Mijn Eerste Marathon

Gisteren was het dan eindelijk zover: 20 oktober D-day. Marathon-day.
Niet mijn marathondag zoals ik een paar weken geleden nog dacht, maar wél die van heel veel anderen! Hele marathon-lopers, halve marathon-lopers. Allemaal stuk voor stuk helden die best wel een steuntje in de bezwete rug konden gebruiken.

En dus stonden wij daar: rond kilometerpunt 37, pal voor de Heinekenbrouwerij. In eerste instantie nog een beetje bedeesd, maar al gauw met de longen vol open. ‘Kom op helden! Jullie kunnen het!’, ‘Nog maar een paar kilometer!’, ‘Zet hem op! Nog even volhouden!’.

Tja, soms moet je je schaamte gewoon een beetje overwinnen. Niet denken ‘ik sta voor gek’, maar denken ‘de gekken hebben de halve wereld’. En dankzij die gekken wordt de wereld weer net een klein beetje leuker! Want geloof mij, het was weer een regelrecht feestje om langs de kant te mogen staan. Vermoeide glimlachen, high-fives, verbeten koppies… We vielen duidelijk goed op het ons helden-bord.

En dat was maar goed ook, want de meeste mensen waarvoor ik er stond had ik eigenlijk nog nooit in het echt gezien. Nu stonden we er sowieso niet specifiek voor één persoon (‘Ja, het heldenbord is ook voor jou!’), maar het is toch lastig aanmoedigen als je bepaalde loopmaatjes een extra oppepper wilt geven, maar ze alleen kent van Twitter, Facebook of DRR. Gelukkig wisten de meesten wel dat wij er stonden en zo kwam het voor dat mijn naam een paar keer toegeroepen werd terwijl ik niet eens wist wie het was. Support voor de supporter!

Geven en nemen. Het lijkt zo simpel, maar wordt vaak nog te weinig gedaan. Zo werd ik overstelpt met reacties met mensen die het zo geweldig vonden wat ik deed: geblesseerd langs de kant gaan staan. Maar goed, wat had ik dan moeten doen? Mezelf moeten verbijten voor de tv? Niks anders moeten doen dan balen? Natuurlijk, het is zeker meerdere malen door mijn hoofd geschoten gisteren dat ik hier óók bij had kunnen zijn. Dat ik om 14:00 op mijn horloge keek en dacht: ‘Nu was ik waarschijnlijk binnen geweest’. Maar wat heb je eraan? Niets. Dus.

Negativiteit kost energie. Positiviteit gééft energie! Dat heeft gisteren wel weer bewezen. Het zijn de kleine dingen die het hem doen. Een heldenbord, een leuke kaart, een onverwachts schouderklopje of complimentje. Dát maakt het verschil tussen 42 kilometer of net die 195 meter extra. Zo schrijft ook Miriam van Reijen (marathonloopster en schrijfster hardloperskookboek) in haar blog.

Iedereen kan een held zijn. En daar hoef je zeker niet heldhaftig voor te zijn.
Helden waren het gisteren stuk voor stuk. Alle lopers; hoe snel of langzaam ze ook waren. Fit, moe, met of zonder bloedende tepels (oei, wat hebben we er daar veel van gezien!).

Maar een held was ook mijn vriendje: een niet-loper die mij maanden heeft gesteund met mijn marathonvoorbereiding, de blessuredomper én gisteren vrijwillig met mij 5 uur langs de kant heeft staan schreeuwen. Gewoon, omdat ook hij positiviteit een warm toedraagt. Zelfs als de credits daarvan richting mij gaan.

Tot slot is er nog één held die ik nog even graag extra wil benoemen en dat is Anne: zonder haar ‘gekanjer’ was mijn heldenbord er nooit geweest. Dank voor je inspiratie en hulde aan de manier hoe jij positiviteit weet uit te dragen!

Want, uiteindelijk is het gewoon heel simpel: ‘A hero is a man who just does what he can’ (vrij naar: Romain Rolland).