ zit, is dit een waarheid als een koe. Helemaal op het moment dat ik deze wijsheid tegenkwam.
Het was een hectische week geweest: net gestart met een onverwachts tijdelijke parttime baan, educatieprojecten om aan te werken, moeilijkheden rondom een potentieel pand voor De Kleine Huiskamer, een erg lange toneelrepetitie, filmhuistaken… Het moge duidelijk zijn: mijn hoofd zat vol. En zoals bij mij vaak gaat; als mijn hoofd vol zit, neemt de druk toe en als dat iets te lang blijft drukken ontstaat er een kleine ontploffing die ook wel stress wordt genoemd.
Stress in je hoofd is als stress(fractuur) in je voet: het ontstaat soms sluimerend, soms plotseling en eigenlijk het enige dat echt helpt is rust. Even de druk van de ketel, stoppen met het triggeren van die pijnlijke plek en ruimte maken voor opladen, herstel en ontspanning.
Eh…ontspanning? Ja, maar daar heb ik geen tijd voor! Wat dat betreft werkt stress ook precies hetzelfde als een stressfractuur: je weet dat het beter is om even rustiger aan te doen, maar eigenlijk wil je daar niets van weten. Niet stoppen, gewoon doorgaan. Kop in het zand en gaan met die banaan.
Zo ook vorige week zondag. Met een zelfgemaakt to-do lijst met een hele lijst aan punten, was er voor het belangrijke puntje ontspanning even geen plek in mijn hoofd. ‘Gelukkig’ had mijn hoofd ditmaal niets te zeggen. Ik had namelijk een afspraak staan. Met een hele strenge trainer! Ik had mij enkele weken daarvoor namelijk opgegeven voor de ‘Never Lose The Focus’ run van Andrea.
“Goed zo! Een run!”, zul jullie nu wellicht roepen. “Lekker even uit je hoofd en in het bos, ontspannen en wat anti-stress kilometers maken.” Ja, was het maar zo’n feest! Deze run zou namelijk geen ontspannen loopje worden, maar eentje waarbij de grenzen worden opgezocht, je het uiterste uit jezelf haalt en de trainers niet je vrienden zijn. Ai! Laat mijn gemoedstoestand nou als laatste zin hebben om even flink uitgekafferd te worden!
Met wat angst in de benen en een kloppend fractuur in mijn hoofd ging ik dus met de fiets op weg. Echt genieten van het mooie weer en de vroege ochtendlucht van het bos kon ik nog niet. Maar ik wist mijzelf als een mantra voor te houden dan je van lopen écht áltijd beter wordt en opknapt! Niet zeuren dus, maar loslaten, ontspannen en genieten.
En zoals dat gaat met dit soort dingen: de waarheid bleek inderdaad als een hele kudde ontspannen loeiende koeien. Zodra ik bij de training was aangekomen viel langzaam al het eerste stresslaagje van mij af. De groep was leuk, de sfeer ontspannen, het weer prachtig…En hoewel ik nog steeds een beetje zenuwachtig was voor wat komen zou, maakten de stresskriebels toch echt langzaam plaats voor loopkriebels.
Uiteindelijk bleek de door mij gevreesde ‘afbeul’-training erg mee te vallen. Tenminste in de zin van ‘beulen als trainers’ en aan de slag onder een streng ‘regime’ met een hoog ‘uitkaffergehalte’. Andrea en Ed bleken streng doch rechtvaardig en ja, er kon zelfs een lach en wat lol vanaf. Maar hard gewerkt worden moest er ook! En dat heb ik geweten! Sprintjes, heuveltraining, planking, squatten…Voor nadenken had ik niet eens tijd! Héérlijk vond ik het! Met iedere druppel zweet die ik verloor, verdween ook een stukje stress mee de bosbodem in. Niet denken, focussen! En hoe meer ik focuste, hoe leger (en ja, ok, roder) mijn hoofd en hoe groter mijn glimlach. Een gevoel dat ik moest vasthouden!
Eenmaal thuis ben ik dan ook maar meteen heel gefocust verder aan de slag gegaan: ik heb het to-do-lijstje aan de kant geschoven en heb de rest van de middag genoten van het lekkere weer. Als dat geen focus is, dan weet ik het ook niet meer!
Ps: Het verslag van Andrea lezen over deze toffe training? Klik hier!
Mijn Eerste Marathon 