Mijn Eerste Marathon

Je zou op zijn minst verwachten dat ik een klein beetje had moeten afkicken. Onrustige benen, ontwenningsverschijnselen in de armen. Maar in plaats van dat ik halverwege de reis spijt had dat ik niet toch een paar hardloopschoenen had meegenomen, is mijn wél meegenomen badpak met badmuts geen één keer mijn backpack uitgekomen en heb ik mijn sportieve activiteiten op geen enkele manier gemist.

Ok, dat we Mumbai precies verlieten vlak voor het moment dat daar de marathon gehouden zou worden, dat was natuurlijk wel jammer. Maar of er ook maar één vezel aan mijn lijf aan dacht om daar aan mee te doen? Zelfs niet met de ‘Dreamrun’ van 6 kilometer. In plaats van verlangen naar loopschoenen, was ik met geen mogelijkheid uit mijn comfy slippers te krijgen. En toen ik ’s ochtends vroeg de sportieve Indiërs langs de Marine Drive hun oefeningen zag doen, genoot ik er al slenterend van in mijn Indiase ‘huispak’.

Ik beleefde mijn reis precies zoals ik me voorgesteld had. Ik propte me vol met dosa’s en samosa’s. Slenterde langs de hysterisch drukke wegen. Liet me rijden in goedkope taxi’s zonder airco. Of in tuktuk’s. In nachttreinen. Nachtbussen. Gedeelde taxi-jeeps (Vraag: Hoewel mensen passen er in een Indiase jeep? Antwoord: 18 volwassenen en 3 kinderen. Geen grap.) Kotste een nacht lang een verkeerd gevallen curry uit (no one escapes the Delhi-belly!). Danste op een bruiloft. Keek Bollywoodfilms. Verbaasde me over de lelijkheid. Verwonderde me aan de schoonheid. Lachte naar de mensen. Ging duizendmaal op de foto. Oefende mijn Indiase wiebelhoofd. En probeerde uit te vogelen wat dat gebaar nu precies betekent (Ja? Nee? Misschien?)

Mijn bijna dagelijkse trainingen leken verder weg dan ooit. Hoewel ik over mijn dagelijkse aanbevolen hoeveelheid lichaamsbeweging met het beklimmen van al die tempels niets te klagen had. Laat staan het maken van de Bollywooddansjes die ik steeds beter onder de knie kreeg.

Hoe losser mijn hepen werden, hoe losser mijn hoofd. En hoewel ik niet naar India was vertrokken voor enig spiritueel inzicht of met als doel ‘mezelf terug te vinden’, heeft het land iets in mij los gemaakt wat blijft nazoemen als de Hindi-liedjes in mijn hoofd.

De oplettende lezer/volger zal wellicht niet verbaasd zijn. Het feit dat ik vlak voor vertrek nog luidkeels de Florijnwinterloop zong ehh..liep, was een vrij ondoorzichtig teken. Net zoals het feit dat ik me tijdens de Kari Traa fotoshoot alleen wist te ontspannen door te dansen. Dat ik me aan vlogs ben gaan wagen, kwam ook niet uit de lucht vallen. Net zoals ik geen seconde hoefde na te denken of ik tijdens mijn Heldensupport een klein twerkdansje voor Mari wilde maken.

Punt is, dat dit sportmeisje diep van binnen, veel liever een Bollywoodprinses zou willen zijn. Dat ik van zingen net zo blij word als van lopen (zelfs al ben ik geen nachtegaal). Dat ik beter kan dansen dan dat ik kan fietsen. Dat ik liever op het podium van het toneel sta dan op het podium van een wedstrijd. En dat ik het plezier in de dingen die ik doe belangrijker wil laten zijn dan de prestaties die eraan vast hangen. Gewoon. Omdat het leven te kort is om er niet van te genieten. En de dingen te doen waar je écht gelukkig van wordt!

Maar voordat jullie nu denken dat ik mijn ‘sportcarrière’ in de wilgen hang om me te gaan wijden aan het schudden van heupen en schrapen van kelen. Geen nood! Net zoals in India geen haar op mijn hoofd dacht om te gaan hardlopen, denkt geen haar op mijn hoofd er nu aan ermee te stoppen. Maar…ik wil wel kijken hoe ik mijn tijd beter kan verdelen. En hoe plezier (nog) meer voorop kan komen staan. Nu was ik met dat laatste natuurlijk al wel bezig. Maar daar waar ik voor India nog stiekem hoopte op een aantal PR’s dit jaar, lijkt dat me post-India ineens een stuk minder te kunnen schelen. Daarentegen heb ik me zojuist wel ingeschreven voor een kennismakingscursus zang en ga ik me in april zelfs aan een workshop kleinkunstlied/luisterlied wagen! U zijt gewaarschuwd!

En voor wie denkt (of hoopt) dat dit alles een bevlieging is, helaas. Ik droomde als klein meisje toch echt eerder van een optreden bij de mini-playbackshow, dan een optreden bij de Olympische spelen. En tja, als beide opties nu niet (meer) haalbaar zijn, dan combineer ik maar het beste uit beide werelden. Mocht je binnenkort dus een loopster met Bollywoodheupen tegenkomen. Big chance that would be me!