Mijn Eerste Marathon

Gaan we het doen?
Gaan we het echt gewoon doen?

Het bleek een vraag te zijn die al snel een tot een retorische werd gebombardeerd. Iets met gecancelde weekendplannen van ‘de man die alles kan’ en dus zomaar ineens een kans. Nu of….

Nu dus.
Want waarom ook eigenlijk niet?
Mijn lijf voelde goed. In principe was de #GNOT in dat opzicht een top-training.

Bovendien voelden we allebei die kriebel. Die kriebel om het gewoon te doen. Gewoon te gáán. En te kijken waar het schip strandt.
Want dat die kon stranden, daar hield ik zeker rekening mee. Honderdveertig kilometer hardlopen in twee dagen is geen kattenpis. Zeker niet met een opkomende hittegolf.

Maar soms moet je gewoon de sprong wagen. Gewoon dat gekke plan in je hoofd uitvoeren zonder dat je weet of het gaat lukken en of het de verstandigste optie is. Het leven is te kort om altijd voor de veilige weg te kiezen. Om nooit risico’s te nemen. Nooit te durven falen. Om nooit te denken in mogelijkheden.

Te denken dat het kan: hardlopend van Veenendaal naar Antwerpen.

Het verslag en de afloop? Dat lees je hieronder.

Enne…waarom Antwerpen? En wat heeft die meneer van Schoonbeke hiermee van doen? Lees dat hier.

Beste heer van Schoonbeke,

Heeft u wel eens spijt gehad van dingen die u heeft gedaan? Of dingen die u niet heeft gedaan? In de 37 korte jaren van uw leven. U lijkt mij een doordacht man. Een man met een plan. Met een doel. Denken en doen.

Doen. Daar ben ik ook wel goed in. Denken ook, maar vaak pas als het besluit al is genomen. Spontane plannen maken iets in mij los dat vaak sterker is dan de ratio. Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.

Denken in mogelijkheden. Dat is wat u deed. Turf uit Veenendaal halen om de stad Antwerpen op te bouwen. Je moet er maar op komen.

Maar, u deed het niet alleen. Net zoals ik. Daar waar u dr Compagnie van de Moeren had, heb ik mijn eigen kleine grote compaan: de lange op de fiets. Hij was zelfs degene die in dit geval zei: ‘We gaan het gewoon doen. Waarom niet?’ Het is toch best wel fijn als iemand in jouw gekke ideeën net zo’n zelfde kans ziet. Net zo’n zelfde avontuur.

Of het afzien wordt? Zeker en vast (zoals jullie Vlamingen dat zo mooi zeggen). Maar als de route ook maar een tikkeltje net zo mooi wordt als vandaag, dan wordt het afzien vergezeld met genieten. Bovendien, smaakt het bier na zware inspanning niet altijd nét een tikje zoeter?

Het feit dat boven in Nederland op dit moment een man al vanaf gistermiddag 17.30 non-stop doorzwemt is ook wel inspiratie. Het leven is te kort om soms een gek plan niet gewoon te gaan doen.

Denken in mogelijkheden. De handschoen oppakken. Het zou zomaar een onvergetelijk avontuur kunnen opleveren, waarvan je zegt: ‘Wa leuk!’

Met eerbiedige groet,
Sanne & Sjoerd

Veenendaal – Waalwijk (64,4 km)

Beste heer van Schoonbeke,

Denken in mogelijkheden.

De mogelijkheid om door te gaan.
Of de mogelijkheid om te stoppen.

Toen we gisterochtend de handschoen oppakten en dit avontuur aangingen, wisten we niet of het zou lukken. Een avontuur is wat dat betreft als het leven. Je weet niet wat je onderweg tegenkomt en je weet niet hoe het zal eindigen.

Uiteraard, de intentie was om de gehele tocht al lopend te volbrengen. Anders begin je er niet aan. Heeft u wel eens iets niet afgemaakt? Heeft u wel eens – ondanks dat u iets graag wilde – besloten toch niet door te zetten?

Opgeven is niet makkelijk. Misschien soms wel moeilijker dan doorzetten. Gelukkig deden we deze toch voor niemand anders dan voor onszelf. Voor ons plezier. Ik heb niks te bewijzen, en dus ook niks te verliezen.

Na 50 kilometer vandaag was het dus gedaan. Het was mooi geweest. Op. Leeg. Moe.
Met om 10.30 uur al 29 graden op de teller en de zon vol op de bol, leek nog 22 kilometer lopen mij niet een gevalletje van ‘waleuk’. En daarvoor waren we uiteraard niet op pad gegaan.

Dus legden we het laatste stuk af per trein. En achterop de fiets. Samenwerken noemen ze dat. De klus op een creatieve manier buiten de kaders afronden. Zoals bij aankomst in Antwerpen een authentiek oud zwembad vinden om daar te gaan douchen. En daarna, op pad! Naar het eindpunt. Hét Brouwershuis. Ontworpen door u. Met een biertje vernoemt naar u.

Denken in mogelijkheden.

Zoals dat kleine jongetje vandaag met zijn opa ergens midden in de landerijen van België. Ze stonden op het erf en zagen ons langskomen. Een lange man op de fiets en een meisje ernaast lopend. De opa en het jongetje zwaaiden. 
Toen we kort daarna een stop maakten zagen we in de verte 2 figuurtjes naderen. Het was het jongetje, lopend. En zijn opa, ernaast op de fiets. Ik zwaaide. Zij lachten. ‘U hebt wat in gang gezet hè!’, riep opa mij toe.

Alleen al voor dat moment, was dit avontuur alles waard.

Met eerbiedige groet,
Sanne & Sjoerd

Waalwijk – Station Kempervennen (50,1 km)