Mijn Eerste Marathon

Soms nemen zaken een andere wending dan je van tevoren had gedacht.
Zo hobbel je bijvoorbeeld met lichte scheenbeenklachten de praktijk van de sportfysio in en kom je er na een uur met een diagnose van ‘Manke Nelis’ weer uit.

Maar laat ik even teruggaan naar vorige week.Terwijl ik mij braaf hield aan een pittig schema van ‘rust, reinheid en discipline’, merkte ik dat de onrust langzaam weer begon te borrelen. Een paar keer rondje sportschool of een stukje wandelen is leuk, maar niet als een paar nieuwe hardloopschoenen je met al hun glans aanstaren en je smeken of je niet gewoon stiekem een rondje bos met ze wil maken. Ik bleef echter sterk en beantwoordde de smeekbedes alleen door na een paar dagen rust voorzichtig een klein rondje asfalt te maken. Even kijken hoe het gaat en of de lagere versnelling al zijn vruchten aan het afwerpen is.
Groot was mijn teleurstelling toen bleek dat na al die ijzeren wilskracht en discipline mijn klachten nog niet echt afgenomen waren. Ok, misschien ook nog een beetje vroeg na één week rust, maar toch, deze tactiek zou toch moeten helpen?

Ik zag dat mijn bordje met geduld langzaam op begon te raken. Tijd om hulp in te schakelen! Het engeltje op mijn schouder mocht dan namelijk wel blijven zeggen dat ik goed bezig was, het duiveltje op mijn schouder begon steeds harder te roepen ‘Ga toch gewoon weer lekker lopen!’ Ik had iemand nodig die het engeltje in mij wat kracht bijzette. Iemand die mij echt vertelt wat er aan de hand is en daarbij het juiste maandmenu kan verstrekken: een extra portie geduld of toch weer lopen?

En zo kwam ik bij het ‘hardloopblessure consult’ van de sportfysio terecht. Ik vertelde hem over mijn klachten, gaf eerlijk toe dat mijn eigen enthousiasme en trainingsschema misschien wel een kleine oorzaak in het geheel zouden kunnen hebben, en ging met mijn  melkflessen in een korte broek voor hem staan. Hoeveel seconde hij er precies voor nodig had weet ik niet, maar nog voordat ik me kon schamen voor mijn witte benen, deelde hij me quasi nonchalant mee: ‘Je staat wel een beetje scheef hè’.
Nu kwam deze diagnose niet geheel uit de lucht vallen (ben al eerder bij chiropractor en manueel therapeut geweest voor algehele stijfheid van lijf en leden), maar het blijft toch wel apart om voor een pijntje bij je scheenbeen binnen te komen en dan te horen krijgt dat het probleem niet je scheen is, maar je bekken.
Wat blijkt: mijn bekken staat gedraaid/gekanteld/getwist of hoe je het ook noemen wilt. Het staat in ieder geval niet recht en zoals het zou horen te staan. Niet zo gek dus dat ik met toename van mijn trainingen langzaam last begon te krijgen. Alle klappen komen met iedere stap op mijn linkerbeen terecht. Dat is natuurlijk vragen om problemen.

Hoe het komt dat je bekken scheef staat? Geen idee, het kan meerdere oorzaken hebben. De belangrijkste vraag is nu: hoe kom ik er zo snel mogelijk vanaf?
Met mijn schoenen is in ieder geval niets mis. Dat liet de loopanalyse zien. Wel is het zaak dat ik de komende week wat rompversterkende oefeningen ga doen. Met een duw en een trek heeft de fysio mijn bekken voor nu recht gezet, maar het is even aankijken of het ook recht blijft staan. Dat ik daarnaast ook nog wat stijve kuiten en teveel spanning op mijn voorvoet heb, dat is voor nu nog even achterwege gelaten. Alhoewel ik aan het einde van de sessie nog wel even werd getrakteerd op een ‘heerlijke’ diepe kuitmassage (auw!)

Tja, en daar sta je dus: scheef, mank en nog stijf ook. Positief is echter wel dat ik tot mijn volgende afspraak volgende week wel gewoon mag lopen. Nog steeds rustig en niet te ver, maar ik mag in ieder geval wel een klein beetje van het duiveltje in mij loslaten. Nog een positief punt is dat ik van een aantal mensen al heb gehoord dat een scheef bekken vrij goed te behandelen is. Kijk, dat zijn berichten die de burger moed geven!
Ik schep bij deze voor mijn engeltje dus een extra portie geduld op, ga braaf aan mijn oefeningen en hoop Manke Nelis binnenkort vaarwel te zeggen!