Zoals een kat in het nauw rare sprongen maakt, zo kan blessureleed een loper tot rare gedachtes drijven.
Het begint met waanbeelden van lopers. Veel lopers. Lopers die te pas en te onpas overal opduiken en niets anders lijken te doen dan constant lopen. Eindeloze rondjes. Kilometer na kilometer. Zelfs personen waarvan je het nooit had verwacht blijken spontaan over een paar hardloopschoenen te bezitten. En rennen doodleuk langs de grote ramen in de sportschool waar vanachter jij nog maar eens 60 saaie minuten op de crosstrainer maakt.
Na de waanbeelden volgen de kriebels. De onbedwingbare kriebels die je lichaam soms tot het uiterste drijven. Niet te stoppen zijn ze. ‘Lopen!’, roepen je benen. ‘Rennen!’
Iedere dag, ieder moment dat voorbij gaat lijkt hét perfecte moment om een rondje te gaan lopen. Gisteren nog, in de stromende regen op de fiets, dacht ik: ‘Wat heerlijk als je nu zou kunnen lopen’. Heus niet dat ik dat als niet-geblesseerde had gedacht (ben wel gek!), maar goed, met het vervagen van de herinneringen aan kilometers lijken ook mijn rationele gedachtes wat te vervagen. En zie dat maar eens weg te kriebelen!
Het laatste stadium zijn echter de dromen. De stoute dromen wel te verstaan. Niet de dromen waarin ik zomaar ineens weer vrolijk rond huppel (hoewel ik die ook zeker vaak heb), maar vooral de dromen waarbij mijn gedachtekronkels tot bizarre ideeën leiden.
Zo zat ik me laatst te bedenken dat ik best wel eens benieuwd zou zijn of ik die eerste marathon van mij niet ook gewoon ongetraind zou kunnen lopen. Gewoon, om te kijken of ik dat kan. Om te kijken hoe ver ik zou komen. Aangezien er vaak wordt gezegd dat een marathon zo’n 70% fysiek en 30% mentaal is, waarom niet dat mentale deel eens tot het uiterste te testen? Immers, ik heb ooit ook 100 km achter elkaar gewandeld zonder daarvoor ooit meer dan 42 km gelopen te hebben. Dan moet zo’n marathon uitlopen best wel mogelijk zijn? Toch? Ik bedoel; als ik een beetje van de supersnelle genen van mijn neef heb meegekregen dan zeg ik: ‘Marathon binnen 4 uur? Appeltje eitje!’
Maar goed, tot zover voor alle appels en eieren. Voorlopig is het gewoon nog kut met peren wat de klok slaat. En slaat die klok gelukkig hard genoeg om mij op tijd uit mijn stoute dromen te verlossen voordat ik straks nog visioenen krijg van Spartathlons en andere rare dingen.
Nee, het wordt tijd dat ik weer een rondje kan maken. Of een vierkantje. Of rechte lijn van 8 x 1 minuut wat mij betreft. Het maakt niet uit hoe wat of waar; zolang ik maar uit mijn hoofd en in de benen kan!
Ongetraind een marathon…ik lijk wel gek!
Mijn Eerste Marathon 
Nog “maar” een paar weekjes wachten toch? En mag je niet gewoon wandelen? Ik heb het idee dat dat (bijna) net zo goed werkt om je hoofd leeg te maken als hardlopen.
Ja, wandelen mag, alleen is het weer op dit moment niet echt uitnodigend om er lekker een stuk op uit te trekken 😉 Gelukkig vliegen de weken ook wel voorbij en is het – hopelijk – inderdaad nog maar even wachten voordat ik weer met mijn loopschoenen op pad kan.