Mijn Eerste Marathon

We staan met zo’n 40 man en vrouw in een groene legertent op de Ginkelse Heide. Uit een speaker klinkt een geluidsfragment.

Het is september 1944. Jonge mannen vliegen boven ons land. Ze controleren hun spullen. Alles mee? Parachutes klaar? Ze horen het bonzen van het hart van de kameraad naast hen. Of is het hun eigen hart? Nog één keer controleren ze hun spullen. Dan springen ze naar beneden. Naar een land dat niet van hen is, maar dat hen wel nodig heeft. Ze voelen de spanning. Angst gemengd met een vleugje opwinding. Ze weten niet wat voor hen ligt, wat hen te wachten staat.

Ze weten nog niet dat ze niet terug zullen keren.

Stilte. Dan applaus. De tent gaat open en we zijn ineens weer in het heden. Als traillopers op de Ginkselse Heide, klaar om de tocht van 44 kilometer te starten. Klaar om in de voetsporen van de geallieerden te treden en de route te volgen die zij ook liepen. De route waar zij hun leven gaven voor onze vrijheid. Opdat wij niet vergeten.

Niet eerder ben ik een loop zo indrukwekkend gestart. Dat dit voor anderen ook geldt, merk je aan de manier waarop iedereen op pad gaat. Rustig, in stilte. Vandaag is geen wedstrijd. Vandaag is geen race. Vandaag is lopen om stil te staan. Lopen om te herinneren.

Links in mijn racevest heb ik het meegekregen herinneringskruisje stevig tegen mij aan gedrukt. Anderen hebben hem achterop vastgemaakt of houden hem in de hand. Onderweg komen we langs meerdere plekken en monumenten waar de mogelijkheid is dit kruisje een gedenkwaardige plek te geven. Een mooi gebaar van de organisatie MudSweatTrails, die onderweg ook nog borden heeft geplaatst met informatie.

Of het de bijzondere lading van dit evenement is, het weer of de adembenemende omgeving, ik weet het niet, maar op de een of andere manier loop ik als een zonnetje. Ik geniet van de prachtige route, maar denk ook aan de jonge mannen die hier vermoeid liepen en met de vijand op de loer waarschijnlijk weinig mee kregen van het gebied waar ze zich in bevonden. Het is lastig je dit voor te stellen als je hier zelf zo vrij en blij mag lopen.

De route voert van de Ginkelse Heide richting Renkum, Wolfheze en het Airborne Museum in Oosterbeek. Als ik aankom bij de rustpost op 24 kilometer zie ik een aantal bekenden staan en er wordt geroepen dat ik de eerste vrouw ben. Ik moet lachen. Vandaag is immers geen wedstrijd. Er is zelfs geen tijdsregistratie of uitslag. Of de ‘eerste dame’ tijd heeft voor een interview, vraagt een cameraploeg. Ja hoor, ik heb de tijd. Ik heb de vrijheid. Er valt vandaag niks te winnen of te verliezen.

Met nog 20 kilometer te gaan vervolg ik mijn weg naar beneden richting de Nederrijn. Onderweg blijf ik mij verbazen hoe mooi Nederland is en hoe het toch kan dat er zo dicht bij huis zoveel gebieden zijn die ik zo weinig bezoek. Ik voel me rijk dat ik hier kan en mag lopen en neem de paar pittige stuwwal klimmetjes die er nu in zitten graag voor lief.

Met nog zo’n 12 kilometer te gaan komen we langs de Oude Kerk, daarna gaan we door richting de Airborne Begraafplaats. Stilte. Rijen witte grafzerken. Jonge mannen die gesneuveld zijn ver van huis voor ons land en onze vrijheid. Ik leg mijn kruisje neer en neem de tijd rond te kijken, de geschiedenis in mij op te nemen. Het blijft bizar te bedenken hoe hard hier voor ons is gevochten. Des te meer reden om het vooral niet te vergeten.

Het laatste stuk van de trail wordt ingezet: nog 7 kilometer richting de John Frostburg. Hoewel ik mijn benen wel wat begin te voelen, sta ik versteld hoe soepel en makkelijk ik na 37 kilometer nog loop. Het is alsof mijn lijf weet ‘je mag blij zijn hier zo te kunnen lopen’. Ik geniet dan ook echt van iedere stap en van dit mooie initiatief om lopen en herdenken aan elkaar te verbinden.

Dan ineens zijn we aangekomen bij de Rijnkade en is het nog maar een klein stukje richting de finish. Vermoeide, maar vooral blije gezichten van lopers komen me tegemoet. De tocht is volbracht. De bestemming bereikt. Voor ons. Voor hen. Voor zij die deze plek nooit hebben mogen bereiken.

Opdat wij niet vergeten.