Mijn Eerste Marathon

Er zijn van die momenten dat ik een goed idee heb. Of, althans, dénk te hebben. En als dat goede idee zich eenmaal in mijn hoofd heeft gemanifesteerd, dan neemt het mijn hoofd zo over, dat van enigszins fatsoenlijk nadenken niet echt meer sprake is. Enthousiasme neemt het over van de rationaliteit, tot ik door anderen vanzelf grondig wakker wordt geschud.

“Wow! De Grand Raid? Gaaf! Dat is echt een mooie wedstrijd! Wel heel steil en technisch qua fietsparcours, maar mooie uitdaging hoor!”

De woorden wow, gaaf en mooi zijn even niet blijven hangen. Niet alleen omdat ik net hijgend over de finish van de club-cross-duathlon ben gekomen, maar ook omdat de woorden steil, technisch en uitdaging nét wat langer zijn blijven hangen.

Details. Het zijn de kleine maar vrij belangrijke details die ik in een rush van opwinding over het hoofd zie. Zo klinkt 2 keer 2 kilometer hardlopen, 7 kilometer fietsen en nog een keer 2 kilometer fietsen niet zo ver. Maar als je dat vermenigvuldigt met heuvels, modder en onverhard parcours, dan piep je wel anders.
En zo zal het waarschijnlijk ook 20 maart gaan. Tijdens de Grand Raid Nisramont. Waarbij ik me tijdens het inschrijven even niet fatsoenlijk heb gerealiseerd dat die wedstrijd plaatsvindt in de Ardennen. En dat het in de Ardennen toch best wel anders mountainbiken is dan hier in Nederland. Iets met steil en technisch en uitdagend, dus.

En dat terwijl ik gewoon mee wil doen voor de fun. Net zoals vandaag, bij het clubwedstrijdje. Even niet tot het gaatje, maar genietend een nieuwe uitdaging aangaan. Daarom heb ik die mountainbike ook gekocht. Voor nieuwe avonturen. Alleen ben ik even vergeten dat nieuwe avonturen vaak niet al lui op je reet zittend gebeuren. En dat voor de lol ergens aan meedoen, niet automatisch betekent dat je er niet moe van wordt. Want, man, ik mag dan op mijn boerenfluitjes als drie-na-laatste gefinisht zijn vandaag, ik ben kapot! En dan was dit nog maar 6 kilometer lopen en 7 kilometer fietsen. Daar mag ik straks nog 4 kilometer extra lopen en 16 kilometer extra fietsen aan toevoegen. Die 2 kilometer kajakken nog niet eens meegerekend!

En toch maak ik me daar op de een of andere manier nog het minst zorgen om. Het kajakken. Een klein detail is namelijk ook dat je deze race aflegt in een team. En dat ‘team Cavia’ (waar vriendje en ik ons voor deze gelegenheid tot omgedoopt hebben – niet dat cavia’s ook maar enig affiniteit hebben met lopen, fietsen of kajakken), nogal goed is met de roeispanen. In ieder geval, dat waren we 3,5 jaar geleden toen we in Vietnam een stelletje Amerikaanse toeristen de moed in de schoenen lieten zakken op een kanotochtje (‘Those fanatical Dutch people!’). Op dat teamwork vertrouw ik dus wel.

Maar ja, dat fietsen, dat fietsen. Ok, ik sta inmiddels niet meer gillend boven aan de ‘halfpipe’ in Rhenen zoals de eerste keer toen ik er niet vanaf durfde. Maar een reuze held ben ik nog niet en echt een goede mtb’er kan ik mezelf ook nog niet noemen. Ik doen mijn best en het ziet er inmiddels best een soort van stoerschattig uit, maar dat gaat me natuurlijk niet helpen als ik straks rakelings slalommend langs een rij bomen omlaag moet zoeven. Good lord, what have I done?!

Eerst doen, dan pas denken. Gelukkig heb ik nog een maand of 3 om me op dit impulsieve avontuur voor te bereiden. Beginnend met de cross-duathlon van vandaag dus. Niet dat het me enigszins zekerder heeft gemaakt over het aangaan van deze uitdaging. Maar wel om te beseffen dat de reden waaróm ik me heb ingeschreven na een eerste test wel klopt. Ja, het was zwaar en ja ik zal flink aan de bak moeten, maar mán, wat gaat het leuk worden! Gillend de heuvels af of niet. Ik gooi het gewoon op kreten van plezier!