Mijn Eerste Marathon

Of ik niet bang was om weer een stressfractuur te krijgen.
Deze vraag is mij de afgelopen maanden  vaak gesteld. Mijn antwoord: ‘Ja, natuurlijk ben ik bang dat het nog een keer gebeurt. Maar volgens mijn fysio komt het eigenlijk nooit voor dat zo’n breuk tweemaal op dezelfde plek ontstaat. Dus daar vertrouw ik dan maar op.’

Na meerdere malen hetzelfde antwoord op dezelfde vraag te hebben gegeven, raakte ik er uiterst bedreven in om het antwoord er zo zelfverzekerd uit te krijgen dat ik er zelf ook in ging geloven. Die marathon? Die loop ik dit jaar zeker uit! Geen probleem. Appeltje, eitje!

Grootspraak. Wellicht. Want ja, ondanks de grote woorden heeft diep in mijn achterhoofd vanaf dag één van mijn marathontraining stiekem altijd angst en de onzekerheid meegespeeld. Niet in de laatste plaats omdat ik nou eenmaal geen smetvrij blazoen heb wat blessures betreft. Stijve kuiten, stijve billen, scheef bekken. Oja, en die stressfractuur. Natuurlijk. Je zou je soms bijna afvragen waarom ik dit eigenlijk doe (logischerwijs hoef ik aan de lopers onder ons geen antwoord op deze vraag te geven; wij zouden deze vraag überhaupt niet eens stellen).

Het gekke is echter dat het niet de fractuur is die mij op weg naar de grote M angst inboezemt. Dat hoofdstuk is voor mijn gevoel over. Passé. Been there, done that. Zoiets. Of dit komt door de bemoedigende woorden van de fysio of doordat ik gewoon zelf voel dat het goed zit daar, dat weet ik niet. Maar ik weet wel dat dit niet hetgeen is dat mijn Keulen avontuur gaat dwarsbomen.

Eh, maar Sanne, jij laat je dit Keulen avontuur toch sowieso niet dwarsbomen? Nee, dat klopt. Maar nu de voor mij beruchte ‘six weeks to go’ dichterbij komt en ik toch wat vervelende klachten begin te genereren, stijgt mijn stresslevel stiekem toch met grote hoogte. Vorig jaar ging het namelijk precies hier mis: zes weken voor de grote M. Pats, boem. Over en uit. En ja, die drempel, die angst, zit dan toch dieper ingebakken dan ik zelf zou willen.

Ik zou dan ook niets liever willen zeggen dan dat het dit jaar anders gaat. Dat mijn brave schema van rustig opbouwen in combinatie met kracht, core en yoga-oefeningen hun vruchten écht afwerpen. Want eerlijkheid gebied te zeggen: ik heb nog niet eerder zo braaf getraind, geoefend, rust gehouden etc. Ik voel me sterker, ik voel me leniger…Waar gaat het dan toch mis?

Tja, dat weten de fysio en de chiropractor ook niet. Ook voor hen is het namelijk een raadsel waarom bij sommige mensen het bekken kantelt of scheef staat en waarom dat iets is dat bij mij steeds terugkeert. Het kan allerlei oorzaken hebben: stijfheid in de rug, genetisch bepaald. Zelfs je darmen of het feit dat ik in stuitligging ben geboren zouden oorzaken kunnen zijn! Ja hallo, zo ken ik er ook nog wel een paar!
Maar of het er nou aan ligt of ik wel of niet eerst met mijn billen naar voren geboren werd, ik wil vooral graag weten wat ik eraan kan doen en hoe ik er tot in ieder geval 14 september vanaf kom. Want ik weet dat het nog geen echte blessure is, maar voel wel dat dit zomaar eentje zou kunnen worden als ik hier te lang mee blijf rondlopen.

Gelukkig voel ik zelf snel aan wanneer het ‘mis’ is en ik mijn kilometers als een scheve harry maak. Dan is het een kwestie van één belletje naar de fysio en dan kunnen we er weer tegenaan. Het probleem nu is echter dat ik na mijn fijne eerste dertiger wel weer een waterpasmeting kon gebruiken, maar precies nú mijn fysio op vakantie is (en ja, daar heeft die arme man ook recht op, dat weet ik, maar het komt mij wel behoorlijk slecht uit). Een bezoekje fysio werd dus een bezoekje chiro, maar ondanks flink wat geduw en gesjor heb ik toch niet echt het gevoel dat mijn onderstel daar enigzins beter van is geworden. Sterker nog, naast een raar stijf gevoel in linkerbeen, spelen sinds begin deze week ook de aanhechtingen aan de voorkant op! Cadeautje van de chiro? Nou, als hij het bonnetje nog heeft wil ik die graag ruilen!

Paniek, paniek dus. In mijn hoofd. Ik weet dat ik relatief gezien nog alle tijd heb en dat er zeker nog geen man overboord is (vandaar ook dat ik er eerder nog niets over heb gezegd – paniekvoetbal speel ik graag in mijn eentje). Maar waarom kan het niet gewoon eens smooooooth gaan? Zo vrolijk huppelend. Onbezorgd dudeljo zingend. Fladderend als een wielewaal. ‘Gelukkig’ hoor ik om mij heen dat ik niet de enige ben. Dat pijntjes en twijfels erbij horen. Dat het blijkbaar toch iets is dat bij velen als extra welkomstcadeautje bij het marathonpakket zit inbegrepen. Niet leuk, but shit happens.

Maar…shit mag dan ‘happenen’, ik trap er mooi niet in! Ja dit voelt rot en misschien niet helemaal ok, maar die marathon ga ik halen! Gewoon goed luisteren naar mijn lijf, braaf mijn oefeningen blijven doen. En vooral, VOORAL, blijven lachen. En zingen! Dan jaag je die stekende ‘six week itch’ beestjes vanzelf weg. Toch?

Als ik net zo goed loop als dat ik zing, dan kan er in ieder geval niets meer mis gaan! (klik hieronder op het plaatje voor het bewijs)

Edit: We zijn een dag na bovenstaand geschreven blog. Gisteren nog 26km gelopen. Stijf, maar niet met toenemende pijntjes. Op wonderbaarlijke wijze lijkt rare gevoel in linkerbeen vandaag verdwenen(?) en voelen ook aanhechtingen wat beter. Zou chiro wellicht toch gelijk hebben? Dat de boel nu echt wel weer recht staat, maar dat ik gewoon wat geduld moet hebben. Netjes oefeningen doen, rustig blijven lopen. Of is het toch het gedudeljo? Dat zingen écht helend werkt?!

Bedacht me ook net dat ik vorige week sinds lange tijd mijn sportschoolabonnement weer eens onder het stof vandaan heb gehaald. Lopend heen, flink aan de bovenbeenspieroefeningen en lopend (met zware zwabberbenen) weer terug. Had behoorlijk spierpijn daarna. Dat kan die stijfheid natuurlijk ook nog verklaren.

Anyways, ik sla het potje paniekvoetbal weer even over. Rustig doorgaan en over anderhalve week weer check-up bij fysio. Komt goed! Ik zing er nog een dudeljootje op!