Mijn Eerste Marathon

Zondag 13 april. De datum stond al een hele tijd met dikke letters in mijn agenda. Naarmate de dag dichterbij kwam begonnen de kriebels steeds meer toe te nemen. Niet zo gek als je bedenkt dat mijn Twitter-tijdlijn die zich steeds meer vulde met zenuwachtige berichtjes over het weer, Facebook posts over startvakken en wedstrijdtenues en Instagram foto’s van staaaaapels pannenkoeken en koolhydraatrijke pastamaaltijden.

Afgelopen weekend was het dan eindelijk zover: de Marathon van Rotterdam. D-day voor 12.500 zenuwachtige lopers die allemaal de fameuze 42.195 meter hoopten te volbrengen. De een met een streven van ‘gewoon’ uitlopen, de ander met als doel om een bepaalde streeftijd te halen, of ein-de-lijk dat pr te verbreken. Zou het lukken, zouden we het halen? Met de marathon weet je het immers maar nooit!

Wat ik wel wist, is dat ik niet degene zou zijn die euforisch over de finish zou komen. Ik zou namelijk euforisch langs de kant staan! Om net zoals in Amsterdam alle lopers een ‘held’ onder de riem te steken. Ik mag dan misschien nog geen 3, 4 of 5 uur kunnen lopen, ik kan wel 3, 4, of 5 uur lang staan schreeuwen. Tja, dan is de supportersrol je snel toebedeeld.

Een rol die je niet moet onderschatten overigens! Want sta maar eens een hele dag langs de kant, met een bord in je handen, de longen uit je lijf te schreeuwen en dan ook nog eens uitkijken naar allemaal Loopmaatjes en Dutch Road Runners waarvan je het merendeel nog nooit in het echt hebt gezien! Daar is gewoon 42 kilometer lang de ene voet voor de andere zetten niets bij!

Maar wie A zegt moet ook B zeggen. En aangezien B zeggen in dit geval vooral ook heel erg leuk is, toog het Heldenbord zondagochtend al vroeg richting Rotterdam. Niet alleen de marathonhelden zouden namelijk van start gaan, maar ook een aantal 10 kilometerkanjers. En ja, ook die kunnen best wat support gebruiken.

Tja, en daar sta je dan. Met je bord. Langs de kant. Een beetje zenuwachtig wachtend tot de eerste loper zich aandient. Voorzichtig schraap je je keel en probeer je haperend de eerste aanmoedigingen uit. “Kom op helden!”, “Zet hem op!”. Nog echt overtuigend klinkt het niet. Spichtig kijk je om je heen. Zijn wij nou de enigen die hier in het luchtledige staan te schreeuwen? Ze zullen vast denken dat we gek zijn. Is het ook niet een beetje vreemd: lopers aanmoedigen die je alleen via digitale kanalen kent? We staan vast voor gek.
Veel tijd om na te denken was er echter niet, want nadat de eerste paar lopers passeerden volgde al snel de rest van de roedel. Met honderden tegelijk denderden ze langs. Geen tijd meer voor schaamte dus, maar tijd om te schreeuwen. “Kom op helden!”, “Jullie zijn bijna op de helft!”, “Waar zijn de helden? Hier zijn de helden!” Compleet de schaamte voorbij. Waar zijn de gekken? Hier zijn de gekken!

Gek of niet. Lekker opgewarmd waren we wel. En met een kleine break was het dan ook tijd voor het echte werk. De marathonlopers. Ook een volkje waar je voor uit moet kijken overigens. Ze mogen dan misschien niet schreeuwen, gek zijn ze wel. Dat besef je wel als je op kilometerpunt 37 bloedende tepels, zoutpilaar koppies en verkrampte kuiten langs ziet komen. Regelrecht gekkenwerk! Maar ook absolute heldenarbeid. Want hoe koelbloedig moet je zijn om zo’n afstand te volbrengen? Het kon mij dus niet meer schelen wat al die andere toeschouwers van dit wilde geschreeuw dachten; deze gekke helden konden best wat gekke heldensupport gebruiken.

En zo zag ik ze allemaal voorbij komen. De 10 kilometerkanjers: Nicole, Hugo, Marteijn, Dianne. En de marathonhelden: Ruben, Marco, mijn snelle neef Tim, Ron, Dominik, Andrea, Menno… Allemaal gekken die het toch maar mooi hebben geflikt: die afstand, dat pr, het verslaan van de man met de hamer. Ik zou zeggen: “Als gekken de halve marathon hebben, doe mij dan maar een portie dubbelgek”

En als we het dan toch over dubbelgekken hebben. Bij deze ook nog even een extra groot applaus voor de superheld die mijn vriendje is. Als nog-niet-loper is hij niet alleen de hele dag met mij op pad geweest, maar heeft hij wellicht nog wel enthousiaster staan schreeuwen en klappen dan ik. En ik zeg nog-niet-loper, want al die gekte van de afgelopen twee weekenden is toch nog ergens goed voor geweest: meneer heeft loopschoenen aangeschaft en heeft maandag meteen zijn eerste mini-marathon van 5,7km met mij volbracht. Het lijkt me duidelijk welke gekke held ik volgend jaar in Rotterdam zal toeschreeuwen.