Mijn Eerste Marathon

Je hebt van die mensen die alles plannen. Die een nieuw jaar beginnen met een doordacht plan. Met trainingsschema’s en een doel (immers, wat heb je anders aan die trainingsschema’s). Mensen die een heel jaar naar iets toeleven. Een hoogtepunt. Een PR. Een finish. Een kers op de taart.

En dan heb je mij. De fladderaar die zeker niet planloos leeft, maar waarbij plannen vaak wel net wat minder doordacht ontstaan. En waarbij pas ná het drukken op de inschrijfknop, het knopje in het hoofd omgaat van ‘ok, en nu?’ Natuurlijk heb ik wel ideeën (‘me misschien toch eens een keer wagen aan een halve triatlon?’) en dromen (‘hoe gaaf zou het zijn om in 2018 de Two Oceans Marathon in Zuid Afrika te lopen?’). Maar ja, zoals velen van ons weten: life happens while you’re busy making other plans.

Zo zat ik dus los van die ideeën en dromen vorige week een beetje op Facebook te struinen en nog geen tien minuten later stond ik ingeschreven voor een ultratrail. Ja, dat komt zo: ik zag dat iemand de Facebook-pagina van de Indian Summer Ultra Trail had geliket en toen herinnerde ik me ineens dat ik daar vorig jaar het een en ander over had gelezen en dacht: ‘Dat lijkt me gaaf een keer te doen’. Ja, een keer. Dat dacht ik. Ik dacht niet, nu of volgend jaar of ergens in de nabije toekomst. Ik dacht: een keer. Niet in de laatste plaats omdat de IST een loopje is waarbij de kórtste afstand 60 kilometer telt. Laat ik maar niet zeggen wat de andere afstanden zijn, want eigenlijk vind ik die 60 kilometer al van de zotten. En toch staat deze zotkop ingeschreven. Wat er precies omging in mijn hoofd weet ik niet, maar het was iets Pipi Langkous achtigs als: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’.

En eerlijk? Zelfs een week later denk ik dat nog steeds. Net zoals ik altijd heb geweten dat ik een marathon kan. Maar ook daarvoor geldt: je weet nooit wat er gebeurt en een blessure zit in een klein hoekje. Maar los daarvan…ja, ik denk dat ik het wel kan. Zelfs al heb ik nog niet eerder iets gedaan wat in die buurt komt. Ja, ik heb trails gelopen, maar zo ver? Bij lange na niet.

Gelukkig ben ik niet helemaal van een impulsief lotje getikt en ga ik dit ultravarkentje wel een beetje gedegen aanpakken. Dus heb ik, vrij on-Sanne’s, alvast een aantal trails gepland en geboekt en gaan we verder wel zien waar het schip strandt. Mocht dit hele Pipi Langkous plan alsnog faliekant in duigen vallen, dan kan ik me voor augustus alsnog kosteloos uitschrijven. Maar uiteraard begrijp je, dat die uitweg niet de insteek zal zijn.

Dus ja, wordt het zó’n jaar? We zullen zien. Na 2015 het jaar van de eerste triatlon, 2016 het jaar van de eerste marathon, 2017 het jaar van de eerste ultra…? Zoals Pipi zei: ‘Loop maar door, ergens kom je toch…’

Trailer Indian Summer Ultra trail event 2016 from Winfried Bats on Vimeo.