Mijn Eerste Marathon

Sinds kort heb ik een nieuwe tic. Nou ja, tic, meer een nieuwe gewoonte (klinkt wat gezelliger). Hoe deze gewoonte is ontstaan weet ik niet, maar sinds de kou ons land is ingetrokken, is het eerste wat ik doe als ik thuis kom van hardlopen: de waterkoker aanzetten voor een flinke pot thee.

Terwijl het water in de keuken begint te koken, trek ik mijn schoenen uit en ga in de woonkamer even rustig rekken en strekken. Tegen de tijd dat ik voor het rekken van kuiten en achillespezen bij de trap ben aanbeland, hoor ik de ‘klik’ van de waterkoker en kan mijn kleine thee-ritueel beginnen.

Ik pak de rode pot met witte stippels, doe er een van mijn favoriete merk thee in, pak een grote beker en schenk deze voor de helft vol. Dit laatste onderdeel is essentieel in dit ritueel, aangezien de halfvolle beker thee ruimte laat om de andere helft te vullen met koud water, zodat ik mijn vocht meteen weer met volle teugen kan aanvullen.

Na de eerste lauwwarme mok, schenk ik meteen nog een volle hete lading in. Deze beker gaat mee naar boven en laat ik, terwijl ik onder de douche spring, wederom afkoelen tot aangename drinktemperatuur.

Eenmaal opgefrist, aangekleed en klaar voor de rest van de dag, neem ik eerst nog even de tijd om rustig de rest van de pot leeg te drinken. Aanvulling van vocht kan je immers nooit genoeg hebben! Helemaal na zo’n pittige interval-duurloop van 14 km als vandaag. Even bijkomen, even uitrusten. En dan kunnen we er weer tegenaan.

Mocht er iemand interesse hebben in een hardlopers theekransje of runnershigh-tea… Ik houd mij bij deze van harte aanbevolen!
Proost!

Ps: Heb jij een rare tic, gewoonte of ander ritueel na het hardlopen? Laat het weten. Ik ben wel nieuwsgierig of ik niet de enige ben!