Mijn Eerste Marathon

Hij komt regelmatig voor in mijn verhalen, mijn tweets, mijn berichten. Poseert af en toe me mij in een foto. Figureert zo nu en dan in een filmpje. Sleept me door fietstrainingen heen. Past op mijn spullen als ik weer eens zo nodig een rondje buiten wil zwemmen. Staat trots langs de zijlijn als supporter. Laat zich steeds vaker overhalen ook zélf mee te doen aan een wedstrijd. Kan het niet schelen als ik sneller dan hem over de finish kom. En heldensupport vrolijk uren met mij mee als ik weer ergens langs een zijlijn in Eindhoven, Utrecht of Amsterdam sta.

Sjoerd. Door velen ook wel bekend als ‘mijn vriendje’, ‘the boyfriend’, ‘de dj’, ‘dj Bakplaat’. Maar eigenlijk heet
hij dus Sjoerd en wordt het hoog tijd dat ik hem eens heel warm in het zonnetje zet. Want, ik geef het hem te doen; bivakkeren in mijn schaduw. Niet dat ik nou perse zo’n rijzende ster ben (mocht ik willen!), maar aangezien ik mezelf toch wel een klein beetje ken en weet ik dat ik de spotlight niet schuw (dat mijn zusje mij sinds ze kan praten al ‘aandachtstrekker’ noemt zegt genoeg), wil het nog wel eens voorkomen dat ik regelmatig met eer mag strijken, waarvan ik eigenlijk vind dat deze ook zeker aan iemand ander toebehoort.

Neem nou afgelopen zondag. Heldensupport in Eindhoven. Ja, ik mag dan een paar uur langs de kant bekende en onbekende lopers hebben toegeschreeuwd. Maar naast mij stond iemand, die er sowieso even lang heeft gestaan, in zijn handen heeft staan klappen tot deze roodgloeiend waren én lopers heeft aangemoedigd alsof het zijn lieve lust was. En dat terwijl dat hele supportgedoe nooit zijn idee is geweest. En niemand ooit hém bedankt als hij er weer een paar uur heeft gestaan. Wat hem overigens niets kan schelen. Hij is al lang blij dat ik zijn twitter account beheer. Want jezelf in de spotlight zetten? Neuh, dankjewel. In plaats daarvan zet hij een foto van míj op zíjn Instagram account, dat overigens volledig selfie-loos is, zoals een echte stille held betaamt.

Doe maar gewoon, dan ben je gek genoeg. Terwijl het mij vaak allemaal niet gek genoeg kan zijn, vind Sjoerd het allemaal wel best. Sporten is voor hem ontspanning en balen om een net gemist PR zal hij nooit zijn. Natuurlijk is het leuk om beter en sneller te worden, maar daar echt voor trainen en gaan? Nooit zal ik hem betrappen dat hij mij er tijdens het mountainbiken bewust uit fietst (wat hij meer dan heel erg makkelijk kan), of zou hij ervandoor sprinten tijdens een wedstrijd die we samen lopen. Terwijl hij met een beetje training binnen no time sneller zou kunnen worden dan ik. He just doesn’t give a damn.

Soms vraag ik me dus wel eens af hoe hij het uithoudt met mij. Sanne de stuiterbal, die constant overal foto’s en filmpjes van wil maken. Sociaal als Sjoerd is, hoor je hem echter nooit klagen.Hij maakt foto’s met heldenborden, speelt cameraman als dat nodig is, figureert ongevraagd in filmpjes en leest vaak pas achteraf wat ik nu weer allemaal over hem heb geschreven. Eén keer ben ik bijna te ver gegaan. Via een oproepje op twitter had ik hem opgegeven voor een hardlopers fotoshoot (ze zochten nog mooie mannen, tja, dan weet ik er nog wel één). Toen ik hem dit echter meldde en tevens als mededeling had dat de shoot de volgende dag al zou zijn, was hij niet zo heel erg gecharmeerd. Iets met overrompeld, teveel aandacht en vrij moeten vragen op werk (oeps!). Uiteindelijk is hij toch gegaan en heeft (gelukkig!) een geweldige dag gehad. Het feit dat hij ineens in tijdschriften, op billboards en in de krant stond, daar kon hij wel bescheiden om lachen. Ik geloof in ieder geval dat ik er trotser op was dan hij.

Bescheidenheid siert de mens. Maar een held in stilte, die valt (bijna) niemand op. Daarom, via deze weg, een spotlight op de persoon die het écht verdiend: Lieve Sjoerd, je bent mijn held! Dankjewel voor het nooit zeuren als ik zoveel train, het serieus nemen van blessureverdriet, het aanhoren van mijn twitterpraat, het samen trainen als ik niet alleen wil gaan, het plakken van mijn fietsband, het schoonmaken van mijn fiets, het kapot gaan tijdens een training omdat ik zo nodig moet intervallen, het samen meedoen aan wedstrijdjes, mijn partner in crime zijn tijdens heldensupport (in je eentje uren staan is lang niet zo leuk en fijn!), mij af en toe met beide benen op de grond zetten, je heerlijke nuchtere en down to earth houding en het feit dat jij geen spotlight of iets nodig hebt om je anders of beter voor te doen dan je bent. Because Clark Kent ís Superman!